Rajasthan: De roze, de blauwe en de gele stad....

Hallo allemaal !!
Het is alweer een tijd geleden, maar hier dan weer een kleurrijk verslag van onze avonturen in......India !!
Zoals reeds gezegd, vlogen we 29 januari, na enig tumult bij de incheckbalie, eindelijk naar Delhi. Daar waren we vorige keer geeindigd....

Rond 7 uur 's avonds kwamen we dan aan in Delhi, en wat bleek: ze hadden een splinternieuwe terminal. En wat voor eentje....daar kan Schiphol een puntje aan zuigen ! Werkelijk schitterend. We namen een prepaid-taxi naar Pahar Ganj, de kleurrijke bazar en tevens episch centrum van het toerisme in Delhi. We reden eerst over prachtige, brede wegen, onder eveneens gloednieuwe fly-overs en langs grote parken. Was dit wel India ? Een bepaald andere entree dan Bombay...
Toen we eenmaal de oude binnenstad naderden, na zo'n 40 minuten rijden, bleek dit wel degelijk India en in dit geval Delhi te zijn. Gekkenhuis. Spoedig barstte het weer van de koeien, zwerfkinderen, riksja's, handkarren en een krankzinnige verkeersdrukte. Welkom in Delhi, hoofdstad van India, met slechts 16 miljoen inwoners !

We lieten ons afzetten bij hotel India International, volgens onze gids een goed adres. Dat bleek te kloppen. De eerste kamer die we zagen was niet geheel naar wens, maar de tweede....we schoten echt in de lach : een ruime kamer met koelkast, zitje, tv, marmeren badkamer en.....een mega groot, rond bed met alleen spiegels er om heen ! En roze lampjes.... Waren we soms in de opnamesessie van een porno-film terechtgekomen ? "Doe deze maar", zeiden wij in koor !!
Het hotel lag in een smal steegje, in de binnenstad, alleen uit het raam hangen leverde al prachtige taferelen op. Aan de overkant werd dag en nacht gewerkt aan een nieuw gebouw, waarbij puin met de hand (grote schalen boven het hoofd) werd afgevoerd, op slippertjes (Arbo-wet ? wat zegguh ?). Schuin aan de overkant werd binnen een paard gehouden, in huis ! Overdag stond'ie voor de deur vredig te eten. Voor de deur werd regelmatig een feesttent opgebouwd (vrouwen zitten binnen op de grond, mannen buiten), die gelijk de hele steeg blokkeerde, waardoor het verkeer, nog meer toeterend dan normaal, achteruit weer de steeg moest verlaten. Gelukkig was het feest 's avonds redelijk vroeg afgelopen...

Na een welverdiende douche en een koud biertje op het al even koude dakterras ('s avonds koelde het dramatisch af. De winter was nog gaande. Gelukkig maar, want in de zomer wordt het tot wel 50 graden in Delhi en 's avonds niet minder dan 25..... Delhi ligt dan ook in de "schaduw" van de Tharwoestijn. Daarover straks meer ! Als jullie een lange leesadem hebben, tenminste. Overdag was het gelukkig zo'n 20 graden en onbewolkt, als je de waanzinnige smog even buiten beschouwing laat....), waagden we ons de straat op. Niet direct linksaf naar de main bazar van Pahar Ganj, maar rechtsaf, recht de niet-toeristische, hysterische binnenstad in. Even slikken.....wat een herrie, wat een stank, wat een troep, wat een verkeer en een eetstalletjes op straat. Een zinderende massa, toeterende auto's en brommers, schreeuwende mensen die aan het eind van de dag hun waren nog wilden slijten. Dit is het chaotische, grootstedelijke India dat we ons herinnerden...wauw. Ook dit leek wel alsof we een filmset betraden, maar dan meer een film als "The city of Joy" (die gaat weliswaar over Calcutta, maar een kniesoor die daar op let....).
Nadat we op aanraden van de goedlachse nachtportier van ons hotel eerst een drankwinkel (jaja) hadden bezocht, kwamen we terecht bij een oer-Indiaas restaurantje, aan een heel drukke straat. Smoezelige muren, houten banken, kannetje water (namen we uiteraard niks uit) en voorin werd gekookt, door een mannetje die de indruk wekte hier al 50 jaar te staan. Heeeerlijke Thali (uiteraard vegetarisch, we waagden ons maar niet aan een kippetje) gegeten (soort fonduebord met rijst en diverse sauzen, uiteraard zeer spicy, en raita, een soort yoghurt met groenten en ui). En we waren een soort bezienswaardigheid. Hier kwamen duidelijk weinig toeristen.

In Delhi hebben we de eerste 2 dagen vooral wat rondgehangen en gelopen, waarbij vermeld moet worden dat Pahar Ganj werkelijk een attractie was ! Hier liepen oude hippies en neo-hippies rond die de nazaten zijn van de hippies uit de 60-er en 70-er jaren, verloren zielen, beroepsreizigers en....noem het maar. Sommige reizigers liepen er bij als een lopend lijk, in de meest opmerkelijke en uitzinnige creaties. Sommigen waren zichtbaar vergeten dat je kledingstukken zo nu en dan eens moet wassen.... Hier lopen verder ook toeristen rond uit alle hoeken van de wereld, waaronder mensen die al jaren onderweg waren, inmiddels helemaal ontheemd en vervreemd van hun moederland. En dat trekt uiteraard weer allerlei gespuis aan, mensen die je van alles willen slijten en liegen alsof het gedrukt staat. Pahar Ganj was verder een grote bazaar met allerlei kledingwinkeltjes alwaar je allerlei kleurige doeken, broeken en sieraden kunt kopen en nog veel meer. De piepkleine terrasjes waren een bezoek meer dan waard. Sommigen zaten hier de halve dag, elke dag weer, chai (indiase kruidenthee met melk, nationale volksdrank) te drinken en ervaringen met andere reizigers uit te wisselen. Een genot om aan te horen. Verder kon je vanaf hier de hele kakafonie, het hele bonte circus aan je voorbij zien trekken. Wer-ke-lijk fantastisch !

De laatste dag gingen we naar het Rode Fort, vlak bij Old Delhi, de oude volkswijk van Delhi, waar de echte bazaar is. Niet voor toeristen, maar winkeltjes waar alle levensbehoeften waren te krijgen, straten en stegen vol textiel, verderop weer alleen boeken, kleine garages met de straat eromheen steevast gitzwart van de olie, enzovoorts.... Het fort was prachtig, heel groot en met prachtige gebouwen vol ornamenten en wijdse vergezichten.
Daarna gingen we Old Delhi in. Je houdt het niet voor mogelijk.....dat het verkeer inclusief koeien, handkarren, sjouwers en riksja's hier uberhaupt nog kon bewegen, mag een wonder worden genoemd. Af en toe wegspringen, dan ging het best. Het was werkelijk lastig om even een colaatje te scoren en een stoeltje, maar eindelijk lukte ook dit. We dompelden ons onder in het stadse geweld en hadden een prachtige dag. 's Middags naar de Jama Mashid, de grootste moskee van India geweest. Werkelijk indrukwekkend. Een geweldig groot middenterrein, waar de gelovigen bij duizenden nar de preek kunnen luisteren (niet voor ons....) en een prachtig bouwwerk. We aten bij "Karim", een begrip in Delhi. En we begrepen waarom: geweldige dahl (saus op basis van linzen, een van de nationaal bekendste gerechten), dito kebab en....ja, alles was daar lekker. Bestaat al meer dan honderd jaar en men kookt op basis van recepten die al honderden jaren oud zijn. Er wordt aan een binnenpleintje gekookt en iedereen maakt er foto's, zo ook wij.

Na 4 dagen gingen we met de trein naar Jaipur. Om 6:20 's ochtends namen we de trein. Dat ging niet zonder slag of stoot. De tein stond niet op het bord. Een vage vent wist wel raad, op ons ticket stond namelijk bij een van ons "WL" (waiting list). Hij zou dat wel even oplossen. Of we maar even hem wilden volgen. Hij liep echter weg van het station. Onze intuitie zei: dit klopt niet, en we keerden om naar het station. Ik bedacht me dat men bij het hotel al had gezegd dat onze plaatsen reeds waren bevestigd en al snel bleek onze trein wel degelijk op tijd te zullen vertrekken en onze namen stonden keurig op de lijst, bij de ingang van onze coupe.
In de trein zagen we nog een grappig tafereel: drie Engelse vrouwen van middelbare leeftijd, alle drie met hetzelfde paarse jasje, achterop hun naam, alledrie in bijna dezelfde Indiase sari's aan, alledrie zetten ze gelijk hun zonnebril op en....alledrie gelijk naar de wc ! De treinrit-zelf was wat minder, gierende airco en doffe ramen. Gelukkig duurde de reis maar 4,5 uur...
Aangekomen in Jaipur namen we , na een stukkie lopen, dan toch maar een riksja om ons naar een guesthouse te brengen dat wel behoorlijk aangeschreven stond. Een mannetje wilde ons wel voor 15 roepies brengen. Dit was verdacht weinig. "Maar dit is geen Delhi hier, wij vragen eerlijke prijs !", zei de chauffeur. Jaja. Die zou vast commissie gaan krijgen. We dachten: we zien wel. Direct kwam er een ander mannetje bij, hij zei dat hij in het bewuste hotel werkte (toonde naam en nummer in z'n mobieltje om die bewering te onderbouwen). Hmmmm....we vertrouwden het niet helemaal. Aangekomen bij het hotel bleek dit vol te zijn. Uit niks bleek verder dat de bewuste man hier zou werken.... Toen we zeiden verder te voet te gaan zoeken, zei de chauffeur dat hier verder geen hotels in de buurt waren. Dit bleek al snel gelogen. De man wilde ons duidelijk naar een ander hotel brengen, waar hij commissie zou krijgen. We hielden voet bij stuk en om de hoek bleken zeker 3 hotelletjes te zijn. We checkten in bij "Pearl palace", waar nog net een kamer vrij bleek te zijn. Achteraf was dit een wondertje, want de tent bleek elke dag tsjokvol. Stond erg goed bekend en iedereen boekte soms al dagen vantevoren (sic). Lang leve de laptop-mee-op-reis. Controle boven alles...

Het hotel bleek kraakheldere kamers te hebben, de gangen waren opgesierd met prachtige beelden, schilderijen, bloembakken en prachtige houten meubelstukken.
Op het dakterras met uitzicht over de stad bevond zich het peacock restaurant. Een attractie op zich. Werkelijk zeer smaak- en stijlvol ingericht. Prachtig smeedijzeren meubilair, voorzien van schitterend smeedwerk en elke tafel en stoel was weer anders. Bovenop het dak was van plaatijzer een pauw gemaakt, waarbij het dak schuin utliep in de kop van een pauw. Verder 's avonds feeerieke verlichting en zalig eten. Dat kwam allemaal mooi uit, want van Jaipur hebben we niet heel veel gezien, omdat we beiden een beetje ziekig en slap waren. De laatste dag zijn we nog wel op stap geweest naar het oude stadscentrum, de roze stad (ooit roze geschilderd ruim 100 jaar geleden ter ere van het bezoek van de toenmalige koningin van Engeland), en het werkelijk uitzinnige Amber Fort, even buiten de stad. Hier kun je duidelijk ervaren dat Rajasthan de sfeer heeft van het India dat je kent van foto's en verhalen, het India dat appeleert aan het sprookje van duizend-en-een-nacht. Het fort is ommuurd door een 9 km lange vestingmuur en gebouwd eind 17e eeuw, het tijdperk van de Maharadja's. Indrukwekkend en een geweldige sfeer. Op de heenweg nog het paleis der winden gezien, de beroemde roze puntvormige gevel, met daarin allerlei nisjes en balkonnetjes, van waarachter de vrouwen vroeger naar buiten konden kijken zonder zelf echt gezien te worden. Want naar buiten, dat mochten ze natuurlijk niet.

Enfin, dat was Jaipur. Van hier gingen we met de bus, zo'n 4 uur rijden, naar Pushkar. Zowaar over een stuk snelweg ! Zesbaans notabene.... Nou ja, snelweg....het ging niet heel hard, en iedereen reed kriskras, op z'n Indiaas, langs en doormekaar. Inhalen kan hier van alle kanten. Uiteindelijk kwamen we in Pushkar, vanouds het Mekka voor de Westerse hippies. In de 60-er en 70-er jaren was dit een van de pleisterplaatsen van de roemruchte "hippietrail", te bereizen met de "magic bus" die overland de reis aflegde (door Afghanistan, Iran en Pakistan. Na de revolutie in '79 was het echter uit met de pret) en vertrok in...Amsterdam ! Peter was hier 11 jaar geleden ook geweest, maar er was inmiddels veel veranderd. Veeel drukker en toeristischer, maar nog steeds wel die magische sfeer.... Een jongen in de bus had ons een guesthouse aanbevolen, en ondanks onze ietwat ingebouwde argwaan tegen allerlei mensen die je ergens heen proberen te lokken, dachten we: toe maar. Hij bracht ons er lopend heen en zowaar: een prima plek ! We kregen een kamer die groot en schoon bleek, met terras en uitzicht over de stad. We liepen naar het stadje de eerste middag en al gauw kregen we van een gladjanus bloemetjes aangeboden om in het (heilige) meer te gooien. Niet doen, dus. Dat wisten we gelukkig. De truc: als je de blommetjes in het water gooit, komen er meteen allerlei gladjanussen naar je toe die je op agressieve wijze kenbaar maken dat je dan oo dient te offeren. Geld welteverstaan. Ziek is dat: misbruik maken van je religie... Je moet dan van goede huize komen om hier vanaf te komen ! Voor alle duidelijkheid: Pushkar is een zeer heilige bedevaartsplek voor Hindoes. Het centraal gelegen meer, omgeven door tempels, is de plek waar de "ghats" zijn: de oevers waar ritueel wordt gebadderd. Een zeer indrukwekkend schouwspel, hartverwarmend en pittoresk. Ook worden hier "puja's" afgenomen, rituele zegeningen door Hindoeistische priesters. De mensen komen van heinde en verre. En niet voor het schone water. Hier hebben we uren zitten staren en mijmeren aan de oever.


De markt en alle winkeltjes vormden een aangename plek om lekker rond te slenteren en je ogen uit te kijken, onder andere ook weer vanwege het kleurrijke toeristenvolk en de dagelijkse drukte, schreeuwende marktkooplui en....lekker de sfeer opsnuiven. Alcohol was hier strikt verboden, net als vlees en eieren (jammer...) maar zoals alles in India is ook dit voorschrift vrij rekbaar. In ons guesthouse bleek het weldegelijk te krijgen, maarrrr....fles onder tafel ! We zaten echter hoog op het dakterras, dus er viel niet zo gek veel te verbergen. Vanaf dit terras hadden we ook een prachtig zicht op de woningen beneden, vaak gebouwd rond een binnenplaats, waar meerdere families woonden, met geiten, koeien, een waterpomp en 's avonds werd er met gedroogde koeienmest (dat werd van de grond geschraapt, in de vorm van een grote dikke pannenkoek gevormd en enige dagen te drogen gelegd) een vuur gemaakt, waarboven met stalen potten het eten werd gemaakt. Overdag zaten de vrouwen de ganse dag kleren te wassen. Ook grappig: het personeel van 't guesthouse lag de hele dag te slapen op het dakterras, en 's avonds rond spitsuur wilden ze ineens de inrichting verandere. Of iedereen maar even wilde gaan staan.....
Het moet ook gezegd dat het daar stierf van de apen. Inmiddels zijn we daar wel aan gewend, maar toen nog niet helemaal.... Op een gegeven moment zaten we voor onze kamer op ons terras, en ze kwamen massaal aanzetten. Grote, grijze apen met zwarte gezichten en lange staarten. Kssssst !!, zei Peter, waarop een aap die voor onze neus ineens op de reling zat terugzei: KSSSSSTTT !!!!!, en z'n scherpe tanden blootlegde.... We zijn maar efkes onze kamer ingegaan, het werd ons iets te link. Maar goed, alles went, alhoewel dit effe teveel van het goede was...
Opvallend was ook dat er 's avonds en 's nachts veel lawaai was. Dit had enerzijds te maken met het feit dat het de trouwmaand was (dit is 4 keer per jaar het geval in deze streek) en overal trouwfeesten plaatsvonden, waarbij er vaak op straat ook overdag werd gezongen en gedanst, kompleet met fanfare-orkest.... De bruidegom werd meestal op een paard aangeleverd, vergezeld van een jong neefje of broertje. Altijd kleurrijk spektakel.
Anderszijds was er vaak een dienst of ceremonie in een of andere tempel gaande en dit kon soms de hele nacht duren. Het is per slot van rekening een heilige plaats...
De laatste dag hebben we een grote hoge rots beklommen vlakbij ons guesthouse, met bovenop een tempeltje en een waanzinnig uitzicht over Pushkar, de omliggende heuvels en de woestijn. Voeg hier aan toe dat de zon bijna onder ging en je kunt je misschien voorstellen dat dit een bijna magische sfeer opleverde....werkelijk genieten en lekker staren en de sfeer opzuigen van Pushkar....onvergetelijk.

Na 4 dagen vertrokken we naar Bundi, en dat begon meteen spraakmakend. Eerst dienden we de bus naar het 3 kwartier verderop gelegen Ajmer te nemen, vanwaar we nog zo'n 5,5 uur met de bus naar Bundi hadden te gaan. We kwamen twee jonge stelletjes bj de bushalte tegen, waarvan eentje Nederlands. In de bus dienden we 20 rs. pp. te betalen. Zo'n 30 cent. Een van de twee stelletjes herinnerde zich ineens dat de rit 9 rs. diende te kosten. En toen werden ze toch kwaad....Bijna de volle drie kwartier staken ze met z'n vieren een tirade af tegen de kaartjesverkoper, waarbij het alsmaar genanter werd.... De ene na de andere moralistische oneliner kwam langs. De kaartverkoper was een slecht mens en van: "we are tourist, but we are not stupid !". Toegegeven, je moet mensen niet oplichten, maar allejezus, waar hebben we het over ? 15 eurocent...... En bovendien: geef hem dan meteen het juiste bedrag, of als je echt je punt wil maken, wees dan ook echt een kerel en ga voor hem staan en eis stante pede je geld terug. Je moet je hierbij goed realiseren dat 90 % van de mensen in dit soort streken je probeert op enige wijze geld afhandig te maken of hogere prijzen berekent, voor vanallesennogwat. Je moet je hier op instellen, en soms je verlies nemen, als je ook nog een beetje wil genieten. De energie die dit de kinderlijke stelletjes heeft gekost is een veelvoud van 15 centjes waard..... Het inkomensverschil met "ons" is vaak immens. Men moet vaak knokken om te overleven.
Enfin, uiteindelijk kwamen we in Ajmer en konden de bus in naar Bundi. Dit was een waar pandemonium, want iedereen stormde op de net aangekomen bus af, maar wij hadden genummerde plaatsen. Deze bleken achterin te zijn, maar wij wilden voorin zitten, omdat we onze rugzakken daar beter kwijt konden. Dit bleken echter de plekken te zijn van.....het Nederlandse stelletje ! Op onze oorspronkelijke plaatsen achterin bleken al andere mensen te zijn gaan zitten.... Peter zei: dan ruilen we kaarjes en kunnen jullie onze plaatsen achterin opeisen. Toen bleken ze niet meer zo bijdehand, want dit durfden ze niet zo goed. Uiteindelijk gingen ze overstag, ruilden we kaartjes en eisden zij hun plek achterin op. Voor de duidelijkheid: eerst worden er genummerde plaatsen verkocht en vervolgens is het een kwestie van volproppen. Apart is dat toch: WIL men een keer ergens structuur aanbrengen, en dan leidt het uiteindelijk alleen tot chaos....

In de namiddag kwamen we aan in Bundi, en het was meteen duidelijk waarom we dit niet mochten missen: vanaf de weg een prachtig uitzicht over een dal, waar zich de oude stad Bundi bevond met daarvoor een groot meer en op de achtergrond het prachtige 17e eeuwse Gahr Palace.
Bundi bleek een pareltje. Nog niet erg toeristisch, een bijna dorpse sfeer, veel lavendelblauwgekleurde huisjes (Van oudsher de kleur van de Brahmanen, de hoogste kaste in India, en ook nog goed tegen de muggen en de hitte), kleine, smalle straatjes en steegjes waar het dagelijkse leven z'n gangetje gaat.... Een levendige markt en ook hier hadden we een prima guesthouse, in een heel smal straatje. Een sfeervolle "haveli" (klassiek, vaak eeuwenoud Indiaas huis, voorzien van een binnenplaats met daaromheen de woonvertrekken, meestal verspreid over meerdere verdiepingen), waar we een heel mooie, grote kamer kregen met een heel hoog plafond en een prachtige marmeren vloer, voorzien van vele lampen. Toen we in de namiddag dat we aankwamen en op het dakterras wat wilden eten, kregen we een stok aangereikt. Een stok...?? Al snel bleek waarom. Ook hier stierf het van de apen, en met de stok konden we ze wegjagen. Gelukkig kon je op het terras ook in de hoek onder een afdak zitten en dit was vrij veilig. Op een ochtend zat een stel nietsvermoedende toeristen te ontbijten, toen een van hen een kreet slaakte. Een aap was op de tafel gesprongen en voornemens een versgebakken eitje mee te nemen. Dat lukte net niet.
Het moet overigens vermeld dat we in dit guesthouse meesterlijk hebben gegeten ! Een van onze favorieten tot nu toe !! In de namiddag gingen we elke van de 4 dagen dat we hier waren op een nabijgelegen dakterras een heerlijk koud biertje drinken en genieten van het prachtige uitzicht en de ondergaande zon boven de heuvels en het stadje. Ook hier hebben we het eerder genoemde paleis bezocht, wat wederom prachtig was. Leuke anekdote: vantevoren werden we gewaarschuwd voor de apen en toen we aankwamen stond er 50 m voor de ingang een mannetje die een stok aanbood en nog eens het apengevaar benadrukte. 10 rs. betalen en terugbrengen die stok. Bij de ingang bleek echter dat je met je ticket gratis een stok kon krijgen..... Dit bedoelde ik nou net: je wordt nu eenmaal nu en dan in het ootje genomen. In plaats van kwaad worden hebben we de man naderhand gecomplimenteerd voor z'n slimheid. Shanti en relax. This is India !
Ook hebben we hier nog een halve dag achter de computer gezwoegd, omdat we besloten ons reisschema te wijzigen en allerlei opties wilden bezien. Uiteindelijk wisten we het: i.p.v. China en Indonesie, beiden 4 weken, werd het 3 weken Thailand (Bangkok en strand) en 5 weken Indonesie. Toen we eerst onze tickets Kathmanda-Bangkok en Bangkok-Medan wilden boeken, kwamen we bij de laatste stap van het moeizame betaalproces en ploep.....verbinding weg. Konden we na een (smerige !) lunch opnieuw beginnen. Geluk bij een ongeluk: we kwamen op nog goedkopere tickets uit, met als verschil dat we niet naar Medan (Sumatra) vliegen maar naar Denpasar (Bali) ! Geregeld.



Even tussendoor nog dit: het valt ons vaak op dat het grootste deel van de reizigers de kunst van het nietsdoen niet verstaat. Continu bijna dwangmatig van de ene naar de andere bezienswaardigheid rennen, en zo kort mogelijk ergens blijven.... Daar hebben we gelukkig geen last van. Wat is het toch heerlijk om af en toe juist de tijd te nemen om de sfeer ter plaatste op te zuigen en.....niks te doen !


Dat gezegd hebbende: na 4 dagen Bundi ging de reis verder, naar Jodhpur, de blauwe stad (vanwege de vrijwel allemaal blauwe huizen in de binnenstad). Eerst een uur met de bus naar Kota, vervolgens met de trein naar Jodhpur, een treinrit van 10 uur. Een prachtige rit, door het platteland van Rajasthan: langs de route zagen we herders, getooid met tulbanden en gekleed in lendedoeken met schapen, dan weer met geiten en anders met waterbuffels, gesluierde vrouwen die manden aan het maken waren of koeienmest aan het drogen waren, weidse vergezichten over graanvelden en velerlei andere gewassen, nu en dan afgewisseld met droge stukken land waar cactussen groeiden en soms ook wel een apart soort palmbomen en katoenplantages, groepen nomaden die hun tenten hadden opgeslagen terwijl de houten kar en bijbehorende kameel ernaast stonden. De vrouwen bezig met vuur maken en hordes kinderen eromheen rennend (Nomaden zie je veel in Rajasthan, veelal donkere mensen met een door het droge woestijnleven getekende huid, de vrouwen vaak met grote neusringen en veel andere sieraden. De "roma"-zigeuners stammen van deze nomadenvolkeren, vaak behorend tot de "Gadia Lahor"-kaste, vanouds de kaste van de smeden, af. Dat je het effe weet....).

Rond 11 uur 's avonds kwamen we aan in Jodhpur. We hadden vanwege het aankomsttijdstip alvast een guesthouse gereserveerd: Singhvi Haveli. Een traktatie !!
Maar eerst nog even dit: Jodhpur staat bekend als de stad met de meeste zonuren en minste regen in India. Per jaar is er slechts 18 dagen sprake van bewolking, laat staan regen. En wat denk je ? Toen we aankwamen.....regende het ! Pijpestelen welteverstaan. Ongelooflijk.
De aankomst in ons guesthouse was een warm bad. Wonderlijk mooi, heel iddylisch, prachtig roze geschilderd (en dat in de blauwe stad) met een sfeervol buitengelegen restaurant, middenin het complex. Ondanks het laatste tijdstip kregen we nog eten en koud bier...wat wil je nog meer ? Onze kamer bleek heel sfeervol, met oude, zware houten deuren en een laag plafond en dikke muren, aan een binnenplaats met fontijn.
Het guesthouse had verschillende ruimtes waar je kon zitten, werkelijk prachtig en sfeervol, met ornamenten, stijlvol meubilair en kleurrijk. Er waren drie dakterrassen, het bovenste bood een adembenemend uitzicht over de oude stad, waar we middenin zaten en waar je goed kon zien hoe iedereen ook op z'n dakterras leefde en overal de was hing te drogen, en het vermaarde Fort van Mehrangarh, gebouwd rond 1460, en opgetrokken uit okergeel kalksteen. Dit fort beheerst het aangezicht van de stad.

Toen we de eerste ochtend wakker werden, werd des te meer duidelijk dat deze plek een schot in de roos was. Weg van het toeristisch centrum en middenin de oude stad. We hebben er heeeerlijk rondgedwaald door de nauwe straatjes, waar je je kont amper kon keren en waar allerlei winkeltjes waren. Van kruidenwinkels tot smederijen, kleine eettentjes tot piepkleinde kruideniertjes, ijzerwinkels, bakkerijtjes, kleermakertjes en andere ambachtelijke nering. Op straat krioelde het van de koeien en riksja's, ook hier was de stank af en toe ondraaglijk, mede door het open riool, zoals overal in India. Op straat zaten oude mannetjes onbekommerd te kaarten, gaven mensen de koeien en wilde honden chapati's te eten en zaten oude vrouwtjes op de grond hun groente te verkopen, gadegeslagen door de apen. Het was een groot doolhof, de huizen waren vrijwel allemaal lavendelblauw en vaak kon je zo naar binnen kijken in de sobere, kleine huisjes of op binnenplaatsjes waar niet zelden de geiten en koeien vredig hooi aan het eten waren. Een waarlijk avontuur.... Ook hebben we hier de allerlekkerste "lassi" gegeten, een soort dikke yoghurtdrank, met vanille en citroen. We wisten tot dan niet beter dat je lassi moest drinken....nee dus. De echte eet je met een lepel. Heerlijk ! We kwamen ook weer in contact met Sue en James, een ouder Engels echtpaar die we ook al in Pushkar tegenkwamen. Ze zaten in hetzelfde guesthouse. Lekker mee gekletst op het voortreffelijke tussenterras waar het gezellig druk was en waar je goed kon eten.
We zijn uiteraard naar het fort geweest waar we uren hebben rondgedwaald, geholpen door een audioguide, een soort walkman met ingesproken Engelstalige toelichting. Een architektonisch hoogstandje ! Gebouwd door de stichter van de stad, Rao Jodha, en bewoond door diverse Mogholvorsten (Het Islamitische Moghol volk heerste vanaf de 15e eeuw enige eeuwen over een groot deel van India). Ook prachtige tentoonstellingen van bizarre wapens, sierwerk, kleding, schilderijen enz., enz.

Van Jodhpur vervolgden we onze reis naar Jaisalmer, gelegen middenin de Tharwoestijn, zo'n 150 km van de Pakistaanse grens. We zouden om half negen 's ochtends de bus nemen, vanaf Bombay Motors station. De rikshja-chauffeur zette ons af na een rit door de langzaam ontwakende stad. Voor de zekerheid vroeg Peter of dit de plek was waar we moesten zijn. Bleek'ie niet goed te hebben geluisterd. We stonden bij het verkeerde busstation ! Snel de andere kant op, we waren nog net op tijd. In een smerig achterafstraatje stond de bus klaar, van een particuliere busvervoerder, dat zie je hier vaak. Bij de bus stond een jongen die wel weer een hotelletje wist in Jaisalmer. Uiteraard. Peter had z'n naam al genoemd, dat zou later nog blijken....
De bus bleek een touringcar met onderin zo'n 40 zitplaatsen en bovenin slaapruimtes. We hadden een zitplek, maar je stootte bijna je hoofd tegen de onderkant van de slaapplekken. Totaal plaats voor zo'n 60-65 mensen. Dat dacht je ! Behalve de genummerde zitplaatsen (6 toeristen, rest Indianen), bleek het principe te gelden: vol is nooit vol ! De bus werd onderweg voller en voller, tot het echt niet meer kon. Echt vol ?? Geeft toch niks, gozert ! Ga je toch lekker op het dak zitten ? In de schaduw van de bus die je op de weg zag, zag je duidelijk dat er meerderen al op het dak zaten. Wat een geweldig gekkenhuis. Mensen zaten bij mekaar op schoot en op koffers en juten zakken. Bij een tussenstop wilde Peter effe plassen, maar voor de deur stonden zo'n 30 man te wachten om naar binnen/boven te komen. Nou, vooruit dan maar toch. De wc die me door een vriendelijke man werd aangewezen, bleek een openbaar plas- en poepveldje te zijn, tussen de buffels.

Na 5 uur rijden over zo'n 200 km kwam Jaisalmer, de gele stad, in zicht. Boven de stad torende het indrukwekkende fort van Jaisalmer uit, gebouwd in geelkleurig steen, de kleur van woestijnzand. Dit is het beeld wat Jaisalmer tot een van de must-see-plekken van Rajasthan maakt, naast de onontkoombare Kameelsafari. Bij de eennalaatste stop hoorde we een man roepen. Hij had een briefje in z'n hand met daarop "mr. Petar".... Oh nee he, niet weer.... Snel bukken ! Bij de laatste stop, nadat we effe ruzie hadden gemaakt met de kaartverkoper, die 20 rs. per rugzak wilde hebben, terwijl dit gewoon onderdeel is van de ticketprijs. Hij wilde het geld gewoon in eigen zak steken en ging prompt de bagageruimte blokkeren (na een paar Hollandse krachttermen, welgemeend, droop hij af), stond die slijmjurk met z'n briefje er weer !! Omdat we echter helemaal gek werden van de mensen die om ons heen krioelden en omdat we een aardige folder van de jongen in Jodhpur hadden meegekregen van het bewuste hotel Prithvi, besloten we toch maar in te stappen in de jeep van de slijmjurk. Het hotelletje waar we werden gedropt, even buiten de oude stad, was best ok. Het lag naast het hotel van de folder, maar ach.... We hadden een wat kleine, sobere kamer, maar de volgende dag zouden we, voor het zelfde geld, een grotere krijgen. En toen we zaten bij te komen op het dakterras kregen we al gauw bezoek van Farouk. Hij stak een heel verhaal af, glad als een aal, en we wisten: die wil een trip op de kameel aan ons slijten. Toen hij weg was, bedachten we ons dat we sowieso wel een trip op de kameel wilden maken, en ja....waarom dan niet bij je guesthouse-zelf regelen ? We kwamen Farouk de aal weer tegen, en na wat aanvullende info besloten we een tweedaagse tocht met een overnachting door de woestijn, op de kameel te gaan maken. De prijs die hij voorstelde, bleek echter ineens per dag te gelden en niet voor TWEE dagen. Toen we lieten blijken dat we dit niet wilden, haalde hij ineens 25 % van de totaalprijs af ("en niet vertellen tegen de rest van de groep hoor ! Die betalen wel de volle prijs." Dit bleek, eerlijk is eerlijk, ook waar te zijn). In de namiddag zijn we naar het gele fort, bovenop de berg, gewandeld en.....weer een regenbui ! Ongelooflijk, middenin de woestijn... Het duurde gelukkig maar kort. De smerige, vette straten waren wel meteen spekglad. In het fort en de oude, smalle straatjes was het vanwege de regenbui heerlijk rustig en een genot om rond te lopen. Toen we terug wilden naar ons guesthouse bleken we door de wirwar van straten en stegen het spoor volledig bijster te zijn. Uiteindelijk wisten we vlak voor het donker de plek van bestemming te hebben bereikt....
Voor het naar bed gaan lekker douchen. Dacht het niet. Alleen warm water in de ochtend, waren ze effe "vergeten" te zeggen bij het inchecken...

De volgende dag, om 6 uur op, want om half acht zouden we per jeep vertrekken op safari. Het was nog donker, koud en mistig. Uiteindelijk vertrokken we om kwart over acht, en nadat de chauffeur van de jeep boodschappen voor 2 dagen had ingeslagen en nog wat anderen had opgehaald, vertrokken we met z'n vijfen en chauffeur de woestijn in. We stopten nog even bij twee van god verlaten lemen dorpjes waar we nog even rond mochten kijken (best apart, wat een verlatenheid) en bij een Jain-tempel en na anderhalf uur rijden, diep de woestijn in, zagen we in de verte kamelen zitten ! Die waren vast voor ons... en ja hoor ! De lucht was inmiddels opgeklaard en de zon brak door. Alle vijf stapten we op een kameel terwijl de chauffeur met jeep aan de horizon verdween. Het leek even eng, met name toen de kameel opstond, maar na een paar minuten voelde het prima ! Langzaam wiegend bovenop de kameel liepen we met een drietal kamelendrijvers en eten en drinken als bagage op de rug, verspreid over de 5 kamelen, de woestijn in. Wat een uitgestrektheid....zandduinen afgewisseld met savanne-achtig landschap, cactussen, dorre struiken, af en toe een piepklein dorpje ter grootte van een zakdoek, waar men uiterst primitief leefde, omringd door geiten en kamelen. En de kameel van Peter deed onderweg niks anders dan eten, gorgelen, boeren en winden laten.... En Karlijn maar lachen....
Vlak voor de lunch kwamen er nog 3 toeristen bij, zoals afgesproken, en met z'n achten vervolgden we onze weg.
Na zo'n 2,5 uur op de kameel gingen we ergens in de schaduw lunchen. Ter plekke maakten de begeleiders/kamelendrijvers een vuur en vers eten: curry met groenten, rijst en chapati's. Voortreffelijk eten ! Het was ook hartstikke gezellig. Na nog zo'n anderhalf uur door de verzengende hitte (factor 20, pet op, zonnebril en veeeel water drinken) kwamen we bij de plek waar we zouden overnachten, in de zandduinen en vlakbij wat struikgewas. Daar maakten de begeleiders weer een vuur en begonnen met de bereiding van het avondeten, terwijl wij ons vergaapten aan de oorverdovende stilte en de fantastische zonsondergang....om stil van te worden. Het eten werd opgediend bij een heerlijk kampvuur en voor het eten kwamen wat mensen uit een dorpje van enige kilometers verder langs met.....bier ! Wel wat vreemd, maar ach....het was best welkom ! We hadden een zeer sfeervolle topavond en daarna gingen we slapen onder dikke dekens in de woestijnnacht, verlicht door een volle maan. Een sprookje. We werden echter wakker met.....regen ! Rond half zeven was dat, en het duurde gelukkig maar heel even, maar toch...bizar ! Vervolgens nog anderhalf uur rijden en we kregen langzamerhand echt zadelpijn ! De kameel van Peter werd zowaar losgelaten door de kameeldrijver en...begon lekker te rennen ! Karlijn had weer reuzelol. Peter ook trouwens. Na weer en heerlijke lunch werden we door de jeep opgehaald. Eenmaal terug kregen we wat gedonder met de eerdergenoemde slijmjurk. Het vorige guesthouse bleek vol, dus kwamen we alsnog in de plek van de genoemde folder. Een grotere kamer, maar niet zoals afgesproken voor dezelfde prijs. We wezen de slijmjurk op z'n afspraak waarop hij boos werd en z'n ware gezicht liet zien. Na veel aandringe kregen we onze zin. Alleen....geenwarm water. Dit duurde anderhalf uur en zou de dagen erna steeds veel moeite kosten...zucht...wat een geduld moet je soms hebben....

Vervolgens nog anderhalve dag ons prima vermaakt in Jaisalmer, heerlijk rondgestruind en lekker de sfeer en het leven aldaar opgesnoven. Heerlijk gegeten, wat shirts en sjaaltjes gekocht en een treinticket naar.....Agra (Taj Mahal) !! Inmiddels zijn we daar al geweest en zitten we in Orchha. Vanavond gaan we naar Varanasi met de nachttrein Hier kijken we erg naar uit ! Over Agra en de rest van India zullen we in ons volgende bericht vertellen. Het verhaal lijkt ons nu wel lang genoeg....
Dat was het dan weer ! Vergeet niet de foto's te bekijken en tot de volgende keer !
Groeten en veel liefs,
Karlijn en Peter