Too spicy, too làààte...any questions??
Door: Peter
Blijf op de hoogte en volg Peter en Karlijn
19 Maart 2016 | Thailand, Phrae
Hallooooo allemaal!
Hier zijn we weer, met een verslag over onze belevenissen in Thailand. Inmddels aangekomen in Phrae, alwaar vrijwel geen toerist is te bekennen en wasr de Engelse taal vrijwel geen soelaas biedt, maar daarover later meer.
Wasr waren we gebleven? In Koh Kood! Jazeker....
Na twee dagen strand en rondhangen werd 't weer eens tijd voor actie: motor huren. Toch één van onze favoriete bezigheden. Het eiland is amper bewoond en vooral bedekt met regenwoud, palmbossen en strand. Kortom, als groen je favoriete kleur niet is, sla dit eiland dan maar over.
Eerst naar het zuiden, over vrijwel verlaten, glooiende wegen, terwijl de lianen bijna over de weg hingen, en na een tijdje was er weer.....strand! Zo verlaten, zo mooi, met een lange houten pier, vanwaar het uitzicht over het strand gloedvol was. Zonnebril onmisbaar, anders werd je bijna verblind door de weerkaatsing van de zon op het strand en het water. Zelfs bij het restaurantje was niemand te bekennen.....fantastisch... Daarna naar weer een strand gereden, ietwat verscholen, met een heerlijk klein resort inclusief restaurantje dat wél open was. Na weer een tijdje rijden kwamen we dan op wat het mooiste strand (Khlong Chao) van het eiland moest wezen, en ja, het was erg mooi, maar één nadeel: hier lagen de luxe resorts op een rijtje langs het strand. Geheel ander publiek, andere sfeer. Mensen die voor hun belachelijk luxe bungalow in een soort voortuin zaten, allemaal naast mekaar, het leek zowaar wel een vinex-wijk!
Aan het eind van de dag wilden we toch nog even helemaal naar het zuidoostelijke puntje, naar het plaatsje Ao Yai. Nog smallere wegen, nog steiler, nog meer begroeiing boven ons hoofd, maar wát een fijne plek! Een dorp geheel op palen gebouwd, bijna volledig levend van de visserij, te zien aan de vele visrestaurantjes, vissersboten en netten die tussen de huizen in de vorm van een vierkant aan palen in het water hingen. Wauw, wat een plek, wat een sfeer!
Vervolgens weer een stranddag, op een bijna verlaten strand vlak naast ons resort Ngam kho, en de dag er na namen we weer een motor, nu om vooral naar het noorden te gaan en twee watervallen te bezoeken. Daarover kunnen we kort zijn: er kwam bijna geen water naar beneden. Verkeerde tijd van het jaar.... Onderweg kwamen we nog wel langs een heel bijzonder resort, helemaal verscholen tussen de mangrovebossen, ook geheel op palen gebouwd. Totale rust, alleen de tropische vogels en mangrovebossen....een verscholen paradijs, met heerlijke coconut-shake.
Onderweg vroegen we de weg bij een duikschool. Een vrouw zat op de waranda. Hé, dat is een westerse vrouw....verrek, die kennen we! zeiden we tegen mekaar. Bleek het Manu te zijn, een Nederlandse vrouw die we vijf jaar geleden op Koh Maak tegenkwamen! Even bijgepraat, bakkie gedaan. Ze vertelde dat ze zich inmiddels permanent in Thailand heeft gevestigd, en voor een duikschool werkt. Heeft zelfs haar eigen huisje gekocht op Koh Kood! Wat een toeval.....
Wat nog erg leuk was: vlak bij ons favoriete strandje was een piepklein restaurantje langs de weg. Geheel van hout, een paar houten tafels met banken, het keukentje afgeschermd door een grote koelkast. Twee bijzonder olijke, stevige vrouwen toverden de heerlijkste gerechten uit de mini-keuken, communiceren ook hier slechts mbv gebarentaal, de man des huizes liep in zijn blote, tanige lijf, slechts gekleed in een vissersbroek alleen maar wat rond te hangen en af en toe was'ie aan het timmeren. De totale relaxedheid.....
Meerdere keren aten we hier de heerlijkste noodle-soep, uiteraard met lepel en chopsticks. Daar zijn we inmiddels behoorlijk handig mee.
Verder nog wat te melden uit Koh Kood? Ach, misschien dat elke dag even na acht uur het restaurant bij ons resort dichtging en kort daarna al het licht op het terrein. Dan lagen we heerlijk in een hangmat voor onze hut, luisterend naar de geluiden van de tropische nacht: vogels, gecko's en nog meer vogels...
Of die ene keer dat er tijdens het avondeten een soort UFO landde in mijn eten, dat bleek een soort vliegende tor ter grootte van een heel flinke duim. Van schrik vloog een vork uit mijn hand, en wat deed die lieverd van de bediening? Die gaf me een nieuwe vork, terwijl die UFO voor halfdood in mijn rijst lag.
Ons verblijf in Koh Kood sloten we af met een heerlijke vis van de barbeque op onze laatste avond. Uren lang had deze geweldenaar liggen garen in aluminium folie en het resultaat was verbluffend: supersmakelijke grote hompen vis, in de vis waren hele stukken citroengras gestopt voorafgaand aan het garen. Net als eigenlijk al het eten in ons resort was dit ook van topklasse.
Het werd weer tijd om verder te reizen, na precies een week. Zaterdag om 6 uur op, om 8 uur opgehaald door een pick-uptruck die ons naar de haven bracht. Heerlijk op het bovendek, in de zon, en anderhalf uur later weer vaste grond onder de voeten. Wat volgde was een 6,5 uur durende busreis terug naar Bangkok, in een touringcar die er uitzag als een soort ruimteschip. Vol met fantasy-painting, met een hele aerodynamische vorm, gele gordijntjes, dubbeldeks, en met een stinkende wc aan boord....
We kwamen rond kwart over 6 aan in Bangkok en dachten: wat te doen? Ons volgende doel was Chiang Mai. We konden een nacht in Bangkok blijven en de volgende dag de bus nemen voor een 12 uur durende rit. Maar ja, wéér Bangkok, voor zessen op.... Dus besloten we toch maar te proberen de nachttrein naar Chiang Mai te nemen. Normaliter een onmogelijke opgave omdat deze treinen doorgaans ruim vantevoren volgeboekt zijn. Wij gingen met de taxi naar Hualamphung trainstation, een prachtig klassiek gebouw met een enorme hal, waar we rond kwart voor zeven arriveerden. De trein van half 8 was sowieso helemaal vol. De trein van 10 uur die avond konden we nog nemen. Maar geen sleeper. Alleen zitplaatsen, maar de stoel kon wel worden uitgeklapt, vertelde de goedlachse vrouw achter het loket. We keken mekaar aan: zou dit wat worden? Zouden we kunnen slapen? Een treinrit van 14 uur....?? Ja, zeiden we vrijwel tegelijk. We wagen het er op. What the fuck.
We hadden nog even de tijd voor koud bier en heet eten, brachten eerst onze grote rugzakken bij het bagage depot, waar een briefje hing met het dringende verzoek om vooral geen etenswaren in je rugzak achter te laten, vanwege de ratten, en traden de avondhitte van Bangkok weer tegemoet. Aan de overkant drie eettentjes. Twee toegankelijke, westers ogende tentjes en een ouderwets, ietwat rommelig Thais eettentje. Driemaal raden welke wij kozen. De laatste dus. Goede keus. Het bier was koud en goedkoop (want ja, als je een half jaar on the road bent....), en het eten verrukkelijk. Het avondleven trok aan ons voorbij, zicht op het station dat continu zwermen reizigers uitspuugde en opslokte, plakkerig en ietwat moe van de lange reis, kortom: we waren zielsgelukkig. Reizen. Dat was wat we nu aan het doen waren.
Nog snel even de rugzakken halen, tanden poetsen in de stations-wc en om half 10 stapten we de trein in. Een treinstel zonder airco,maar wel met fan en prima stoelen. Het eerste uur reden we nog stapvoets door Bangkok en de buitenwijken, de ramen open en we keken soms gewoon letterlijk bij de mensen binnen. Overal zaten nog mensen buiten, het was nog stikdruk in de stad die nooit slaapt. Dat deden wij gelukkig wel. Niet heel vast, maar wel genoeg.
Rond zes uur waren we wakker, buiten was het landschap veranderd in adembenemend mooie natuur. Groene heuvels, af en toe een dorpje met houten huizen op palen. Soms stopten we op piepkleine, sfeervolle stationnetjes, en rond kwart over 12 reden we Chiang Mai binnen. Voor mij was dit een weerzien na 24 jaar, ik kreeg even een brok in m'n keel....
We hadden een reis van ruim 28 uur, met korte onderbreking, achter de rug... Reizen, mensen, reizen. Wat een feest, ik blijf het maar zeggen....
Het is de tweede stad van Thailand, met slechts 200.000 inwoners. Relaxte sfeer, zeer mooie "old city". We namen een "rót daang", dat is een rode taxibus, en lieten ons afzetten bij één van de toegangspoorten van de oude stad, Pratu Tha Phae.
In onze reisgids werd melding gemaakt van "gap's house", een reeds dertig jaar bestaand guesthouse, met een aanlokkelijke omschrijving.
Binnen 5 minuten waren we er. Een toegangspoort naar een soort binnentuin, en bij binnenkomst wisten we het al: dit zou wel eens een topper kunnen worden.... Een tropische tuin, allemaal semi-vrijstaande huisjes, een bijzonder sfeervol hoofdgebouw (alles was gebouwd van zwaar teakhout) vol met schilderijen, oude vergeelde foto's van Thailand, beelden in de tuin, vitrinekasten gevuld met allerlei prullaria en achter de receptie een vriendelijk ogende man met grijs haar en grijze hangsnor. Ja hoor, hij had nog wel kamers vrij. We kregen twee sleutels mee en de ene kamer was nog groter dan de ander. We namen de kleinste, welke al zeer ruim was. 750 bath inclusief koffie en ontbijt. Dat is €20.... De principes waren er vrij simpel. Ze doen niet aan reserveringen, betalen geen commissie aan taxichauffeurs, doen niet aan prijsonderhandelingen en het hele jaar door geldt dezelfde prijs....
Niet verwonderlijk, de mensen stromen toch wel toe, naar zo'n plek!
We vielen met onze neus in de spreekwoordelijke boter. Eerst bleek er 's middags een processie met monniken en een heel grote praalwagen door onze straat te trekken, welke tot hilariteit van het publiek steeds moest stoppen, omdat de wagen, prachtig versierd en met een grote goudkleurige olifantenfiguur op de wagen, steeds moest stoppen voor hele grote trossen electriciteitskabels. Overal hangen hier namelijk de kabels in grote hoeveelheden bovengronds.
De kabels werden steeds met stokken omhooggehouden, waarna de praalwagen weer verder kon.
's Avonds bleek de wekelijkse "sunday walking street" in onze en omliggende straten te zijn. Werkelijk van alles was er te koop in lange slierten kraampjes langs de weg. Er werd gezongen en muziek gemaakt op straat, er werden Thaise dansen uitgevoerd, er waren kleine foodmarkets met overheerlijk eten, en.....het wemelde van de Chinese toeristen, heel opmerkelijk. Het was bijna té druk, maar bijzonder sfeervol en je kwam ogen tekort.
De "old city" is beroemd om z'n vele, oude Boeddhistische tempels ("wat" in Thais), dus daar was natuurlijk geen ontkomen aan. De volgende dag hebben we een wandeltocht gemaakt langs de vijf mooiste, waaronder eentje die helemaal uit teakhout is opgetrokken en meer dan 700 jaar oud. Heerlijk om even in een tempel op de grond te zitten voor de vaak adembenemend mooie boeddhabeelden, de geur van wierook, monniken die mantra's prevelen....magisch, meditatief en rustgevend... En even de hitte ontvluchtend. 38 graden. In de schaduw. We gaan er aan wennen....
De dag erna was het tijd voor.....cooking class! Met z'n vieren vertrokken we vanaf ons guesthouse, samen met leraar Joe in een rót daang, eerst naar de markt. Een échte, volkse Thaise markt alwaar de heerlijkste, meest exotische en voor ons vaak totaal onbekende groenten, kruiden, vissoorten enz. werden verkocht. Even de lokale specialiteit, kruidige varkensworst, geproefd en we vertrokken weer, naar de leslocatie. Buiten, onder een dak, stonden grote tafels en een aantal kookstellen klaar. Joe, een zeer charismatische, komische zeer ervaren kok, verzocht ons om het meegekregen kookboek open te slaan. Totaal hebben we in zo'n 5 uur onder zijn begeleiding wel zes gerechten klaargemaakt, voor onze eigen lunch en avondeten. Groene curry met kip, Thaise viskoekjes, vis in bananenblad, loempia's vouwen etc., etc. We kregen ook wat basisregels uitgelegd, door Joe op kenmerkende wijze verteld, zoals "too spicy, too làààte", m.a.w. als het gerecht eenmaal te scherp is, is er doorgaans geen redden meer aan. En dat je het vuur tijdens roerbakken nooit te laag moet zetten, cocosmelk nooit te heet moet maken (dan gaat 't schiften) en meer van dat. En steeds weer vroeg hij: any questióóóns? Het was een leuke, leerzame en zeer lollige dag!
Vervolgens eens een dag rust... Lekker lezen in onze tropische tuin, wasje doen, even lunchen/ mensen kijken, even met de eigenaar kletsen, terwijl het personeel bezig was een oude waterput te slopen, de oude demente tuinman ronddrentelde, de eigenaar met een fles bier geamuseerd toekeek, lekker kneuterig en ontspannen allemaal....
En ja, toen was het tijd om naar de alom bekende night bazaar te gaan. Vol goede moed togen we die kant op, vastbesloten om een tuktuk staande te houden welke ons naar aldaar zou brengen. Terwijl we langs een drukke weg aan de rand van de "old city" liepen, troffen wij echter een ietwat ranzige maar o zo gezellige bar aan. De "sax music bar". Dus ja, daar moesten wij toch even een grote fles Chang bier met twee glazen bestellen. Het zal jullie allicht niet verbazen dat wij de night bazaar die avond nimmer bereikt hebben. Want wat een heerlijke plek hadden wij gevonden. Aan een brede weg, hartje centrum. In onze rug gekoeld door een verkoelende fan, voor ons het van hitte sidderende asfalt, konden wij het stadse leven in al zijn veelzijdigheid aanschouwen. Onze zintuigen zinderden. Op de achtergrond een coole skateboard-film op een groot scherm, daarvoor een poolbiljart en vooraan een bar. En wij zaten op het terras. Twee tafeltjes.... Aanvankelijk klonk "beast of burden" van de Stones als weldadige achtergrondmuziek. Naarmate de tijd vorderde werden de beats echter venijniger. Bezwerende housebeats. Onderwijl trok een ware optocht aan ons voorbij: complete gezinnen op brommers, hordes chinese ietwat wereldvreemde toeristen, gewapend met selfie-sticks, grote camera's en plattegronden, toeristen op blote voeten (sic), toeristen met tattoos (wanneer houdt die rage nou eindelijk eens op. Het lijkt soms wel of wij de enigen zijn zonder...), tuktuk-chauffeurs (gemotoriseerde driewielers, zie foto's) die onderling een wedstrijd hielden, scheurende motoren, rugzak-toeristen vertwijfeld zoekend naar een vrije kamer, mensen verwachtingsvol op weg naar de night bazaar (zij wel) en wij zaten intussen te genieten. Te genieten van de warme tropische avond in Chiang Mai. Nog een biertje. En ach, nu we er toch zijn: doe er nog maar één. We werden bediend door een ietwat te frivole Thaise jongedame, en ja, het was happy hour, dus waarom ook niet. Ondertussen was de muziekstijl weer wat meer passend voor onze leeftijd en David Bowie (ziggy stardust) schalde uit de luidsprekers, gevolgd door Lou Reed met "perfect day".... Ja, dat was het. A perfect day.....
Motortje huren dan maar weer? Ach, waarom niet? De volgende ochtend vertrokken we, op weg naar een prachtige tempel, zo'n 20 km buiten de stad, Wat Phra That Doi Suthep. Eerst door het chaotische, drukke stadsverkeer, maar ach....het valt me steeds meer op hoe makkelijk en ontspannen het rijden in Azië me afgaat. Gewoon goed opletten, concentreren en go with the flow....
Buiten de stad alleen maar stijgen, stijgen, tussen het groen, over een prachtige brede weg. Na aankomst meer dan driehonderd traptreden omhoog en daar was'ie: een prachtexemplaar met boeddhabeelden van groen glas, van bladgoud, een stupa (boeddhistisch bouwwerk dat zich bij een tempel bevindt en de relieken van een boeddhistische heilige bevat) geheel in bladgoud, oogverblindend, en ondanks de drukte een heerlijke, meditatief beheerste rust....
We besloten verder te rijden. De weg werd rustiger, werd smaller, werd slechter, bochtiger....we kwamen nu echt in de jungle. Na eerst een ander dorpje, bewoond door de Hmong (Thais etnisch bergvolk, zoals er vele stammen leven in Noord-Thailand en rond Thais-Birmese grens), te hebben bezocht, was ons eindpunt een werkelijk feeëriek, sfeervol, houten dorp, middenin het bos, waar we stopten voor overheerlijke, vers gemaakte koffie. De bonen werden voor mijn neus gemalen. De mensen liepen vaak nog in klederdracht, de kippen liepen vrij rond, er waren enkel zandpaden. Wat een dag, wat een tocht....
De dag daarna vertrokken we dan eindelijk, na vijf nachten. En oh ja, na de motortocht dan toch nog naar de night bazaar geweest, maar ach....een grote touristische show, de sunday walking street was veel leuker.... Wel zagen we nog vele, vele barretjes onderweg, sommigen waren feitelijk gewoon hoerententen, of de rij kortgerokte vrouwen voor de deur stonden op de bus te wachten...
Ons volgende doel: Phrae, vier uur rijden ten zuid-oosten van Chiang Mai. Daar zijn we inmiddels één nacht. In ons volgende verslag meer hierover. Wat we wel alvast kunnen zeggen: bijna geen toeristen, 40 graden, Engels spreken is hier uitgesloten en gisteravond hebben we, na met gebarentaal en aanwijzen te hebben gecommuniceerd, op een lokale "food night market" (vele kraampjes en tientallen tafeltjes met stoelen op een pleintje) de allerlekkerste Pad Thai met geroosterd varkensvlees ooit gegeten!
Hoe dit afloopt? Dat lezen jullie in ons volgende, laatste verslag over Thailand!
Veel liefs en de groeten van Karlijn en Peter, en een goed weekend!
Hier zijn we weer, met een verslag over onze belevenissen in Thailand. Inmddels aangekomen in Phrae, alwaar vrijwel geen toerist is te bekennen en wasr de Engelse taal vrijwel geen soelaas biedt, maar daarover later meer.
Wasr waren we gebleven? In Koh Kood! Jazeker....
Na twee dagen strand en rondhangen werd 't weer eens tijd voor actie: motor huren. Toch één van onze favoriete bezigheden. Het eiland is amper bewoond en vooral bedekt met regenwoud, palmbossen en strand. Kortom, als groen je favoriete kleur niet is, sla dit eiland dan maar over.
Eerst naar het zuiden, over vrijwel verlaten, glooiende wegen, terwijl de lianen bijna over de weg hingen, en na een tijdje was er weer.....strand! Zo verlaten, zo mooi, met een lange houten pier, vanwaar het uitzicht over het strand gloedvol was. Zonnebril onmisbaar, anders werd je bijna verblind door de weerkaatsing van de zon op het strand en het water. Zelfs bij het restaurantje was niemand te bekennen.....fantastisch... Daarna naar weer een strand gereden, ietwat verscholen, met een heerlijk klein resort inclusief restaurantje dat wél open was. Na weer een tijdje rijden kwamen we dan op wat het mooiste strand (Khlong Chao) van het eiland moest wezen, en ja, het was erg mooi, maar één nadeel: hier lagen de luxe resorts op een rijtje langs het strand. Geheel ander publiek, andere sfeer. Mensen die voor hun belachelijk luxe bungalow in een soort voortuin zaten, allemaal naast mekaar, het leek zowaar wel een vinex-wijk!
Aan het eind van de dag wilden we toch nog even helemaal naar het zuidoostelijke puntje, naar het plaatsje Ao Yai. Nog smallere wegen, nog steiler, nog meer begroeiing boven ons hoofd, maar wát een fijne plek! Een dorp geheel op palen gebouwd, bijna volledig levend van de visserij, te zien aan de vele visrestaurantjes, vissersboten en netten die tussen de huizen in de vorm van een vierkant aan palen in het water hingen. Wauw, wat een plek, wat een sfeer!
Vervolgens weer een stranddag, op een bijna verlaten strand vlak naast ons resort Ngam kho, en de dag er na namen we weer een motor, nu om vooral naar het noorden te gaan en twee watervallen te bezoeken. Daarover kunnen we kort zijn: er kwam bijna geen water naar beneden. Verkeerde tijd van het jaar.... Onderweg kwamen we nog wel langs een heel bijzonder resort, helemaal verscholen tussen de mangrovebossen, ook geheel op palen gebouwd. Totale rust, alleen de tropische vogels en mangrovebossen....een verscholen paradijs, met heerlijke coconut-shake.
Onderweg vroegen we de weg bij een duikschool. Een vrouw zat op de waranda. Hé, dat is een westerse vrouw....verrek, die kennen we! zeiden we tegen mekaar. Bleek het Manu te zijn, een Nederlandse vrouw die we vijf jaar geleden op Koh Maak tegenkwamen! Even bijgepraat, bakkie gedaan. Ze vertelde dat ze zich inmiddels permanent in Thailand heeft gevestigd, en voor een duikschool werkt. Heeft zelfs haar eigen huisje gekocht op Koh Kood! Wat een toeval.....
Wat nog erg leuk was: vlak bij ons favoriete strandje was een piepklein restaurantje langs de weg. Geheel van hout, een paar houten tafels met banken, het keukentje afgeschermd door een grote koelkast. Twee bijzonder olijke, stevige vrouwen toverden de heerlijkste gerechten uit de mini-keuken, communiceren ook hier slechts mbv gebarentaal, de man des huizes liep in zijn blote, tanige lijf, slechts gekleed in een vissersbroek alleen maar wat rond te hangen en af en toe was'ie aan het timmeren. De totale relaxedheid.....
Meerdere keren aten we hier de heerlijkste noodle-soep, uiteraard met lepel en chopsticks. Daar zijn we inmiddels behoorlijk handig mee.
Verder nog wat te melden uit Koh Kood? Ach, misschien dat elke dag even na acht uur het restaurant bij ons resort dichtging en kort daarna al het licht op het terrein. Dan lagen we heerlijk in een hangmat voor onze hut, luisterend naar de geluiden van de tropische nacht: vogels, gecko's en nog meer vogels...
Of die ene keer dat er tijdens het avondeten een soort UFO landde in mijn eten, dat bleek een soort vliegende tor ter grootte van een heel flinke duim. Van schrik vloog een vork uit mijn hand, en wat deed die lieverd van de bediening? Die gaf me een nieuwe vork, terwijl die UFO voor halfdood in mijn rijst lag.
Ons verblijf in Koh Kood sloten we af met een heerlijke vis van de barbeque op onze laatste avond. Uren lang had deze geweldenaar liggen garen in aluminium folie en het resultaat was verbluffend: supersmakelijke grote hompen vis, in de vis waren hele stukken citroengras gestopt voorafgaand aan het garen. Net als eigenlijk al het eten in ons resort was dit ook van topklasse.
Het werd weer tijd om verder te reizen, na precies een week. Zaterdag om 6 uur op, om 8 uur opgehaald door een pick-uptruck die ons naar de haven bracht. Heerlijk op het bovendek, in de zon, en anderhalf uur later weer vaste grond onder de voeten. Wat volgde was een 6,5 uur durende busreis terug naar Bangkok, in een touringcar die er uitzag als een soort ruimteschip. Vol met fantasy-painting, met een hele aerodynamische vorm, gele gordijntjes, dubbeldeks, en met een stinkende wc aan boord....
We kwamen rond kwart over 6 aan in Bangkok en dachten: wat te doen? Ons volgende doel was Chiang Mai. We konden een nacht in Bangkok blijven en de volgende dag de bus nemen voor een 12 uur durende rit. Maar ja, wéér Bangkok, voor zessen op.... Dus besloten we toch maar te proberen de nachttrein naar Chiang Mai te nemen. Normaliter een onmogelijke opgave omdat deze treinen doorgaans ruim vantevoren volgeboekt zijn. Wij gingen met de taxi naar Hualamphung trainstation, een prachtig klassiek gebouw met een enorme hal, waar we rond kwart voor zeven arriveerden. De trein van half 8 was sowieso helemaal vol. De trein van 10 uur die avond konden we nog nemen. Maar geen sleeper. Alleen zitplaatsen, maar de stoel kon wel worden uitgeklapt, vertelde de goedlachse vrouw achter het loket. We keken mekaar aan: zou dit wat worden? Zouden we kunnen slapen? Een treinrit van 14 uur....?? Ja, zeiden we vrijwel tegelijk. We wagen het er op. What the fuck.
We hadden nog even de tijd voor koud bier en heet eten, brachten eerst onze grote rugzakken bij het bagage depot, waar een briefje hing met het dringende verzoek om vooral geen etenswaren in je rugzak achter te laten, vanwege de ratten, en traden de avondhitte van Bangkok weer tegemoet. Aan de overkant drie eettentjes. Twee toegankelijke, westers ogende tentjes en een ouderwets, ietwat rommelig Thais eettentje. Driemaal raden welke wij kozen. De laatste dus. Goede keus. Het bier was koud en goedkoop (want ja, als je een half jaar on the road bent....), en het eten verrukkelijk. Het avondleven trok aan ons voorbij, zicht op het station dat continu zwermen reizigers uitspuugde en opslokte, plakkerig en ietwat moe van de lange reis, kortom: we waren zielsgelukkig. Reizen. Dat was wat we nu aan het doen waren.
Nog snel even de rugzakken halen, tanden poetsen in de stations-wc en om half 10 stapten we de trein in. Een treinstel zonder airco,maar wel met fan en prima stoelen. Het eerste uur reden we nog stapvoets door Bangkok en de buitenwijken, de ramen open en we keken soms gewoon letterlijk bij de mensen binnen. Overal zaten nog mensen buiten, het was nog stikdruk in de stad die nooit slaapt. Dat deden wij gelukkig wel. Niet heel vast, maar wel genoeg.
Rond zes uur waren we wakker, buiten was het landschap veranderd in adembenemend mooie natuur. Groene heuvels, af en toe een dorpje met houten huizen op palen. Soms stopten we op piepkleine, sfeervolle stationnetjes, en rond kwart over 12 reden we Chiang Mai binnen. Voor mij was dit een weerzien na 24 jaar, ik kreeg even een brok in m'n keel....
We hadden een reis van ruim 28 uur, met korte onderbreking, achter de rug... Reizen, mensen, reizen. Wat een feest, ik blijf het maar zeggen....
Het is de tweede stad van Thailand, met slechts 200.000 inwoners. Relaxte sfeer, zeer mooie "old city". We namen een "rót daang", dat is een rode taxibus, en lieten ons afzetten bij één van de toegangspoorten van de oude stad, Pratu Tha Phae.
In onze reisgids werd melding gemaakt van "gap's house", een reeds dertig jaar bestaand guesthouse, met een aanlokkelijke omschrijving.
Binnen 5 minuten waren we er. Een toegangspoort naar een soort binnentuin, en bij binnenkomst wisten we het al: dit zou wel eens een topper kunnen worden.... Een tropische tuin, allemaal semi-vrijstaande huisjes, een bijzonder sfeervol hoofdgebouw (alles was gebouwd van zwaar teakhout) vol met schilderijen, oude vergeelde foto's van Thailand, beelden in de tuin, vitrinekasten gevuld met allerlei prullaria en achter de receptie een vriendelijk ogende man met grijs haar en grijze hangsnor. Ja hoor, hij had nog wel kamers vrij. We kregen twee sleutels mee en de ene kamer was nog groter dan de ander. We namen de kleinste, welke al zeer ruim was. 750 bath inclusief koffie en ontbijt. Dat is €20.... De principes waren er vrij simpel. Ze doen niet aan reserveringen, betalen geen commissie aan taxichauffeurs, doen niet aan prijsonderhandelingen en het hele jaar door geldt dezelfde prijs....
Niet verwonderlijk, de mensen stromen toch wel toe, naar zo'n plek!
We vielen met onze neus in de spreekwoordelijke boter. Eerst bleek er 's middags een processie met monniken en een heel grote praalwagen door onze straat te trekken, welke tot hilariteit van het publiek steeds moest stoppen, omdat de wagen, prachtig versierd en met een grote goudkleurige olifantenfiguur op de wagen, steeds moest stoppen voor hele grote trossen electriciteitskabels. Overal hangen hier namelijk de kabels in grote hoeveelheden bovengronds.
De kabels werden steeds met stokken omhooggehouden, waarna de praalwagen weer verder kon.
's Avonds bleek de wekelijkse "sunday walking street" in onze en omliggende straten te zijn. Werkelijk van alles was er te koop in lange slierten kraampjes langs de weg. Er werd gezongen en muziek gemaakt op straat, er werden Thaise dansen uitgevoerd, er waren kleine foodmarkets met overheerlijk eten, en.....het wemelde van de Chinese toeristen, heel opmerkelijk. Het was bijna té druk, maar bijzonder sfeervol en je kwam ogen tekort.
De "old city" is beroemd om z'n vele, oude Boeddhistische tempels ("wat" in Thais), dus daar was natuurlijk geen ontkomen aan. De volgende dag hebben we een wandeltocht gemaakt langs de vijf mooiste, waaronder eentje die helemaal uit teakhout is opgetrokken en meer dan 700 jaar oud. Heerlijk om even in een tempel op de grond te zitten voor de vaak adembenemend mooie boeddhabeelden, de geur van wierook, monniken die mantra's prevelen....magisch, meditatief en rustgevend... En even de hitte ontvluchtend. 38 graden. In de schaduw. We gaan er aan wennen....
De dag erna was het tijd voor.....cooking class! Met z'n vieren vertrokken we vanaf ons guesthouse, samen met leraar Joe in een rót daang, eerst naar de markt. Een échte, volkse Thaise markt alwaar de heerlijkste, meest exotische en voor ons vaak totaal onbekende groenten, kruiden, vissoorten enz. werden verkocht. Even de lokale specialiteit, kruidige varkensworst, geproefd en we vertrokken weer, naar de leslocatie. Buiten, onder een dak, stonden grote tafels en een aantal kookstellen klaar. Joe, een zeer charismatische, komische zeer ervaren kok, verzocht ons om het meegekregen kookboek open te slaan. Totaal hebben we in zo'n 5 uur onder zijn begeleiding wel zes gerechten klaargemaakt, voor onze eigen lunch en avondeten. Groene curry met kip, Thaise viskoekjes, vis in bananenblad, loempia's vouwen etc., etc. We kregen ook wat basisregels uitgelegd, door Joe op kenmerkende wijze verteld, zoals "too spicy, too làààte", m.a.w. als het gerecht eenmaal te scherp is, is er doorgaans geen redden meer aan. En dat je het vuur tijdens roerbakken nooit te laag moet zetten, cocosmelk nooit te heet moet maken (dan gaat 't schiften) en meer van dat. En steeds weer vroeg hij: any questióóóns? Het was een leuke, leerzame en zeer lollige dag!
Vervolgens eens een dag rust... Lekker lezen in onze tropische tuin, wasje doen, even lunchen/ mensen kijken, even met de eigenaar kletsen, terwijl het personeel bezig was een oude waterput te slopen, de oude demente tuinman ronddrentelde, de eigenaar met een fles bier geamuseerd toekeek, lekker kneuterig en ontspannen allemaal....
En ja, toen was het tijd om naar de alom bekende night bazaar te gaan. Vol goede moed togen we die kant op, vastbesloten om een tuktuk staande te houden welke ons naar aldaar zou brengen. Terwijl we langs een drukke weg aan de rand van de "old city" liepen, troffen wij echter een ietwat ranzige maar o zo gezellige bar aan. De "sax music bar". Dus ja, daar moesten wij toch even een grote fles Chang bier met twee glazen bestellen. Het zal jullie allicht niet verbazen dat wij de night bazaar die avond nimmer bereikt hebben. Want wat een heerlijke plek hadden wij gevonden. Aan een brede weg, hartje centrum. In onze rug gekoeld door een verkoelende fan, voor ons het van hitte sidderende asfalt, konden wij het stadse leven in al zijn veelzijdigheid aanschouwen. Onze zintuigen zinderden. Op de achtergrond een coole skateboard-film op een groot scherm, daarvoor een poolbiljart en vooraan een bar. En wij zaten op het terras. Twee tafeltjes.... Aanvankelijk klonk "beast of burden" van de Stones als weldadige achtergrondmuziek. Naarmate de tijd vorderde werden de beats echter venijniger. Bezwerende housebeats. Onderwijl trok een ware optocht aan ons voorbij: complete gezinnen op brommers, hordes chinese ietwat wereldvreemde toeristen, gewapend met selfie-sticks, grote camera's en plattegronden, toeristen op blote voeten (sic), toeristen met tattoos (wanneer houdt die rage nou eindelijk eens op. Het lijkt soms wel of wij de enigen zijn zonder...), tuktuk-chauffeurs (gemotoriseerde driewielers, zie foto's) die onderling een wedstrijd hielden, scheurende motoren, rugzak-toeristen vertwijfeld zoekend naar een vrije kamer, mensen verwachtingsvol op weg naar de night bazaar (zij wel) en wij zaten intussen te genieten. Te genieten van de warme tropische avond in Chiang Mai. Nog een biertje. En ach, nu we er toch zijn: doe er nog maar één. We werden bediend door een ietwat te frivole Thaise jongedame, en ja, het was happy hour, dus waarom ook niet. Ondertussen was de muziekstijl weer wat meer passend voor onze leeftijd en David Bowie (ziggy stardust) schalde uit de luidsprekers, gevolgd door Lou Reed met "perfect day".... Ja, dat was het. A perfect day.....
Motortje huren dan maar weer? Ach, waarom niet? De volgende ochtend vertrokken we, op weg naar een prachtige tempel, zo'n 20 km buiten de stad, Wat Phra That Doi Suthep. Eerst door het chaotische, drukke stadsverkeer, maar ach....het valt me steeds meer op hoe makkelijk en ontspannen het rijden in Azië me afgaat. Gewoon goed opletten, concentreren en go with the flow....
Buiten de stad alleen maar stijgen, stijgen, tussen het groen, over een prachtige brede weg. Na aankomst meer dan driehonderd traptreden omhoog en daar was'ie: een prachtexemplaar met boeddhabeelden van groen glas, van bladgoud, een stupa (boeddhistisch bouwwerk dat zich bij een tempel bevindt en de relieken van een boeddhistische heilige bevat) geheel in bladgoud, oogverblindend, en ondanks de drukte een heerlijke, meditatief beheerste rust....
We besloten verder te rijden. De weg werd rustiger, werd smaller, werd slechter, bochtiger....we kwamen nu echt in de jungle. Na eerst een ander dorpje, bewoond door de Hmong (Thais etnisch bergvolk, zoals er vele stammen leven in Noord-Thailand en rond Thais-Birmese grens), te hebben bezocht, was ons eindpunt een werkelijk feeëriek, sfeervol, houten dorp, middenin het bos, waar we stopten voor overheerlijke, vers gemaakte koffie. De bonen werden voor mijn neus gemalen. De mensen liepen vaak nog in klederdracht, de kippen liepen vrij rond, er waren enkel zandpaden. Wat een dag, wat een tocht....
De dag daarna vertrokken we dan eindelijk, na vijf nachten. En oh ja, na de motortocht dan toch nog naar de night bazaar geweest, maar ach....een grote touristische show, de sunday walking street was veel leuker.... Wel zagen we nog vele, vele barretjes onderweg, sommigen waren feitelijk gewoon hoerententen, of de rij kortgerokte vrouwen voor de deur stonden op de bus te wachten...
Ons volgende doel: Phrae, vier uur rijden ten zuid-oosten van Chiang Mai. Daar zijn we inmiddels één nacht. In ons volgende verslag meer hierover. Wat we wel alvast kunnen zeggen: bijna geen toeristen, 40 graden, Engels spreken is hier uitgesloten en gisteravond hebben we, na met gebarentaal en aanwijzen te hebben gecommuniceerd, op een lokale "food night market" (vele kraampjes en tientallen tafeltjes met stoelen op een pleintje) de allerlekkerste Pad Thai met geroosterd varkensvlees ooit gegeten!
Hoe dit afloopt? Dat lezen jullie in ons volgende, laatste verslag over Thailand!
Veel liefs en de groeten van Karlijn en Peter, en een goed weekend!
-
19 Maart 2016 - 09:14
Tante Hetty:
Goedemorgen Karlijn en Peter,
Dat wordt weer genieten van jullie reisverslag. ik heb het nog niet gelezen ga er straks rustig voor zitten.Maar wat heb ik genoten van de foto`s, ik was weer helemaal terug in Thailand.
Wat een prachtige tempel en niet te vergeten die eettentjes, daar is het eten echt heeeeeerlijk !!!!
Fijn weekend en ik ga straks weer genieten van het verslag.
Groetjes tante Hetty.
-
19 Maart 2016 - 11:05
Fam Stut:
Ja hoor ,Ik denk even m'n computer aanzetten ,want je weet nooit en ja hoor !!
Wat hebben wij genoten van jullie eerste reisverslag ,geweldig !!
Ik ga jullie reisverslagen uitprinten want dan kunnen wij deze op ons gemak lezen .
Dit verslag gaan wij morgen bekijken ,maar Ik denk voor......PSV-AJAX.....want ja als ????
Hoewel het kan ook onze kant opgaan !!!!!!
PETER en KARLIJN ,nog veel plezier ,geniet ervan ,en de rest weten jullie wel !! Groetjes .
-
19 Maart 2016 - 12:30
Inge Goijaerts :
Wat een adembenemende belevenissen allemaal! Veel plezier op jullie volgende tocht. -
19 Maart 2016 - 16:12
Suus:
Hoi Karlijn & Peter,
Wat een heerlijk reisverslag om te lezen, ik zie het zo voor mij! Echt prachtige foto's , ik zie jullie genieten! Heel veel plezier ! Groetjes, Suus -
20 Maart 2016 - 20:58
Carla En Fokko:
Lieve Karlijn en Peter, wat weer een heel leuk verslag van jullie reis. Met plezier gelezen. Lekker genieten!!
Wij kijken weer uit naar het vervolg van de reis. Liefs van ons
-
21 Maart 2016 - 00:10
B. J. Van Etten:
So Karlijk & Peter,
Dat moet vèél LOL zijn denk maar zo, krijg zovèél mogelijk LOL,
mensen met vèél LOL dan leef Men Lang!
Hebt Lol,
BJ -
21 Maart 2016 - 00:10
B. J. Van Etten:
So Karlijk & Peter,
Dat moet vèél LOL zijn denk maar zo, krijg zovèél mogelijk LOL,
mensen met vèél LOL dan leef Men Lang!
Hebt Lol,
BJ -
21 Maart 2016 - 08:53
Paul Boonstra:
Hallo Peter en Karlijn,
Erg leuk om jullie belevenissen te volgen. Heel herkenbaar ook, want op de meeste plaatsen in Thailand waar jullie zijn geweest ben ik ook al eens geweest. Geniet ervan, reizen is en blijft prachtig!!
Gr. Paul Boonstra -
21 Maart 2016 - 09:53
Tante Tine:
Wat weer een mooi reisverslag,Peter njij schrijft dat je er 24 jaar geleden ook was ,heb ik dat goed gelezen?
Kunnen jullie al je bagage op de motor meenemen?
IK KIJK UIT NAAR JULLIE VOLGENDE BELEVENIS.
Nog heel veel plezier,en genieten!
Gr.Tante Tine van uit Castricum -
22 Maart 2016 - 15:59
Marten:
Waar is die bushalte waar al die vrouwen staan te wachten? Erg aanlokkelijk verhaal weer! -
23 Maart 2016 - 10:54
Charles:
Hi Peter en Karlijn,
Wat een heerlijk beeldend verslag en zo lekker herkenbaar! Reizen, that's life -
24 Maart 2016 - 21:33
Ignaz:
Fraai verhaal weer!. Jullie zetten de sfeer goed weer; alhoewel ik nooit in Thailand ben geweest, zie ik het voor mij (vooral dat bier drinken; top): het leest lekker weg, met 8 graden buiten en motregen (ik neem nog maar een chocolade paaseitje). Succes weer, take care! Ig -
26 Maart 2016 - 15:01
Piekel En Wen:
Wat een feest weer Karlijn en Pepo :-) -
29 Maart 2016 - 12:37
Marja:
Hoi,
11e poging? Vanaf de 19e probeer ik een reactie te plaatsen hetgeen niet lukt.
Alsnog: wederom een heel boeiend verslag.
Veel plezier.
Groet.
Marja. -
29 Maart 2016 - 12:45
Marja :
Het lukt nu wel, zie ik.
Alsnog mijn vorige relatie geplakt:
Dag Peter en Karlijn, meer dan a perfect day, lees ik.
Eerder had ik een reactie gegeven. Het is genieten om jullie kruidige verslag te lezen.
Oogverblindend bladgoud en zandpaden, rondscharrelde kippen, frivole dames...het is één niet aflatend happy hour :) Van harte gegund en ik kijk al weer uit naar het vervolg vanaf Phrae en verder. Geniet en doe niks met mate...maar, zoals Ignaz sprak: Take care. Dit gezegd hebbende ;)
Groetjes,
Marja. -
29 Maart 2016 - 12:48
Marja:
reactie bedoel ik -
29 Maart 2016 - 14:11
Karen :):
Hoiiiiiiiiii lieve Karlijn en Peter!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ooooooohhhh wat een verhalen allemaal.... heerlijk 6 maanden zo leven.... Prachtige foto's!!!
Dikke kussen.....xxxxx Karen -
29 Maart 2016 - 14:36
Karen:
Hou vol hè!!!! Nog maar 5 maanden... xxxxxxxxxxxxxxxxx -
29 Maart 2016 - 18:53
Ina:
Dag Karlijn en Peter tuurlijk ook goedendag vanaf hier,
Net als ik heb uitgeplozen waar jullie je bevinden, zijn jullie alweer een stukje verder naar (voor mij) elders...
Uit alles blijkt het genieten van het WEG-zijn en... voorlopig komt daar nog geen eind aan!
Geniet ze voort samen van al wat zich voordoet.
Groet'n van mie, Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
