Bali en Lombok op de motorbike: hati hati !

Hallo lezers en lezeressen !

Hier is'ie dan, het een-na-laatste verslag alweer.... Dit keer over de eerste weken in Indonesie !
Op 23 april vlogen we van Bangkok naar Denpasar, Bali. Na ruim 4 uur vliegen met een opmerkelijk vieze maaltijd (toch een thaise maatschappij...Thai airways.. en Karlijn kreeg nog wel een "bussiness-class-maaltijd", omdat de rest op was. Niet te vreten, werkelijk), landden we in een zonovergoten (ja, alweer) Denpasar.
De eerste stop werd Ubud, een van de drukkere toeristenplekken in Bali. De rit er naartoe was, behalve het drukke verkeer, prachtig. Oogverblindend groen, prachtige in Balinees hindoeistische stijl opgetrokken tempels en tempeltjes. Je snapt al snel waarom Bali zo toeristisch is ! Omdat het gewoon een eiland is zoals je je een tropisch groen eiland voorstelt. Tijdens de rit werd het steeds mooier en het landschap glooiender...
Aangekomen in Ubud belandden we bij "Wahyu", een guesthouse dat ons werd getipt door twee Nederlandse mannen in India. Het was eigenlijk geen guesthouse, maar een restaurant met daarachter een prachtige tuin waarin zich een tiental kamers en bungalows bevonden. De beheerder, Wayan, een breedlachende vrolijkerd, leidde ons rond. Wij dachten al snel: laat maar. Veel te mooi en luxe, dus veel te duur. Toen we in de allermooiste bungalow, ook al weer in die prachtige Balinese stijl gebouwd - met heel veel stenen ornamenten, krullen en versierselen rond de deur en de ramen, alsmede mooi houtsnijwerk (zie foto !) - zagen en vervolgens voorzichtig naar de prijs informeerden, bleek die alleszins mee te vallen: 300.000 rupiah per nacht (zo'n 24 euro), inclusief ontbijt en de hele dag koffie en thee ! Het was nog voorseizoen, dus de prijs was wat lager... We keken elkaar goedkeurend aan en dachten: doen ! Er bevond zich ook een klein maar prachtig zwembad in de tuin. Een werkelijk schitterende tuin, en wij hadden het mooiste uitzicht ! De badkamer was zonder twijfel de mooiste tot nu toe, met een spiegelwand van vloer tot plafond, een mega-stortdouche en heeeel groot. De kamer zelf was een kleine balzaal, het terras geheel van marmer en een heel hoog puntdak van hout en bamboe. Ook grappig: soms vonden we heeel kleine keuteltjes op het bed, afkomstig van kleine hagedisjes, die bovenin het puntdak zaten. Schattige beestjes, overigens. Om het overzichtelijk te houden, noemen we alle grote en kleine hagedisjes en gecko's en wat er allemaal op lijkt: krokodilletjes !!

Enfin, we waren dus aangekomen en gesettled in Ubud. Volgens de tipgevers zou de omgeving heel mooi zijn en dat geloofden we graag. De eerste indruk van de plaats-zelf was echter dat het een beetje truttig was. Echt ingesteld op ietwat verwende, op luxe gestelde toeristen met rolkoffers. Niet bepaald een backpackers-paradijs.... Veel gelikte, soms wat hippe, restaurants en barretjes, zoals er een was in Cubaanse stijl.....bah... De prijzen waren ook opvallend hoog. Ook veel kledingzaken en...je had soms niet het idee dat je in Indonesie zat. Echter, al snel bleek dat, wanneer je de kleine zijstraatjes inging, heel leuke, authentieke en niet protserige "warungs" (Indonesisch voor restaurant, of eettent) tegenkwam met authentiek eten, in plaats van "tenderloin steak" en "enchillada's". Voor mensen die dat willen eten, zou ik zeggen: ga lekker naar een ander land. Hoe haaaaaal je het in je hoofd om in een land met zulk legendarisch lekkere gerechten elke avond een westerse lap vlees op je bord te willen hebben !!! Over de pasta's en pizza's hebben we het al eerder gehad...
Hoe dan ook: we zagen al snel dat Ubud ook een andere, leukere kant had. Bovendien zaten wij net op de rand van het echte toeristen-ghetto en het wat authentiekere gedeelte.

Eerste hele dag vrijwel niets gedaan, behalve lekker lang hangen op ons mooie terras en van de tuin genieten (en een beetje rondgelopen), maar de dag daarna heerlijk op stap geweest. We gingen mountainbiken ! Bergafwaarts, welteverstaan....Bali loopt voor een groot deel namelijk heel subtiel schuin omlaag, gezien vanaf een aantal bergen en vulkanen die zich iets boven het midden van het eiland bevinden. We gingen met z'n tienen, onderweg allemaal door een busje opgepikt bij diverse slaapgelegenheden, rond acht uur naar het noorden, alwaar we op een heuvel met prachtig uitzicht op een groot meer en een vulkaan, een heerlijk ontbijt voorgeschoteld kregen. Een buffet, met heerlijke nasi en allerlei lekkernijen, maar je kon ook pannekoeken nemen. Enig minpunt: niet de gebakken eieren die Karlijn en vooral ik zo graag 's ochtends naar binnen schuiven. Maar wel lekkere, vette, Balinese koffie !!

Daarna gingen we langs een koffie-plantage, wat eigenlijk hartstikke leuk was. We kregen uitleg over de verschillende soorten koffiebonen, het bereidingsproces en het allerleukste en heel bijzonder: Luwak-koffie ! Wat is namelijk het geval: we kregen een dier te zien, in een kooi, een kruising tussen een kat en een vos (luwak genaamd). Een bepaald type koffieboon - er zijn er vele in Indonesie, naast de bekende Arabica en Robusta - werd aan dit dier gevoerd. Om een of andere reden werden deze bonen in ongeschonden staat weer uitgepoept en hier werd dan de zogenaamde "Luwak-koffie" van gemaakt ! Je denk dan bij het idee niet meteen: wauw, wat smakelijk, maar ons werd benadrukt dat dit heel bijzonder lekkere en heel dure (m.n op andere eilanden en in het Westen) koffie is. Toch proberen maar... Tot onze verrassing kregen we ook van een vijftal andere koffiesoorten een kopje, om te proeven ! En lekker.....echt heel bijzonder die Luwak-koffie ! Ook de andere soorten waren niet te versmaden. Het was duidelijk: Indonesie is het land van koffie !
Even later kwamen we dan eindelijk op het punt waar de fietstocht zou beginnen. Na het zoeken van een fiets in de juiste maat, vertrokken we. De gids, een jonge Balinees, voorop en wij met z'n tienen er achteraan. Wat volgde was een werkelijk adembenemend mooie tocht door landelijk Bali, over rustige, smalle wegen. En over "vals plat", bergaf ! We stopten na een tijd bij een "compound", zeg maar een woongemeenschap, "kampung" in het Indonesisch. Dit is de gebruikelijke manier hoe Balinezen wonen: met meerdere gezinnen van een familie binnen de muren van een gezamenlijk complex. Wel ieder gezin z'n eigen woning. We kregen uitgebreide uitleg over de gebruiken en gewoontes. Dat was heel indrukwekkend en...leerzaam. Uiteraard. Zo hoorden we hoe het leven van de gemiddelde Balinees vol is van rituelen, bijgeloof en beleving van het Hindoeisme. Elke kampung heeft ook z'n eigen tempel en z'n eigen gezamenlijke ruimte waar rituelen en offeringen plaatsvinden. Vooral wanneer er een kind wordt geboren binnen de kampung vinden er de maanden na de geboorte heel veel, soms bizarre rituelen plaats, vaak om onheil uit te bannen, een voorspoedig leven te garanderen en vaak voortkomend uit bijgeloof, maar voor de Balinese familie bijzonder belangrijk. Echt indrukwekkend en zo ver verwijderd van onze nuchtere westerse cultuur...
Tussendoor wees onze gids nog even op de gezamenlijke keuken, waar een vijzel met kom op de grond stond. De resten van een kruidenmengsel zaten er nog in en de gids vertelde ons dat deze vijzel vrijwel nooit wordt schoongemaakt, hetgeen ons uiteraard verbaasde. Hij gaf aan dat men dit gewend is. De lokale bevolking wordt hier niet ziek van en is resistent tegen bacterieen die hierdoor het lichaam binnenkomen. hij voegde er haastig aan toe dat dit NIET voor ons westerlingen gold....dat dachten en wisten we al.... Ook werd ons een blik gegund in de "bamboe-fabriek" die onderdeel van de gemeenschap uitmaakte. Hier werd voor onze neus van bamboe van alles gefabriceerd, van daken tot manden, van wandpanelen tot vloerkleden. De gids zei dat deze familie bekend staat om z'n bamboe-produkten. Naast de kampung was ook een flink bamboe-bos, waar het bamboe vers werd gekapt.
Vervolgens stapten we nog af bij een grote rijstplantage, een schitterende omgeving met trapsgewijze rijstvelden, tegen de heuvels op met tussendoor groepen palmbomen en dikbeboste gebieden, wat een droom, zo mooi en vredig. Alleen maar natuur... We maakten een wandeling tussen de velden door en kregen uitleg over de verschillende rijstsoorten en hoe de rijst werd geoogst en verwerkt tot de rijst die geschikt is voor consumptie.
Na nog een stuk fietsen en een stop bij een duizelingwekkend hoge en dikke heilige boom (banyan tree), kwamen we na zo'n drie uur aan op de plek waar we onze fiets inleverden en met de bus naar de lunchplek (late lunch weliswaar, rond drie uur...) werden gereden. Het was al aangekondigd: dit zou heeeeel lekker worden. En daar was niks aan gelogen !! On-ge-loof-lijk...wat een buffet...: gerookte eend, gerookte kip, heerlijke tempe, sate, gado-gado (groente met sate-saus), longbean-salad etc. etc. en allemaal zo fijn van smaak.....we hebben allebei veeeel te veel gegeten en hoefden 's avonds eigenlijks geen eten meer... Superdeluxleuke dag !

Enfin, de volgende dag: de dag van het visum ! We moesten nl. ons visum verlengen. Een visum bij aankomst is 30 dagen geldig en wij verblijven 38 dagen in Indonesie.... De verlenging-zelf kost 250.000 rs (20 euro) p.p., maar dan moet je zelf naar het "kantor immigrasie" in Denpasar. Het kon ook via een burootje in Ubud. Kosten: 750.000 rs p.p..... De groeten, dussss. Dan doen we het zelf wel. Wij met de taxi (een mannetje geregeld door Wayan) naar Denpasar, 250.000 rs. heen en terug. We kwamen aan bij het kantoor, na een uur rijden. Om 11.45 waren we er. We hadden een hele stapel kopieen bij ons (van tickets, visum etc.) en kregen de formulieren om in te vullen. We zouden een sponsor nodig moeten hebben (iemand die garant staat dat we over voldoende middelen beschikken. Belachelijk natuurlijk, maar goed...), maar dat bleek bij navraag voor die 8 extra dagen niet nodig (had vrouw van dat burootje ons wijsgemaakt). Formulieren klaar, maar hoho mevrouwtje Stockmann....niet goed ! Formulier met blauw ingevuld, dat moet met ...zwarte pen ! En oh ja, of we zelf even voor een dossiermapje konden zorgen, zo vroeg de ambtenaar zonder blikken of blozen. Maar, sputterden wij, jullie hebben toch wel een mappie ? Neenee, dat gaat zomaar niet. En oh ja, dat mapje kunt u om de hoek kopen voor 10.000 rs... Goed, formulieren in juiste kleur ingevuld, naar de balie en....he....tutup !! Oftewel: gesloten....!! Reden: lunchtijd. Van 12 tot 1 uur.... Gelukkig kon ons taxi-mannetje een map regelen in die tijd (terwijl de mapjeswinkel ook pauze had) en we slikten onze woede in, bleven rustig wachten tot 1 uur..... We waren aan de beurt, formulieren waren (pfoehhhh !) in orde en....over een week paspoort ophalen. Ophalen ?? Neeeeee, betalen ! En de dag daarNA ophalen. Maar kunnen we dan niet alvast betalen, vroegen we vol verbazing en lichte wanhoop....Nee, dat kan niet mevrouwtje en meneertje. We moesten uiteindelijk dus DRIE keer naar kantor immigrasie...
Goed, dachten we, we hebben een bewijs dat ons paspoort hier ligt, we gaan eerst naar de Gili-eilanden en Lombok en over twee weken komen we terug (moesten toch weer via Bali naar Java). Als we dan een paar dagen in de buurt van Denpasar gingen zitten, zelf een brommertje zouden huren en daarmee naar "kantor immigrasie" zouden gaan, zou het allemaal lukken en spaarden we nog steeds zo'n 60 euro uit, vergeleken met die oplichters van dat burootje in Ubud. Wordt dus vervolgd.

De laatste dag in Ubud hebben we een motorbike (120 cc, een lichte, dus) gehuurd en zijn we heerlijk een stuk door Bali gaan rijden. Mooie rit, en heerlijk om zelf de omgeving te verkennen. Nu viel eens te meer op dat de mensen op Bali erg vriendelijk en gastvrij waren. Men wil ook graag een praatje met je maken. Soms echt hartverwarmend ! Het was een feestdag die dag, een dag waarop men voor ceremonies naar de tempel ging. Wij hebben een tempel bezocht, eentje gelegen bij een bron: Pura Tirta Empul (pura betekent tempel), een van de belangrijkste tempels van Bali. Deze bron is in de 10e eeuw ontdekt en zou over magische krachten beschikken. In het water afkomstig uit die bron gingen alle Hindoes die dag baden en in het tempelcomplex werden allerlei moeilijk te beschrijven en begrijpen rituelen uitgevoerd. Ook werd er allerlei eten op schalen van bamboe geofferd aan de goden, bij prachtig uitziende altaren. De sfeer was zo vredig, zo rustig, zo mooi....bedwelmend bijna. Wat een verschil met India, waar altijd veel meer geluid en hectiek was bij de tempels. Eens te meer viel nu op dat dit ook twee totaal verschillende manieren zijn waarop het Hindoeisme wordt beleefd. Men eert in Bali ook grotendeels andere goden dan in India. Ook de rituelen en ceremonies zijn totaal anders. We genoten er echt ontzettend van en keken op gepaste afstand toe. (het valt trouwens op in Bali hoeveel en vaak er geofferd wordt om de goden te eren. Zo zie je voor vrijwel elk huis en elke winkel op de grond kleine schaaltjes van bamboe liggen, gevuld met etenswaren en bloemen. Een vast ritueel voor de Balinees in de vroege ochtend. Alleen uitkijken dat je er niet over struikelt...)
Na het tempelbezoek: honger ! Er waren, naast allerlei winkeltjes voor offerbenodigdheden en souvenirs, enige warungs. Er waren echter weinig mensen, maar toch zijn we ergens maar gaan zitten. De vrouw des huizes sprak geen letter engels, maar maakte ons wel duidelijk dat er geen menu was, maar slechts een enkel gerecht: nasi campur. Doe maar. Het stond al klaar in vitrines. Vanaf verschillende schalen werden ingredienten opgeschept en twee borden, gevuld met nasi, gesnipperde kip, pinda's, groente, hete peper enzovoort werd voor ons neergezet. Na een hap keken we mekaar veelbetekenend aan en vol verrukking: wat-was-dit-heeeeeerlijk ! En dat voor 80 cent. Op een plek waar je het geheel niet zou verwachten ! Het was veel te snel op. Nog een bord dan maar....
Daarna nog een prachtige, vele eeuwen oud monument bezocht bij Gunung Kawi, een tiental beelden die geheel in de rotsen was uitgehakt. Men zegt dat deze beelden vorsten en hun concubines voorstellen uit een tijdperk tientallen eeuwen geleden. Het oudste monument van Bali. Je kunt het je niet voorstellen dat dit mensenwerk is geweest. Het complex lag bovendien in een schitterend dal, naast een waterval en tussen de palmbomen en rijstvelden. Vervolgens onderweg naar Ubud nog een eeuwenoude grot bezocht, Goa Gajah, waar prachtige beelden van Hindoe-goden stonden in een T-vormige grot. Pikdonker, superbloedheet en een vreemde mystieke sfeer. Om de toegangspoort heen was een beeltenis van een demoon uit de rotsen gehouwen. De grot dateert waarschijnlijk uit de 11e eeuw. Deze grot is herontdekt door de Nederlanders in 1923, nadat het geheel eeuwenlang was overwoekerd door de jungle.

Onderweg kwamen we nog een groep vrouwen tegen, gekleed in schitterende gewaden en allemaal een grote schaal op hun hoofd waarop zich, prachtig symmetrisch opgestapeld, vele fruitsoorten bevonden, totaal wel een halve meter hoog ! Zo sierlijk, zo mooi gedaan. En de hele groep bij mekaar was een schilderij zo mooi om te zien. Men was op weg naar een offerceremonie, want het was per slot van rekening een bijzondere feest/ceremonie-dag.

Goed, dat was dan een prettig en indrukwekkend verblijf in Ubud. De volgende dag met de speedboat naar.....de Gili-eilanden !
Het tarief voor de boot was meer dan gehalveerd, omdat het nog voorseizoen was. Met de gewone ferry en bussen zouden we een hele dag onderweg zijn. Het was 24 euro p.p. en we werden opgepikt voor de deur, met een busje. Na opnieuw een wonderschone rit over bali, kwamen we bij de haven van Padangbai. De tocht met de speedboat duurde ruim een uurtje (met de "slowboat" zou dit 5 uur zijn). Achter de boot hingen dan ook 5 stuks 300 pk buitenboordmotoren. Wat een geweld.... Wij hadden bedacht om, van de drie Gili-eilanden, te kiezen voor Gili Air: niet al te druk (zoals Gili trawangan) en niet te rustig (zoals Gili Meno). Alledrie zijn het heel kleine eilandjes, voor de kust van Lombok. Je kunt ze zo rondlopen in 'n paar uur.

Als gezegd kwamen we na een ruim uur varen aan op Gili Air. Met paard en wagen (jaja...er is geen gemotoriseerd verkeer op de Gili's. Heerlijk rustig !) werden we naar de plek gebracht waar we een bungalow zouden huren. We kregen een hele grote bungalow, weer alleen van hout, bamboe en palmbladeren gemaakt, met een stenen badkamer aan de achterkant. De plek bleek wat ver lopen van het gedeelte waar de restaurantjes en het lekkere strand zich bevinden. Bij ons was alleen een grindstrand. Ook was het er wat ongezellig. De prijs leek ok, 180.000 rs. inclusief ontbijt (15 euro). Toen we 's middags rondliepen en dat mooie strand zagen en de leuke restaurantjes er voor, zagen we dat net achter het strand, tussen de pambomen, een ander bungalowparkje lag: Mawar bungalows. Toen we er heen liepen werden we van afstand meteen begroet door een vrolijke jongen. Hij liet ons het restaurantje zien, waar het ontbijt werd geserveerd en dat was heel gezellig, met banken van bamboe, vrolijk geschilderde muren. De hele sfeer was goed. Hij had slechts vijf huisjes, wel iets kleiner dan de onze, maar die was ook wel erg groot.... Hij vertelde dat een huisje 80.000 rs. per nacht kostte. Inclusief ontbijt. Dat is 6,50 euro.... Ik dacht dat ik het niet goed verstond. Hij tekende het bedrag in het zand en we zeiden gelijk: we komen morgen ! Een record verbroken: de goedkoopste slaapplek ooit ! De man van onze eerste plek reageerde wat knorrig en onsportief op ons vertrek, hetgeen ons alleen maar bevestigde in ons besluit, dus de volgende ochtend, na het ontbijt, zijn we naar onze nieuwe plek gegaan. Overigens was het goed te verklaren waarom de eigenaar van onze nieuwe plek, Anno, altijd goedlachs was. Het stuk grond waar de bungalows en de woningen van zijn gezin en z'n moeder op stonden, is door moeders dertig jaar geleden gekocht voor.....80.000 rs. !! Niks dus. Hij houdt bovendien verder geheel geen administratie bij (we hoefden niks in te vullen, geheel ongebruikelijk) en hij heeft geen vaste lasten, behalve water en energie. Hutjes verhuren,'s ochtends wat ontbijtjes maken, beetje onderhoud plegen af en toe en dat is het. Luizenleven. Ik werd bijna jaloers....

Voorafgaand aan het ontbijt, voor de verhuizing, gebeurde er nog wel iets bijzonders. Toen we van onze hut aan kwamen lopen naar het restaurant aan het strand, seinde een man naar ons: sssst, come here...komodo's ! Wat bleek: op een afstand van zo'n 50 meter liepen twee komodo-varanen om eten te halen (elke dag legde de man die ons wenkte eten neer voor ze). Dit was heel bijzonder, want deze beesten zie je zelden en alleen op Flores, de Komodo-eilanden en dus blijkbaar op Gili Air ! Het zijn mega grote varanen, kunnen drie meter lang worden en kunnen zelfs een buffel doden !! Ze zijn nl. bloedsnel, hebben vlijmscherpe tanden en hebben dodelijk gif, dat er voor zorgt dat bloed niet meer stolt en je zenuwstelsel wordt aangetast. Ook mensen zijn in het verleden gedood, maar normaal is er geen gevaar, als je ze met rust laat. Het was wel even schrikken, maar we waren ook opgewonden...dat we deze dieren zomaar zouden tegenkomen...!! Even later slopen ze weer terug naar hun hol. Het was ook wel spannend !


Maar goed, we gingen dus verkassen. Veel leuker , goedkoper en pal aan het lekkerste strand !! Wat een eiland...weer die bizar blauwe zee en bovenal: uitzicht op Lombok met in het midden de Gunung Rinjani, Indonesie's een-na-grootste vulkaan, ruim 3700 meter hoog. 's Ochtends was het een betoverend uitzicht, met een nevelsliert om de vulkaan en de bergen heen en prachtig zonlicht, de lucht nog niet helemaal helder. De vulkaan leek als een donkere schim uit de zee te rijzen...machtig ! Overdag zag je de mooist denkbare luchten met bijzondere wolkenpartijen om het gebergte en de vulkaan heen. Elke dag was het weer anders, soms was de lucht in de verte bijna zwart van het onweer, dat je in de verte kon horen. Werelds mooie plek !


De hut bleek overigens niet geheel zonder reden zo goedkoop, bleek later. We dachten dat in de badkamer rattenkeutels lagen. Dat was balen... De vrolijke eigenaar wist ons echter te verzekeren dat dit keutels waren van gecko's (een grote hagedissensoort, in onze terminologie dus een krokodilletje, die je overal tegenkomt in Azie (ook in huizen) en die een vreemd geluid maakt, waar de naam van is afgeleid: het lijkt nl. of hij "gecko" zegt...meestal een keer of 5 a 6 achter mekaar). Dat is niet zo erg. Maar bovendien bleek uit de wastafelkraan en de douche - niet meer dan een kraan die aan een pvc-buis was bevestigd - zout water te komen, dat ook een beetje stonk... Niet zo zout als de zee, maar je werd er niet brandschoon van. De wastafel was een donker, roestig kommetje, de wc moest je spoelen met een bakje met water uit een "mandi" (een groot, betegeld bassin, waaruit je water kan scheppen. Veel Indonesiers wassen zich op die manier ook). De wc stonk ook nogal. De kamer was ook wat warm en klam. Het bed was zacht en vormde bijna een soort kuil. Desalniettemin waren we niet ontevreden, maar de nadelen begonnen in de loop der 5 nachten dat we er verbleven, steeds wat zwaarder te wegen. Veel primitiever hadden we het niet gehad. Omdat we in Bali aardig wat geld hadden uitgegeven, konden we wel een goedkope kamer gebruiken. En we zaten er heel gezellig. Maar ja, zoals m'n moeder altijd al zei: "alle waar naar z'n geld", en zo is het !


De eerste avond dat we in Mawar zaten, gingen we bij een warung eten waar die avond alleen kaarslicht was (stroom uitgevallen). De ietwat bijdehandte eigenaresse noemde iedere toerist "brother" en "sister", afhankelijk van het geslacht. De vrouw onthield goed onze namen en riep ons steeds naar binnen als we langs liepen. Leuke tent.
Daar kwamen we Tjade tegen, een toffe jongen uit Amsterdam (sinds kort Weesp), en die bleek ook die dag in Mawar te zijn aangekomen...! Wat een toeval. Leuke avond gehad en ook de dagen erna hebben we een goeie tijd gehad met Tjade. Wat ook erg fijn was: hij en ik deelden een grondige hekel aan de band Kane (een Nederlandse popband, vaders en moederssss...) !!! Heeerlijk. Tjade vertelde over de tijd dat hij bij de Melkweg werkte en over de avond dat Kane er ooit optrad. Hij mocht de randvoorwaarden (eten, drinken etc.) regelen voor de band. De over het paard getilde zanger, Dinand, gedroeg zich kennelijk als een megaster en had z'n eigen eisen, waaraan Tjade maar moest voldoen. Tjade riep op een gegeven moment in hevige verontwaardiging naar z'n collega's : "Die paardenlul moet een caesar's salad !!" Wer-ke-lijk gillen van het lachen.... We bleken allebei een passie voor muziek te hebben en met z'n drieen hebben we heerlijk gekletst, gegeten en biertjes gedronken in die paar dagen.
En verder ? Weer van een, opnieuw, goddelijk strand genoten, Karlijn fijn gesnorkeld, Peter niet (geen tijd), overheerlijke vis gegeten (supergarnalen, snapper, tonijn van de barbeque enz.), bij de gezellige "zipp-bar" aan het strand gezeten, muziek luisteren, lezen, lekker lang ontbijten met heerlijke Lombok-koffie (vet met een laag prut onderin...hmmmm), tsja...er was niet veel keus. Dat was echter geheel niet bezwaarlijk. Karlijn was overigens blij dat ze tijdens het snorkelen geen reuzenschildpad was tegengekomen. Die schijnen heel groot te zijn en kunnen ook nog bijten.
Ook nog een leuk uitje: er zou volgens Sven, een Duitse jongen die naast ons een hutje had, op een avond aan de andere kant van het eiland een houseparty zijn. Wij erheen, met Tjade en Sven, voorzien van zaklampen want straatverlichting heeft Gili ook nog niet bereikt, en na ruim een half uur door het pikkedonker lopen hoorden we in de verte zware monotone basklanken. Voor we het wisten kwamen we aan bij een open plek aan het strand, fel verlicht door een stroboscoop, rookgordijnen, met fluorescerende verf beschilderde doeken en een stuk of 25 mensen aan een kleine bar en dansend in het zand. Het leek wel een fata morgana... en dat op Gili Air ! De sfeer was...vreemd. Er waren ook wat weinig mensen. Maar wel leuk ! Een paar biertjes gedronken en in het donker weer teruggelopen, nu dwars over het eiland, tussen de huisjes door van een klein dorpje. Heel apart. Mooie belevenis.


Maar na een dag of zes moesten we toch eindelijk weer eens gaan. Voordat we naar Bali teruggingen wilden we nog naar Lombok. We kochten een "shuttlebus ticket", compleet vervoer incl. boot en bus naar de eindbestemming, Kuta Lombok. Zelf met openbaar vervoer was het niet te doen en duurde het zeker twee keer zo lang. Niet onze favoriete manier van reizen, maar soms kan je effe niet anders. Tjade reisde het eerste deel mee, met een houten veerboot eerst naar Bangsal, een haven op Lombok, nog een kilometer lopen naar de parkeerplaats, de oplichters negerend die een paard en wagen aanboden vanaf de haven voor 40.000 rs, voor een rotstukkie - zat dat niet in de prijs inbegrepen ? - van daar met een minibus via Mataram, de hoofdstad, waar we afscheid namen van Tjade, op weg naar Kuta Lombok. Na bijna 3 uur rijden kwamen we aan. Kuta is een plaats in het zuiden van Lombok, aan de kust. Hier zouden zich een aantal magnifieke stranden en baaien bevinden. In tegenstelling tot Kuta Bali is dit nog niet geheel verpest door hordes toeristen en schreeuwtenten, Mc Donalds enz. Toen we aankwamen bleek dit beeld wel te kloppen. Sowieso viel onderweg al op dat Lombok een stuk armer, ook een stuk, ja, ruiger is dan Bali. Hier veel primitieve nederzettingen en zeker in Kuta veel restaurantjes en huizen opgetrokken uit hout en bamboe en palmbladeren, iets wat je in Bali haast niet ziet. Ook de rit erheen was weer van een adembenemende schoonheid, we kunnen het wel blijven zeggen. Maar de ene schoonheid is de andere niet. Elke keer is het toch steeds weer anders. Nu reden we heel lang langs de kust, langs mooie baaien.
Maar goed, Kuta dus. Toen we aankwamen eerst bij een tentje, tussen de weg en het strand, een colaatje gedronken voordat we een slaapplek gingen zoeken. Vervolgens ging ik aan de overkant kijken. Daar was "Surfer's Inn resort". Bleek een hartstikke mooie plek ! Smaakvol stenen hoofdgebouw, luxe uitziende entree, en....een prachtig zwembad midden op het terrein ! Hierbij moet aangetekend worden dat het stuk zee voor de deur niet voor zwemmen geschikt was, vanwege de stenen en het meestal te lage water. Er was nog net een kamer vrij, incl. fan en ontbijt (dat blijkt gewoonte te zijn in Indonesie). Deze plek schijnt vrijwel altijd vol te zijn en dat bleek de komende dagen ook. Bomvol "surf-dudes", want Lombok is al wel jaren geleden ontdekt door de surfers. Er zijn prachtige plekken om te surfen in de buurt (veel Australiers!).
Een twintigtal kamers/bungalows, van verschillend niveau in luxe, lagen om het zwembad en de sfeervolle tuin heen. Een heel mooie, sfeervolle plek ! Het voelde meteen goed. Hier zouden we het wel kunnen vinden en dat bleek te kloppen. Vijf dagen een motor gehuurd, een prachtige rit door het binnenland gemaakt naar Praya, zo'n 30 kilometer verderop, want dat was de enige plek in de buurt waar we konden pinnen... Veel verschillende baaien en stranden bezocht, de een nog mooier dan de andere, en natuurlijk aan het strand gelegen. Enig nadeeltje: het was er soms net te rustig. Vrijwel geen mens op het strand te vinden. De meeste mensen, en dat waren er niet erg veel, die in Kuta verbleven, gingen op afgelegen plekken surfen. Het is ook nooit goed.... Maar ja, je wil wel eens op een terrasje zitten en in de schaduw zitten, maar dat was meestal niet mogelijk. Op een plek na: Tanjung Aan, een prachtige baai met EEN tentje met wat tafeltjes. Hier zijn we een paar keer geweest.
Een hoogtepunt was ook de lunch bij "Ashtari", een plek bovenop een berg, 3 kilometer buiten Kuta, over een weg die meer kuilen bevatten dan asfalt, bijna niet te rijden. Maar ja, wat we al snel hadden geleerd aan Indonesische taal was: hati hati ! Ofwel: rustig aan. Slalommend tussen de kuilen en door het grind reden we, maar ja, we zijn al wat gewend inmiddels. Het restaurant bood een adembenemend uitzicht over vele baaien, stranden, palmbossen en de azuurblauwe zee. En de inrichting was in mediterrane stijl, bijzonder smaakvol. De broodjes waren nog smaakvoller, over de heerlijke verse milkshakes maar niet te spreken. De helse tocht meer dan waard !

Op de laatste dag gingen we met de motor naar Mawun, naar het schijnt een prachtig mooie baai, nog verder rijden dan "Ashtari", zo'n 16 kilometer, en de wegen...het leek wel een maanlandschap, niet te filmen ! Maar we gaven niet op en we kregen als beloning het mooist denkbare landschap te zien, reden door dorpjes waar de mensen je stonden na te staren van verbazing en de kinderen vrolijk zwaaiden en "high fives" wilden maken. Een reis terug in de tijd. De akkers werden met buffels bewerkt, kippen en geiten holden over de weg, mensen stonden in de bloedhitte met blote handen op het land te werken, schitterende valeien....een avontuur op zich. Het strand bleek schitterend mooi, net als de baai. We zijn er even gebleven en hebben de helse tocht terug weer gemaakt. Het schijnt overigens dat de wegen zo slecht zijn omdat in de buurt goud is gevonden en kleine vrachtwagens met grote blokken steen (met hopelijk goud er in) de wegen hebben gemold. Of was het nou dat zich IN de weg goud bevond ? Dat werd niet geheel duidelijk.
We zijn nog een avond naar de "Shore bar" geweest, tien minuten rijden van de "Surfer's Inn". Daar is elke zaterdagavond een liveband. Dat bleek een heel prettige verrassing ! Het was er hartstikke druk (voor de deur tientallen motoren, een heuse parkeerwacht wees je een plek aan), de sfeer goed, mooie grote ruimte en...een hartstikke goede band ! Wat vooral ook leuk was: de mensen die er werkte maar ook de lokale bezoekers (er waren zeker niet alleen toeristen) leken oprecht blij met je komst, met je aanwezigheid. Een warm bad, ik kan niet anders zeggen !! Dit hebben we op Bali en Lombok trouwens vaak ervaren !
Ook een paar keer uiteraard fantastisch lekker gegeten, maar een speciale vermelding verdient toch wel het "sunset cafe" (originele naam wederom). Gelegen net buiten het dorpje, heel basic, maar echt leuk ! Middenin de natuur, goedkoop bier (ook fijn) en de lekkerste vis (mai mai, een lokale vis. Sensatie!) die we op Lombok aten. En heeeel veel knoflook! (Hoeveel knoflook zullen we in deze maanden wel niet gegeten hebben... Meestal complete tenen in je eten ! Ik durf hier niet uit te leggen dat we in het Westen een knoflookpers gebruiken. Ze kijken je waarschijnlijk verbaasd aan) Vooral was het ook hier een verademing hoe blij men met je komst was. Heerlijk met de kok/eigenaar gekletst en z'n jongere broer, die heel graag z'n Engels wilde oefenen. Een authentieke plek, zonder poespas: stenen vloer en voor de rest bamboe meubels, muren van bamboe en een houten skelet met een dak van palmbladeren en schaarse verlichting. Een plek die we nooit zullen vergeten....


Maar ja, ook aan ons verblijf in Lombok kwam een eind. Na zes nachten gingen we terug naar Bali, opnieuw een "shuttle busticket". Bah, maar weinig keus...
We gingen naar Sanur, aan de zuidoostkust van Bali, dicht bij het "Kantor Immigrasie". Die paspoorten, weetjenog.... We gingen met de normale ferrydienst (geen speedboat dit keer) van Lombok naar Padangbai, Bali. Een lekkere tocht van vier uur, heerlijk uitzicht over eerst Lombok en later Bali, zonnetje, meeneemmaaltijd nasi goreng met wat pinda's en kippetje, genieten... Aan dek (in de binnenruimte) zag ik een achterneefje van Henkie over het dek rennen (grootte: zoals in Thailand), maar verder geen onvertogen woord. Wij zaten toch buiten....
Na een busritje van een uur op Bali kwamen we in het donker aan in Sanur. We wisten niet zo gauw waar heen te gaan, het bleek nogal uitgestrekt, en onderweg werden we door een oude vrouw aangesproken. Zij wist nog wel een "homestay" (slapen in een bungalow of kamer bij mensen thuis, op de kampung). Het bleek dichtbij en heel mooi en netjes. Een kamer die leek op de kamer in Ubud. Geen mooie tuin maar een binnenplaats, waar meerdere gezinnen woonden. Wel een welgestelde familie, gezien de mooie huizen. Airco erbij, een koelkast en dat voor 150.000 rs.
De volgende dag: Kantor Immigrasie, we komen er aan ! Motortje gehuurd (hati hati...) voor drie dagen, kaart bekijken en ik reed er zo op af. 5 kilometer rijden. 250.000 rs per persoon betalen en de volgende dag weer terugkomen. Daarna met de motor naar Kuta Bali gegaan. We wilden het toch wel eens zien en weten of het inderdaad die vreselijke plek is zoals we vaak hoorden. Vreselijk druk verkeer, hectisch, en aangekomen aldaar bleek het allemaal waar: een verschrikkelijke plek, schreeuwerige barretjes (er werd voor die avond zelfs een "snowparty" aangekondigd.....), allemaal westerse eettenten, vaak met Nederlandse wervingsteksten, Mc Donalds, KFC, het was er allemaal. En druk. Zelfs in het voorseizoen. Niks Indonesisch aan. Alleen een ding...het strand. dat was geweldig. Breed, lang, de grootste, hoogste, gevaarlijkste golven ooit gezien. Bijna angstaanjagend zoals de golven bulderend in de branding braken. Het was die dag verboden te zwemmen en zelfs surfen was haast te gevaarlijk. Aan de rand van het strand allemaal piepkleine terrasjes. Indonesiers met koelboxen, gekleurde plastic stoeltjes, klein mobiel winkeltje met vitrine waar eten en drinken uitgestald lag en daarvan tientallen naast elkaar, in de schaduw van een lange, lange rij bomen. Hier hebben we een paar uur lekker gezeten, biertje gedronken en getoast op de verjaardag van Karlijn, lekker gekletst met de uitbater, dus toch een heel leuke dag gehad.
Volgende dag: paspoort ophalen (tussen 11 en 12...). Geen probleem. Alleen....of we nog een paar kopietjes wilden maken van de nieuwe visumstempel in ons paspoort, zo vroeg de plichtsgetrouwe ambtenaar. "Kunnen jullie dat dan niet zelf doen ???" Neeeee, mevrouwtje en meneertje, dat kunnen we niet. Om de hoek voor een paar knikkers kopietjes gemaakt, weer de irritatie ingeslikt (heeft toch allemaal geen zin) en even later hadden we onze paspoorten terug. Operatie geslaagd !!


Wat valt er verder over Sanur te melden ? Niet veel. Dodelijk saai. Veel luxe tenten ook hier, vrij duur, niet de sfeer die we zoeken. Veel te gelikt. Suffe strandtenten, saai strand, maar we waren er ook maar kort, drie dagen, en hebben lekker rondgereden, toch nog efkes op het strand gelegen en de dingen gedaan zoals eerder beschreven.
En ja, buiten de drukte een paar heerlijke warungs gevonden. Hier moest je gewoon in de vitrine, voorin het restaurant, aanwijzen wat je wilde eten. Dat werd opgeschept, bord mee en klaar is kees ! En lekker..... geen toeristische meuk maar lekker Balinees eten !! We kozen natuurlijk veel te veel en verlieten twee keer tonnetjerond de tent. Maar super voldaan.


Goed, dat was het eerste deel van Indonesie. Op naar de laatste etappe: twee weken Java ! Hierover gaat het laatste verslag (jaja, het is bijna zo ver...). Dat zullen we zondag 29 mei, de laatste dag, aan jullie toesturen.
Inmiddels zitten we al op Java (Malang) en alles gaat, zoals jullie inmiddels van ons gewend zijn, voortreffelijk !! Zeker nu we hebben vernomen dat Ajax kampioen is !


Veel plezier met de foto's (als het plaatsen lukt...) !


Groet en veel liefs,
Karlijn en Peter