"Cambodian snow"

Dag lieve mensen !!!
Dan zullen we jullie nu vertellen hoe het afliep met de dolfijnen...die kwamen niet...nou ja, ze kwamen wel, maar amper boven water (dat heb je met die botte neuzen...). In ieder geval geen salto's en we keken net naar links als ze rechts even naar adem hapten. We zaten vol spanning in de verzengende hitte op het water van de Mekong, wachtend op al datgene dat komen zou...het leek wel "jaws" !! Enfin, we hebben de dolfijnen met de botte neuzen wel gezien, maar ze kwamen helaas maar even boven, om dus adem te halen...

De avond dat we het vorige bericht schreven, in Kratie, kreeg overigens nog een verrassende wending. Toen we wilden betalen voor het internetten, wilde de eigenaar van het guesthouse ons 20 dollar-biljet niet accepteren, omdat het een "oude" was... Omdat hij al zag dat er ook een "nieuwe" in onze portemonnee zat, wilde hij absoluut DIE hebben. Wij hadden echter zoiets van, zeker na eerdere ervaringen met allerlei lieden die ons geld af wilden troggelen (waar we eerder al over schreven): bekijk het effe lekker !! Straks wil niemand dit biljet (het kwam bovendien uit het pinapparaat in Phnom Penh !!), dus je accepteert het maar. De goede man dreigde ons de politie te bellen, waarop wij welhaast in koor riepen: " ja graag ! Laten zij het ons maar uitleggen !" Hierop ging hij bellen, maar hij belde waarschijnlijk of een vriendje om goede raad, of het was een fake-telefoontje. Politie kwam in ieder geval niet.... Wel zei hij: " politie vertelde me dat....." , waarop wij zeiden: "prima, maar laat ze dat maar persoonlijk komen vertellen. Wij gaan NIET de deur uit voordat dit biljet wordt geaccepteerd en wij onze 13 dollar wisselgeld terug krijgen ( we hadden het biljet nog gelukkig in onze handen)". Intussen was oma er bij gekomen, twee andere collega's (die wilden allemaal wel overstag...) en een stuk of 8 andere toeristen, die verbijsterd waren en prompt al hun "oude" biljetten aan de steeds kwader wordende cambodjaan toonden. Toen Karlijn geduldig vroeg WAAROM hij het biljet niet accepteerde, schreeuwde hij " don't ask me why !!" en tussendoor riep hij nog enkele keren dat we "stupid" waren. Peter dacht: ach, als we zo gaan beginnen, dan ga ik even theatraal de asbak erbij pakken en voor z'n gezicht een sigaretje roken aan de balie. Ik herhaalde nog maar eens dat we niet eerder zouden vertrekken totdat hij het biljet zou aannemen en wisselgeld terug zou geven, al zou het nachtwerk worden..... Om een nog langer verhaal kort te houden: uiteindelijk ging een collega, na enkele dreigementen van de kwade eigenaar, ergens buiten het biljet wisselen naar riel (cambodjaanse knikkers, men gebruikt namelijk een duaal valuta-systeem in Cambodja), waarop wij, anderhalf uur later, ons wisselgeld terughadden en.....honger. De lieve Cambodjaan rukte nog eventjes venijnig de calculator uit m'n handen toen ik effies wilde omrekenen, waarop wij glimlachend ("you're a nice guy", zeiden we nog) het pand verlieten. Over gezichtsverlies gesproken....en dat doen ze niet graag in z-o Azie...
Enfin, alle eettentjes waren dicht, maar in ons guesthouse, waar uiteraard alleen leuke cambodjanen zaten, wilde een personeelslid ons nog wel even naar de eetstalletjes brengen op z'n scooter. Wij gingen met z'n drieen op zijn scooter op pad.... Na wat Cambodjaans gewauwel van zijn kant konden we aanschuiven voor een ooooverheerlijk bord fried noodles. And that was it !

Dat gezegd hebbende: Een nieuwe dag brak daarop weer aan, met nieuwe, boeiende indrukken in het verschiet ! We hadden bij een jongen van ons guesthouse, een ambitieuze, jonge gids (jaja) een dagtrip geboekt. We gingen achterop een motor(tje) een tocht maken door de "countryside" van Cambodja, om zo maar te zeggen. Uiteindelijk waren we met twee andere stellen, een zwitsers en een Amerikaans stel. Totaal dus zes motortjes met bestuurder en toerist, waaronder de gids van ons guesthouse. En een prachtige tocht werd het !! Dit keer (bijna) geen tempeltjes maar het echte, pure, wonderschone, groene, zeer rustige platteland van midden-noord Cambodja.... We staken eerst na een prachtige rit langs wuivende (ja echt, dat deden ze) palmen, bananenbomen (of planten), en nog veel meer prachtig groen, afgewisseld met houten huizen op palen en, vaak opgedroogde, rijstvelden, de Mekong over. De overtocht over de Mekong was schilderachtig mooi. De veerboot werd aangedreven door een soort staafmixer, met aan de bovenkant een groot motorblok en aan de onderkant de propellor (heet vlgs. mij anders, maar kan effe niet op de naam komen). We kwamen aan de overkant op een groot eiland, in de Mekong gelegen. De tocht over het eiland ging langs een tabaksrokerij, een bedrijf waar suiker werd gemaakt van sap uit palmharten (palmsuiker), hetgeen fascinerend was om te zien. Na eerst gekookt te zijn, bleef van het sap een soort caramelachtige substantie over. Toen deze caramel in een grote schaal werd gegoten om te worden geroerd tot een hardere substantie, bleek ineens dat er een significant aantal dode kakkerlakken kwam bovendrijven (vijf keer nederlands formaat, en bruin, welteverstaan) ! De kinderen die erbij stonden doken er op af om er eentje te bemachtigen. Want dat vonden ze allemaal lekker.....gecarameliseerde kakkerlakken... Ook dingen als geroosterde sprinkhanen, spinnen en dat soort delicatessen weet de ware Cambodjaan wel te waarderen ! En ook de caramel-zelf was trouwens erg lekker, want die hebben wij natuurlijk ook geproefd. Er konden nog wel wat onsjes bij, per slot van rekening...
Vervolgens stond een bezoek aan de ouders van de gids op het programma... op de koffie...nee gewoon zitten met z'n allen... en lachen naar elkaar... hele leuke ervaring en in een gigantisch groot, houten huis, hoog op palen (tegen de slangen en het regenseizoen) en een keukentje op het balkonnetje. De toiletstop hadden we eerder bij een oom gedaan want die hadden ze daar bij de ouders van de gids niet...alleen een "natuurlijke wc". We gingen weer en route op de brommers om een mooie plek aan de Mekong te vinden om lekker te lunchen... de lunchpakketjes hadden het stof van de tocht doorstaan en dat was weer genieten. De tocht op de brommers ging langs nog mooiere dorpjes vol lachende en zwaaiende kinderen en verbaasde ouderen, cactussen en hele enge gammele bruggetjes. " You want to see the real Cambodia..?" ...daar horen de bruggetjes ook bij.
Wat een ruig land is het toch...Tenslotte de dolfijntrip, daar hebben we al over verteld..

Na twee nachten Kratie gingen we naar de noordelijke provincie Ratanakiri, het plaatsje Ban Lung. Dit was een tocht per taxi over 140 km asfalt (met 120 km/uur) en daarna 150 km zandweg (met 70 km/uur, rood zand, afgewisseld met stenen en kuilen). De taxi zou ons meer zekerheid bieden dat we daadwerkelijk zouden arriveren in Ban Lung, de bussen willen namelijk nog al eens kapot gaan door alle kuilen en hobbels.
We hadden met z'n tweeen, drie plekken in de taxi gekocht zodat we niet met z'n vieren achterin zouden zitten. Dat was gelukt, met als gevolg dat we met z'n zessn vertrokken uit Kratie. Drie achterin, de chauffeur en twee mensen op de bijrijdersstoel. Plotseling, even buiten Kratie, stopte de taxi, en we vroegen ons af of we genept werden en er uiteindelijk toch nog een vierde passagier op de achterbank bijkwam.... Wel, die vierde kwam inderdaad breed lachend aangelopen en.... die nam doodleuk z'n plaats .....NAAST de chauffeur op de stoel !! We gingen dus uiteindelijk op pad, met drie mensen achterin...en vier voorin ! Het leek ze allemaal niks uit te maken, dus waarom zouden wij ons dan druk maken ? Binnen no time waren we in Ban Lung, na zo'n 3,5 uur ipv 5 a 6 uur met de bus. Toen we aankwamen leek het net alsof we met de tijdmachine van prof. Barabas waren getransformeerd naar het wilde westen uit de John Wayne-films. Alleen maar rood stof (of zand) en een plaatsje met een hele brede hoofdweg waar een grote constante stofwol over de weg hing, met aan de randen houten huisjes en schuren , afgewisseld met protserige stenen hotels. Een heel bijzonder sfeer...we waren echt weer "in the middle of nowhere" beland...
We reden direct naar de plek waar we zouden verblijven (ons aangeraden door de eerder genoemde Charles), en dat bleek een verademing: net buiten het wild-westdorp, aan een schilderachtig meer omzoomd door tropisch groen en glooiende heuvels, her en der bebouwd met mooie houten huizen en een paar hotels, lag een prachtig complex met onder andere vijf bungalows op een rij, pal aan het meer !!! En geen stof ! Toen we vroegen of er nog plek was, zij de niet-begrijpende Cambodjaan achter de balie "no", tot onze schrik, maar later bleek dat deze vriendelijke vriend op alle Engelstalige vragen "no" als antwoord gaf, simpelweg omdat hij geen woord Engels verstond...
Uiteindelijk kregen we dus een prachtige bungalow met een hardhouten veranda, met uitzicht op het meer ! De bungalow was van onder tot boven betimmerd met tropisch hardhout. Op het plafond zat een soort parketvloer, maar dan op z'n kop... Hier zaten we uiteindelijk vier nachten....heerlijk op de veranda gezeten 's avonds, luisterend naar de gecko's met koude biertjes uit onze eigen koelkast...we hebben het wel eens minder gehad.... De eerste twee dagen gingen we met ons gehuurde motortje naar het Boeng Yeak Loam, oftewel een ongelooflijk prachtig kratermeer van wel 50 meter diep, op 5 km van Ban Lung, midden in de jungle !! Een ware oase temidden van een gebied waar alles wel onder de rode stof leek te zitten. De rit erheen was apart, het leek wel een motorcrosswedstrijd, al ploegend door het rode zand, af en toe een beetje verhard, maar vaak zakte je er in weg. Het ging uiteindelijk best, maar we zagen er uit als rode stofpoppetjes uit een science-fictionfilm. Het meer bracht echter verkoeling...heerlijk. Ook de Cambodjanen vonden het heerlijk om er te zwemmen, maar..dan wel met alle kleren aan.... die ze na het zwemmen te drogen legden...rare mensen, die Cambodjanen...

De laatste dag gingen we weer op pad, weer een dag door de "Cambodian snow"...(zo noemde onze gids het met een mengeling van trots en gelatenheid) met twee gidsen op brommertjes (of lichte motortjes) en wij lekker achterop. Weer door kuilen en hobbels door het rode zand het Cambodjaanse achterland in. Het blijkt een sport te zijn om de auto's en vrachtwagens voor te blijven om zo niet in de stofwolk van hen terecht te komen... Maar ze reden goed, doen zij natuurlijk elke dag en zelfs met een lekke voorband werd nog doorgereden...Wat moet je anders middenin de jungle?? We kwamen aan bij een zijrivier van de Mekong, we stopten bij een lokaal restaurantje zodat wij konden lunchen, en de jongens konden toekijken.... Dat was voor ons niet om aan te zien, we boden ze een lunch aan, dus ze schoven lekker aan en aten drie borden rijst achter elkaar op!! De brommer was voor reparatie weggebracht in het dorpje maar de reparatie zou de jongen erg veel geld gaan kosten, wel 2 tot 3 dollar. Zijn baas betaalt dit niet, het zou voor eigen rekening komen. Deze kostenpost hebben wij er dan ook maar bij genomen..Wat is het leuk om mensen blij te maken..het kon niet op, wat was hij dankbaar.
Onze tocht kon weer verder...was niet makkelijk, de berg afklimmen naar de oever, instappen in een bootje (als een skiff zo wankel, heel leuk met de camera en alle belangrijke paperassen op zak) en scheuren maar met de gebruikelijke staafmixer als aandrijving. Zo'n drie kwartier over de rivier, op naar een dorp bevolkt door een van de vele stammen die in dit gebied wonen. Langs de oevers waren mooie strandjes met ontelbaar veel waterbuffels die aan het badderen waren. Het wankele bootje ging met een noodgang langs zandbanken en waterplanten en het oorverdovende geluid van de krekels en tropische vogels. Aangekomen bij het dorpje zat er voor ons nog een verrassing in het verschiet, het bootje kon niet tot aan de oever komen, we moesten de laatste 100 meter door de rivier naar de kant lopen... Vervolgens een berg opklimmen en toen........toen bleek daar een dorpje te zijn, ver van de bewoonde wereld en alleen met de boot te bereiken. Hier woonde mensen die tot de Tampuong -stam behoren, een van de vele stammenvolkeren (of tribal minorities) die het gebied bevolken. Werkelijk indrukwekkend: bloedheet, superstil en slechts een twintigtal houten paalhuizen temidden van de jungle. De mensen waren ronduit verlegen en het maakte ons wel wat opgelaten. We hadden wat presentjes voor de kids en saffies voor de ouderen meegenomen. Ook een fles Cambodjaanse chilli-saus, hetgeen door onze gids moest worden uitgelegd...ze bleken het toch wel te waarderen !! Daarna naar de begraafplaats. Begraafplaats ? Ja, want dit was een heel bijzondere. De Tampuong-stam maakt er namelijk gewoonte van om een heel kleurrijk graf aan te leggen voor de overledenen. Een compleet bouwwerk met versiersels wordt om het graf heen gebouwd. Voor en achter het graf staan beelden, uitgesneden uit hout, die betrekking hebben op de overledenen. Aan de achterkant van het graf staan olifantenslagtanden, gemaakt van hout. Deze hebben een symbolische betekenis. Het komt er in het kort op neer dat de beelden bescherming moeten bieden tegen kwade geesten. Ook bevond zich voor elk graf een schedel van een buffel op een stok. Deze buffel was tijdens de begrafenis-ceremonie geslacht. Er was nog een heel nieuw graf, en de buffelschedel daarvoor was dus ook nog vers.....met wat restjes vlees...de vliegen zwermden er nog om heen...en een stank... Al met al een hele mystieke en beklemmende, bijzondere ervaring.
De boottocht eindigde bij een chinees dorp, vlak bij de plek waar we op de boot waren gestapt. Hier hebben we nog effe met z'n allen een colaatje gedronken. een van de twee gidsen ontvouwde daar zijn toekomstplannen en vertelde wat over z'n leven in Ban Lung. Naast het gidsen werkte hij bij het hotel waar wij de trip hadden geboekt. Hier verdiende hij....niks. Hij kreeg kost en inwoning, werkte van zes uur 's ochtends tot een uur of half twaalf 's avonds, en nee.... weekend kende hij niet. Zijn inkomen verdiende hij met deze toertjes en de baas gaf hem een behoorlijk deel van de fooien. Hij had echter grootse plannen om iets te bereiken in het leven en wilde dolgraag naar Europa om daar een jaar in de horeca te werken en ervaring op te doen. Hij dacht: dan kan ik zien wat westerse toeristen willen, en dat kan ik hier gebruiken. Hij bestookte ons met vragen en leek zeer gedreven, het was echt aandoenlijk en mooi om te horen...die positieve instelling, je zou het hem ook echt gunnen ! Het was een mooie gozer en ja... daar komen wij aan met onze vier maanden reizen, effe stoppen met werken en...ach..wat ik al eerder zei in een verslag: de contrasten tussen onze wereld en die waar we reizen is soms bizar....
Uiteindelijk gingen we weer naar Ban Lung, twee uur (40 km) achterop de brommert, door het stof, met de jungle en het prachtige licht van de laagstaande, bijna ondergaande zon op de achtergrond...een schilderij. Een tocht om niet snel te vergeten.

De volgende dag ging onze reis weer verder: Op naar Laos ! We gingen eerst naar Si Phan Don, oftewel "de vierduizend eilanden", vlak over de grens met Cambodja. Om acht uur vertrokken we uit Ban Lung, om, na drie keer van minibus te zijn gewisseld, weer een rivier in de bloedhitte te zijn overgestoken met een oude veerpont, veel gesjouw met onze bagage, een verbazend snelle en soepele grensovergang met Laos, en weer een wankel boottochtje naar onze uiteindelijke bestemming, om half vijf uiteindelijk aan te komen op het eiland Don Khone. Een tropische, serene oase, gelegen in een van de breedste stukken van de Mekong, die zo'n 1850 km door Laos voert... Onze ogen vielen bijna uit ons hoofd van verbazing. Wat een schoonheid, wat een vriendelijke, relaxte mensen en.... wat een rust.... Op ons eiland, een van de velen in dat stuk Mekongrivier waar mensen woonden, was geen verharde weg, de auto's waren op een hand te tellen en elektriciteit was er slechts van 6 uur 's avonds tot 1 uur 's nachts...... Daarna dus geen fan meer....airco kenden ze er sowieso niet... Er was trouwens geen ene moer te doen op dat eiland, maar dat vonden we juist heerlijk !!
En om nou te zeggen dat er koel was...nou nee. Kortom: we stonden steeds fris en fruitig om half acht uiterlijk naast ons bed, simpelweg omdat je anders zou getransformeerd worden tot een halfgaar gebraden westerse toerist, hetgeen wij uiteraard niet wilden. We hadden een prachtige bungalow aan de oever van de Mekong, en aan de andere kant het dorpsweggetje. Aan de overkant van dat weggetje was het restaurant, waar we heerlijk in de schaduw konden ontbijten en 's avonds kennis konden maken met de voorrrrrtreffelijke Laotiaanse keuken !! En weer die aardige mensen natuurlijk... Overdag twee keer heerlijke fietstochten gemaakt, de eerste dag over de brug naar het iets toeristischer eiland Don Det en de tweede dag over ons "eigen" eiland, langs watervallen, afgelegen dorpjes (waar we heerlijke, vers bereide noodle-soep aten), en veel natuur.
Veel angstwekkende bruggetjes overgestoken met onze huurfietsen, waarna we soms met de fiets over onze schouder de heuvel weer moesten opklimmen......Ja beste mensen: het is niet alleen maar feest, dat reizen ! ....En 's avonds heerlijk nagenieten in onze hangmat voor de bungalow, maar niet nadat we aan het eind van de middag op een terras langs de Mekong zaten te genieten, met voor ons spelende kinderen in de rivier, ouderen die zich lekker aan het wassen waren en op de achtergrond het oranje licht van de zon die de Laotiaanse aarde leek te raken...... wat een leven...

Na drie dagen eilandleven gingen we noordwaarts, naar de provinciestad Pakse, alwaar we na een kort ritje (zowaar....) van twee uur aankwamen. Direct na aankomst belandden we op een terrasje in het centrum om, na een welkomstbiertje waarop we onszelf trakteerden, relaxed een hotelletje uit te gaan zoeken. We kwamen in een prachtig oud Frans koloniaal landhuis uit. Een heerlijke, grote koele kamer ! Vanuit Pakse zijn leuke tripjes te doen maar het stadje zelf was ook erg relaxed. Heel rustig ...wat een verschil met de steden in India... Het is erg leuk en fascinerend om zulke verschillen en vergelijkingen gedurende de reis te maken. We ontmoetten op het terras na aankomst een iets ouder Amsterdams stel. Dit klikte meteen, erg gezellig en het was ook heel leuk om reiservaringen mee uit te wisselen. Zij waren als hippies 30 jaar geleden met de "Magic Bus" naar India gereisd en nu weer voor een jaar op reis door Azie. We hebben een hele leuke avond met z'n vieren gehad, met (veel) bier en lekker eten. Over van alles en nog wat gepraat, niet alleen over reizen, zowaar.... Welke ervaringen we hebben opgedaan, hoe je reageert in situaties etc....leuk om tijdens het reizen over te discusieren. Want het reizen en leven in deze verre landen met andere culturen zorgt wel voor stof tot nadenken. Tot hoeverre pas je je aan... blijf je beleefd en wanneer laat je het kaas niet van je brood eten (hadden we dat maar op brood), en nog zoveel meer....

We hebben vanuit Pakse een prachtige trip naar Wat Phou gemaakt, een oud tempelcomplex uit de 8e-9e eeuw. Van het complex waren nog maar delen bewaard gebleven, maar vooral de ligging, tegen een hoge berg aan.....een bijna mysterieuze ervaring, en wat een sfeer....Na een behoorlijke klimtocht kwam je bij de bovenste tempel van het complex, en tevens de best bewaarde. Wat een uitzicht...... kilometers ver kon je kijken, en beneden zag je de vijvers en de rest van het complex, in perfecte symmetrie gebouwd. En verder.... was het er doodstil. We hadden mazzel, het was weliswaar op het heetst van de dag, maar alle groepsreizigers hadden lunchpauze... Het pad naar boven was omzoomd door prachtige bomen met grote, hangende witte bloemen, wonderschoon !!
De volgende dag weer eens fris om half acht op pad, voor de files uit (hihi, we hebben het wel gelezen, over die megafiles vanwege de sneeuw !), naar het "bolaven-plateau", met de tuk tuk. Een hoogvlakte vlak bij Pakse. Onderweg veel regen, maar ter plaatse gelukkig niet. Prachtige watervallen gezien, koffie- en theeplantages, een stammendorp en tot slot het schilderachtige plaatsje Tat Lo, gelegen aan een rivier en zeer relaxed....met ook weer een waterval. Tussendoor nog een markt bezocht waar ik (Peter) even naar de kapper ben geweest. Karlijn d'r haar zit nog erg goed, namelijk....
Na deze trip hadden we beiden iets van: het is wel effe mooi geweest met die trippies !! Op naar Vientiane, de hoofdstad, waar we weer effe een paar dagen gaan relaxen, rondlopen en fietsen op eigen houtje...

Hier zijn we inmiddels aangekomen, na een nachtrit per slaapbus van zo'n 10 uur. De eerste indruk van Vientiane is overweldigend, wat een relaxte, ontspannen hoofdstad !! En barstensvol heerlijke eet- en drinkgelegenheden.... het is net een stukje Frankrijk in Laos.... En een kamer met balkon midden in het centrum...hier houden we het wel een paar dagen uit !

Nou, tot zover maar weer.... We willen vandaag of morgen (eindelijk) ook weer wat foto's plaatsen... afwachten maar !

Groeten en liefs van Karlijn en Peter vanuit Vientiane !