Van tropisch Goa via het binnenland naar Kerala

Hallo allemaal ! Eindelijk dan weer een wat langer bericht over onze belevenissen in Zuid-India. De vorige keer dat we verslag deden, zaten we nog in het paradijselijke Agonda. Hier vandaan zijn we op donderdag 17 januari vertrokken. We gingen met de trein naar Hampi, in oostelijke richting. Dit was een prachtige tocht, door een natuurpark, langs watervallen en naarmate we meer naar het oosten reden, zagen we meer en meer bamboe en vooral veel, heel veel kruiden, met name rode pepers (volgens mij hebben we genoeg gezien om nederland twee jaar lang mee te bevoorraden...).
Na een tocht van zo'n zeven uur (ruim 200 km), kwamen we in Hospet aan en vandaar met de rickshaw naar Hampi. Een heilige plaats, met een heel aparte sfeer. Hampi is gelegen in een prachtig, bijna surrealistisch landschap van enorme rotspartijen, bestaande uit vaak een opeenstapeling van vele enorme rotsblokken (wie heeft die dingen daar in godsnaam neergelegd, en.... hoe ??), gecombineerd met palmbossen, plateau's van rijstvelden en vooral zeer veel en uitgestrekte ruines van tempels, bazaars, badhuizen en woongebouwen uit de 14e t/m 16e eeuw, stammend uit het tijdperk van het Viyajanagar-keizerrijk. Dit behoort tot het wereld-erfgoed. Het plaatsje zelf heeft een bazaar, gevuld met allerlei kleurrijke winkeltjes, maar ook met kleurrijke types, varierend van neo-hippies tot would-be hippies tot saddhoe's (heilige hindoemannen) en...uiteraard koeien en honden en varkens die vrolijk loslopen alsook natuurlijk de lokale bevolking en pelgrim-gangers. Wij verbleven echter aan de andere kant van de rivier, wat niet behoorde tot het heilige gedeelte. Dat betekende in de reizigers-praktijk gewoon vooral dat daar dus wel bier te verkrijgen was.... En daar had je bovendien een prachtig lounge-achtig terras, behorend bij het mowgli-guesthouse (waar wij echter niet zaten, want dit werd aanbevolen door de lonely planet pseudo-bijbel, en dan weet je het wel: altijd vol, meestal met israeliers overigens, die zich ook vaak als honden gedragen).
Hier had je werkelijk een verbijsterend mooi uitzicht over de rijstvelden en het eerder beschreven prachtige landschap, inclusief honderden kwakende kikkers rond zonsondergang, van de omgeving van Hampi. Heerlijke muziek, en ondanks het geklaag hiervoor, wel een errrug relaxde sfeer, vooral rond zonsondergang !! Dat uitzicht vanaf die luie hangplek met die sfeervolle muziek zullen we niet gauw vergeten... Wij hadden overigens een heerlijk huisje, even verderop, met een een lekkere veranda, waar we 's ochtends rustig wakker konden worden, terwijl de koffie werd gebracht (strong, please, sir !!). Heel simpel huisje, met een Indisch (hang)toilet, een klamboe met meer muggen eronder dan erbuiten en muizenkeutels bovenop (of waren het nou rattekeutels ???). Maarrrr.... dus wel een lekkere veranda !!

Hierna, na twee nachten, met de nachtbus naar Mysore via Bangalore (8 uur) en vervolgens overstappen naar Mysore (dus nog eens 4 uur). Les 1 van de nachtbus: altijd zeggen dat je niet achterin wilt liggen, want je wordt heen en weer gestuiterd tussen plafond en (hard) bed..

In Mysore hadden we ineens weer een redelijk luxe hotel (er was ook weinig keus), ook iets duurder, midden in de stad met.....een heerlijke douche met heet water, jippie !! De stad was groot, druk en erg hectisch. Hier hadden we wel even de tijd nodig om onze draai te vinden. Maar het was zondag, dat trof want bij het Maharaja's Palace gaan elke zondag, tussen 19.00 en 20.00 uur alle lichten aan. Dit betekent; 96.000 lampjes die op het paleis zitten die aan gaan en het paleis doen oplichten in het donker, als een sprookje. Een prachtig paleis, stammend uit de tijd dat in dit gebied de maharadja's aan de macht waren (de laatste tot ergens in de jaren 50). In Mysore toch ook weer een markt bezocht, de Devaraja market. We konden het niet laten en ditmaal werkelijk een aanslag op je zintuigen, de geuren en kleuren van bloemen, ontelbaar veel trossen bananen en ander fruit volop om je heen. Daarnaast ook de kleurstoffen waarmee wordt geverfd en waarmee huidschilderingen in verband met "puja's" (Hindoeistische rituelen) worden gemaakt. Bergen vol, met alle kleuren.
We zijn de Chaumundi Hill (prachtig uitzicht) afgedaald te voet, was ook niet makkelijk, meer dan 1000 treden, enkele musea bezocht. Een spoorwegmuseum en een museum van Indische kunst (met name door diverse stammen uit het hele land). De laatste dag in Mysore dakloos doorgebracht, wachtend op de nachtbus van 23.30uur. We hebben ons door Mysore laten toeren met de rickshaw. De chauffeur kende een leuke route. Dit moet gezegd. Allereerst kwamen we op plekken van de stad waar we anders nooit geweest waren, kleine straatjes achteraf.. Daar was dan ook ons 1e stop; een Bidi-fabriek, oftewel een oud huis waar zo'n 15 mannen, zittend op de grond, indiase sigaretjes rolden. Het bleek een workshop.. wij mochten ook gaan knippen en rollen. Na deze leuke ervaring gingen we verder met de rickshaw. Naar de wierookmaker en de olieman. Een mooi klein blauw winkeltje waar allerlei kruiden verkocht werden en wierook werd gemaakt alsmede essentiele olieen verkocht. De olieman nam ons mee naar achterin de winkel waar hij de lekkerste olieen had staan, van jasmijn, saffraan etc..Hier zijn we letterlijk ingestonken en hebben drie flessen gekocht. Wel heerlijke olie, maar toch wel wat duur... Hiervan is een flesje inmiddels al kapot dus we ruiken al dagen naar "black jasmin". Alsof dit nog niet genoeg sightseeing was gingen we ook nog even naar de zijde-winkel.....

De bus vertrok uiteindelijk om 0.30 u. we waren de laatste die instapten wat betekende dat we weer achterin zaten, ditmaal op de achterbank, want het bleek een "semi-sleeper".... met bagage van Indiers onder en boven onze stoelen. Onze eigen rugzak half op schoot toch nog geprobeerd wat te slapen. In het donker hebben we weinig kunnen zien van de route die we aflegden, maar ik heb een vermoeden dat het erg smalle, hoge bergwegen waren. De bochten kon de bus vaak niet eens nemen, dus daar waren weer allerlei mannetjes voor nodig om te helpen manoevreren.
De rit duurde ongeveer 5 uur langer dan ons bij de kaartverkoop was verteld. Om 11.30 uur de volgende morgen kwamen we aan op de nieuwe plek...En tja..dat is dan weer erg leuk om te zien.. waar zijn we nu weer..?? Dan loont zo'n reis wel weer.... We zijn in Kerala!! De laatste uren, toen het al licht was, was de rit overigens prachtig.
Nog een klein stukje met de ferry gevaren om op Fort Cochin (schiereiland) te komen. Een schitterende vakantiebestemming. Middenin de tropen, aan de kust, mooie Chinese vissersnetten, heel erg groen en heel erg warm. Je zag de dolfijnen in de baai zwemmen... Hier vooral veel koloniale huizen, gebouwd door Nederlanders, Engelsen, Fransen en Portugezen (o.a. het huis waar Vasco da Gama heeft gewoond en is gestorven).
Weer een goed hotelletje gevonden met een Roof-top-restaurant. Ons balkon zelf bijna niet meer gebruikt. Omdat we goede vrienden met de restaurant-eigenaar waren geworden hadden we een dakterras ter beschikking.. De specialiteit van deze keuken was weer lekkere vis en dan deze keer op de barbeque. Met een gehuurd scootertje de omgeving doorgecrosst en een dagtocht met een bootje door de backwaters van Kerala. Een mooie tocht door al het groen en over het water dobberen... Lunch op een eilandje, heerlijk indiaas eten, met je handen.. van een bananenblad.

De hitte werd te veel, dus zijn we uiteindelijk na 5 dagen vertrokken naar Munnar... Dit was eindelijk eens een dagrit !! 130 km in slechts 5 uur !! Maar wat een bloedstollend mooie rit.... We bleven maar stijgen (Munnar ligt in de hooglanden, op zo'n 1000 m. hoogte). Over de laatste 8 km., dwars door de theeplantages, deden we ongeveer 3 kwartier ! Het was er inderdaad stukken koeler, zeker 10 graden. 's nachts was het zelfs koud. Nadat we eerst een kamer hadden die geen warm water bleek te hebben (was daar echt nodig !!) kwamen we op een kamer terecht met een werkelijk prachtig uitzicht over het bergplaatsje, heerlijk !! De "permit-room" (de enige plek waar alcohol werd verkocht en waar de mannen werkelijk in de rij stonden) was snel gevonden en we konden lekker op ons balkonnetje gaan zitten met een glaasje brandy dit keer. Hier hebben we met een rickshaw-chauffeur een prachtige dagtocht gemaakt, wel 80 km met die gekke driewieler, langs theeplantages, prachtige meren, bossen, grazende koeien in opvallend groene weilanden (het leek zwitserland wel), werkende olifanten (verplaatsen van boomstammen van wel 4000 kilo, echt ongelooflijk om te zien!), en ja.... ook een rit op de olifant gemaakt. Het is natuurlijk super-toeristisch, maar het was erg grappig. De chauffeur bleef maar foto's van ons maken !! Uiteindelijk bij een uitzichtpunt beland op zo'n 2000 m. hoogte, na een lunch ergens in the middle of nowhere, alleen..... het was bewolkt, dus hadden we vooral uitzicht op.... prachtige wolken ! We troffen in Munnar een heerlijk Indiaas restaurant, stampensvol en de allerheerlijkste Indiase gerechten gegeten, met de hand van een bananenblad. Lekker spicy, sir !!!

Na twee nachten vertrokken we naar Allepey, aan de kust, gelegen temidden van de beroemde backwaters. Eerst 3 uur met de bus, weer bergaf, en vervolgens vanaf Kottayam een 3 uur durende prachtige tocht met de lokale ferry over de backwaters naar Allepey. Tijdens de tocht werden onder andere schoolgaande kinderen afgezet, die allemaal langs het water woonden, vaak op een strook land, een soort dijk, van slechts enkele meters breed, vol met rijen palmbomen, met aan de ene kant het kanaal waarover we voeren en aan de andere kant uitgestrekte rijstvelden.
We bevonden ons temidden van het leven van alledag in de backwaters: mensen die aan de waterkant hun was deden of zich (met kleren aan, uiteraard) aan het wassen waren. Ook stapten veel mensen op en af die de hele dag op de rijstvelden hadden gewerkt.
Om half zeven 's avonds aangekomen en helaas de eerste drie guesthouses vol... Gelukkig zat tussen de vele folders die we op de ferry kregen ook eentje van het guesthouse waar we dan uiteindelikk belandden: heerlijk rustig gelegen tussen het groen en toen we aankwamen konden we lekker op onze veranda gaan zitten (schoon huisje met een badkamer in de openlucht....ook de wc. Heerlijk: onder de sterrenhemel douchen), terwijl de vrouw des huizes koud bier bracht en voor ons een heeeerlijk avondmaal ging bereiden: chicken curry... voortreffelijk!). Na het eten vroeg de vrouw meteen wat we de volgende avond wilden eten, dan kon ze dat op de markt gaan halen... Nou, doe dan maar een lekkere fish-curry ! En die kregen we....te lekker, niet normaal... Ook ontbijt was steeds heerlijk, dus daar hebben we drie dagen 's ochtends en 's avonds gegeten.

Nadat we eerst nog een keer 's middags in een kleine kano in de buurt van Allepey twee uur heerlijk hebben rondgedobberd, hebben we ook via ons guesthouse een "house boat trip" geboekt. 22 uur op een grote boot, met een opbouw van riet en bamboe, voorzien van slaapkamer, keuken en ruime zitruimte voorop de boot, tesamen met twee bemanningsleden, inclusief drie keer eten. Het was die dag helaas bewolkt (de nacht daarvoor zelfs keiharde regen !!! We wisten niet wat we meemaakten...en dat in het droge seizoen !), maar toch was de tocht prachtig ! Alleen... veel te veel houseboten. Er schijnen er in en rond Allepey wel zo'n 800 te zijn !!! 's avonds gingen we aanleggen op een prachtige plek, aan de rand van een schitterend meer, met aan de andere kant van de dijk weer uitgestrekte rijstvelden. Alleen... we lagen niet alleen !! Voor ons lagen nog twee boten en toen we na een overigens heeerlijk maal, bestaande uit o.a een joekel van een rivierkreeft en 5 supergarnalen, wilden genieten van de rust en het geluid van al die vogels en kikkers...toen dachten die twee duitse dames (...) op de boot voor ons (het was pas even voor negen uur): we gaan naar bed. Niks mis mee natuurlijk, ware het niet dat gelijk de generator achterop de boot en dus vlak voor ons aanging...Weg rust. Wie bedenkt dat, op zo'n mooie plek midden in de natuur om een airco te moeten hebben !! Nog los van de overlast die dit geeft voor de lokale bevolking... En dan ook nog eens te bedenken dat wij daar aan die waterkant uitgebreid zaten te dineren, terwijl de lokale bevolking, die het echt niet breed hebben en een sober leven leiden, langs de boot liepen en zich zaten te vergapen aan die luxe.. 's nachts viel de elektriciteit uit, waardoor de fan (dat was voor ons meer dan genoeg) stopte. Het was meteen bloedheet en ik had het effe helemaal gehad ! Even later zat ik, toch een beetje chachrijnig om die fan en die generator, van m'n eerste kopje koffie te genieten terwijl Karlijn aan het douchen was (was dus om kwart voor zes al wakker door de hitte), toen een oud mannetje langskwam om te vragen of ik alsjeblieft even 5 minuten met hem in z'n eenvoudige kano wilde varen over het meer. Het was het verkeerde moment. Nog niet wakker en niet zo lekker opgestaan. Het mannetje liep bedroefd weg en prevelde nog "no money, sir..." ....Op dat moment brak er iets in me. Ik, die me druk zit te maken om die rot-fan, de decadentie van die house-boat (ja ik weet het, we heben er zelf voor gekozen), die klote-generator en dan komt zo'n lief maar straatarm mannetje langs... Ik had ineens enorme spijt en wilde het mannetje weer achterhalen, desnoods om hem wat geld voor eten te geven... Geweten afkopen ?? Misschien ook wel..... Het was te laat, mannetje was weg en ik voelde me diep bedroefd. We wilden allebei ineens weg van die boot....
Uiteindelijk zaten we die ochtend om 9.45 in de bus, op weg naar Varkala (goeie tip, Paul, en ja, we gaan zeker ook naar Madurai), waar we nu zitten aan het strand. Een prachtig strand, gelegen aan de voet van een enorme klif van zo'n dertig meter hoog, heel bijzonder. We zitten in een guesthouse wat eigendom is van een Amerikaanse oude hippie, die daar woont met een (ietwat zelfingenomen) reiki-lerares. Hij heeft een cd-collectie van zo'n 6000 stuks en de laatste vraag die we moesten beantwoorden bij het inchecken was: wat is je allerminst favoriete (of meest gehate) artiest.....Katie Melua en James Blunt uiterrraard !! Het guesthouse hangt vol met Tibetaanse bidvlaggen, afbeeldingen van Boeddha en psychedelische tekeningen van jaren 60 en 70 popsterren. Het huis is in de meest bizarre kleuren geschilderd en roken en techno-muziek is zeer ongewenst, aldus het bordje in de tropische achtertuin. Verder veel boeddhistische boeken en een harde, koude, heeerlijke douche !! Hier willen we uiteindelijk zo'n 5 nachten blijven en dan weer verder... We hebben inmiddels een ticket Chennai-Bangkok gekocht en de 19e februari vliegen we, en ligt India achter ons....

En zijn er dan nog anekdotes te vermelden ? Ja, volop ! Een kleine greep:
- In fort Cochin, op een terras...we bestellen een biertje..ok..de ober komt terug.. met een special tea... nee zeggen wij, hebben we niet besteld, jawel... a specialty.. bier uit een theepotje en bekers...zodat de moslims niet zien dat er gedronken wordt.
- In de bus van Munnar naar Allepey, een oudere vrouw komt naast me zitten, kijkt me vol bewondering, begint wat te kletsen, maar we verstaan elkaar niet, het is bloedheet..maar gaat dicht naast me zitten en legt haar hand gedurende twee uur op mijn (Karlijn) knie. Alleen als we een kerk passeren laat ze los om een kruisje te slaan....(heel vaak).
- Op een avond, als we met Joseph, de eigenaar van het roof-restaurant in Cochin, een flesje brandy soldaat aan het maken zijn, vragen we of hij bekende Nederlandse voetballers kent. Cruyff ?? Nee... van Nistelrooy ? Nooit van gehoord. Gullit ? die kent'ie wel... En van Basten ? Neuhhh. Op een geven moment flap ik eruit: do you know Peter Stut ? En Joseph kraait: "Oh yeaaah !! He is great !! (waar'ie op zich natuurlijk gelijk in heeft...maar dit terzijde)
- Tijdens de tocht in de backwaters vanuit Cochin komt er heeeel toevallig een mannetje met een kano langs die toddy (cocos-bier) verkoopt. Alleen moet je zelf een fles bij je hebben om te vullen... Hadden we niet, maar "no problem": plots komt de bestuurder van de boot met drie toevallig net gevulde flessen van achter uit de kajuit gewandeld......
- Wanneer we de ferry van Kottayam willen nemen en een kaartje willen kopen, blijkt dat dat pas 5 minuten voor vertrek kan... Dus nog tien minuten. Intussen zit de loketambtenaar klaar, uit z'n neus te vreten, ziet de rij groter en groter worden en doet verder niets.... totdat het vijf minuten voor vertrek is, en wij met een kaartje in onze knuistjes als een speer naar de ferry moeten halen.
- bij het maharadja-paleis moesten we ons foto-toestel afgeven. Daarna weer opgehaald. We staan voor het rechter loket. Helemaal fout. We moeten het daarnaast gelegen linkerloket hebben...Vervolgens staat daar weer een ander mannetje (zit een meter tussen) die het vorige mannetje opdracht geeft om eindelijk het fototoestel te pakken...
(overal is wel een stuk of twaalf man personeel, terwijl twee al ruim voldoende zou zijn. Verborgen werkeloosheid noemen we dat).
- Op de Deravaja-market in Mysore vraagt het zoveelste bijdehandte jongetje, die wel weer een oom heeft die dit-en-dat verkoopt: "where do you come from?" Voor de verandering zeggen wij "France", waarop hij Frans gaat praten tegen ons...Wij verstaan het niet en beginnen tegen elkaar te praten, waarop het jongetje van een paar turven hoog ineens roept: "he, you're from Holland !!"
- tot slot: de laatste avond in Allepey zijn we getuige van een prachtig ritueel bij een kleine Hindoe-tempel, gevolgd door een kleurrijke processie, met getrommel en al. De man van het guesthouse zegt ons dat dit "festival" de komende 7 dagen gaat duren. We maken veel foto's, want we zijn onder de indruk. Echter, 's nachts om vijf uur schrikken we wakker: blijkt er, na 10 minuten keiharde muziek uit enorme luidsprekers vanuit de nabijgelegen tempel, een puja (ritueel, uitgesproken als een soort lange amntra, een lang gebed) te beginnen, die niet meer is gestopt tot het moment dat wij de volgende dag om 11.00 uur vertrokken voor de house-boat-trip.... Dit was dus het begin van het eerder genoemde "festival" (en wij maar zeggen: zooo leuk die rituelen...zelfs de nacht daarna, toen we met de house-boat aan het meer lagen, hoorden we nog steeds het voortdurende gedrein van de puja...).

Goed, tot zover een indruk van onze belevenissen, dit keer wat lang misschien, maar zo leggen we ook deze reis voor onszelf vast... De volgende keer proberen we hopelijk weer wat foto's te plaatsen.

groeten van Karlijn en Peter.