Het Thaise paradijs: een vakantie tijdens een reis

Hallooooo !!!!

Hier zijn we weer ! Inmiddels in de laatste maand beland, maar we zijn nog niet klaar ! Vorig bericht eindigde in Nepal. Van daar zijn we dus naar Thailand vertrokken en daar gaat dit verslag over.
Van Kathmandu ging de vlucht via Delhi, waar we zo'n 7,5 uur moesten wachten. Ik, Peter, werd plots die avond ziek, en met name de vlucht van Delhi naar Bangkok alleen maar geslapen... IK werd nog beroerder wakker... Heel lang wachten bij de douane, daarna ons naar de taxi gesleept. Wat volgde was een rit van ruim een uur door Bangkok. Het is werkelijk onvoorstelbaar hoe uitgestrekt en groots die stad is. Een metropool van meer dan 10 miljoen inwoners die z'n weerga niet kent. Eindelijk aangekomen in Banglampu-district, vlakbij toeristenstraat Tha Khao San, bleek de eerste poging een kamer te vinden te mislukken: vol. Was te verwachten. In Bangkok zitten de meeste hotelkamers in die wijk elke avond vol. Karlijn ging alleen verder kijken, terwijl ik in de bloedhitte, slap als een vaatdoek, bij de tassen bleef wachten. Na tien minuten kwam Karlijn terug met goed nieuws: ze had een kamer gevonden, maar die kwam pas rond 12 uur vrij (3 uur later). We bleken mazzel te hebben, want het was de laatste, en direct kwamen er al nieuwe kandidaten langs. Zij waren te laat.
Op het terras bijgekomen met koffie, en na effe doorbijten konden we onze kamer in. Vanaf het terras zagen we aan de overkant van de smalle, drukke straat een altaar, naast een dikke boom. Zulke altaars zie je vaak in Boeddhistisch Thailand. Hier offert men eten en drinken en dat staat er dan de hele dag. We zagen wat bewegen....al snel bleek wat we precies zagen....1..2,3...wel 5 mega grote ratten, die het geofferde voedsel kwamen wegkapen, midden op de dag ! En we kunnen jullie verklappen dat deze ratten niet van het kaliber Indiase ratten waren. Ze waren een stuk groter ! Krijgen waarschijnlijk veel krachtvoer....niet normaal meer.... Maar ja, na een tijdje begin je toch te wennen aan die ratten (we zouden er nog een aantal ontmoeten tijdens ons verblijf in Bangkok, maar gelukkig alleen op straat !)

We kregen een hartstikke goede, schone (niet altijd vanzelfsprekend in Bangkok !) kamer, met airco, koelkast, luxe badkamer, in het uitgaanscentrum, voor slechts 740 bath (zo'n 18 euro). Voor de deur was een klein openluchtbarretje, wat soms de hele nacht open was (he, wat rot nou). Gelukkig knapte ik die dag, na een paar uur slapen, behoorlijk op en 's avonds konden we ons in de bruisende Thaise avond onderdompelen. We zaten net buiten het komplete gekkenhuis van Khao San road, maar het was evengoed vol met terrassen, barretjes, eetstalletjes en marktkraampjes in onze straat, waar alleen taxi's mochten rijden. Voor de rest alleen wandelaars.
De drie avonden dat we in Bangkok waren zaten we meestal op hetzelfde terrasje, dat speciaal 's avonds werd opgesteld, met alleen twee grote koelkasten en tafels en stoeltjes. Overdag was het gewoon een stuk straat. Heel apart. Elke avond tsjokvol, met een speciale stamtafel voor de "vaste gasten". Dit waren buitenlanders van het slag dat we wel vaker zien in Azie: type gelukszoekers, waarvan sommigen beroeps-levensgenieters, die vaak weken en soms maanden in Bangkok blijven hangen en waarvan sommigen al jaren op pad zijn. Vaak zitten daar ook zware drinkers bij en sommigen hebben een klein, lief Thais moppie bij zich. Soms bijna vulgair als je het leeftijdverschil ziet.... Maar ja, in Thailand zie je vaak dat je "gezelschap" van een Thaise kan kopen tegen betaling van verblijfkosten en eten en drinken. In geheel Thailand zie je dan ook vaak westerse mannen (niet zelden dusdanig suf en/of lelijk dat je toch het vermoeden krijgt dat die mannen in eigen land niet zo succesvol zijn in het vinden van een partner) die met zo'n zogenaamde "sleutelhanger" rondlopen.

Dat gezegd hebbende: Het was een feest om op dat terras te zitten. Los van het feit dat een fleske bier van ruim een halve liter slechts 60 bath (1,40 euro) kostte, was het belevenis. Een echte film. Los van de reeds genoemde stamgasten, zag je het hele palet aan toeristen en lokale bevolking van soms dubieuze aard langsslenteren. Aan de overkant was een eettentje, waar ook voor gold dat de kleine tafeltjes en mobiele keuken pas tegen de avond werden geinstalleerd. We konden daar ons eten halen (aanwijzen op het bord) en bij ons biertje opeten. De tafeltjes van het eettentje-zelf zaten vrijwel continu vol. En het eten was lekker en heel goedkoop.
En wat een overgang vanuit Nepal en zeker India ! In Bangkok kwam je bij wijze in een soort Sodom en Gomorra terecht. Amsterdam is vergeleken hierbij een Gelders plattelandsdorp..... Drank, sex, drugs, nachtleven, heeel veel "omgebouwde" vrouwen (mede omdat de sexindustrie in Thailand nu eenmaal verlokkelijk is, laten mannen zich ombouwen), het is er allemaal in Bangkok. Vrouwen in rokjes zo kort, dat dit doet denken aan een cabaretiere die ooit de grap vertelde dat haar vader, na aanschouwen van haar nieuwste uitgaansrokje, zei: "meid, wat heb je toch een leuke riem om". En heel veel hoge hakken. En zoals gezegd: Het was er bloed en bloedgeil..EEHHH..heet, heet, bedoel ik natuurlijk ! April schijnt een van de heetste maanden te zijn. En bovendien koelt het 's avonds amper af. Ieder geval zeker niet onder de 25 graden.... Maar we hadden gelukkig 'ns een keer airco.
En ook een verademing, een warm bad bijna: de vlotte, vrolijke en extraverte, assertieve Bangkokianen !!! En natuuurlijk: het vermaarde, goddelijk lekkere Thaise frisse en kruidige eten.... Daarover later nog meer (uiteraard). Ook een fijn detail: als we bier bestelden kregen we weer een SCHOON glas. Was lang geleden. In India en Nepal sloeg je bier binnen een nano-seconde dood in je glas.

We kregen EEN keer een oprisping om eens een Burgerking te bezoeken... Na al die maanden Nepal, India en Sri Lanka kregen we opeens zin in een vette, kleffe, dubbeldikke hamburger. Zo gezegd zo gedaan, en....was best lekker, maar de voorpret was lekkerder dan het eten-zelf. Doen we dus niet meer.

Twee dagen voordat we naar de stranden zouden vertrekken, hebben we een kamer geboekt bij een reisbureautje, in hetzelfde pand als ons hotel. We hadden begrepen dat in het zuiden (Koh Samui, Koh Pha Ngan etc.) sprake was van zware regenval en zelfs overstromingen. Er waren zelfs doden gevallen. Ook hier dus, net als eerder in Sri Lanka, abnormaal weer voor de tijd van het jaar (het was nog geen regenseizoen). De uitbater van het reisbureautje, "call me mr. Joe", wees ons hier ook op en zei dat we beter naar de eilanden bij de oostkust, vlakbij Cambodja konden gaan. Dat waren we eigenlijk ook al van plan. Het punt was alleen, dat door het slechte weer in het zuiden veel mensen naar die eilanden zouden gaan en het kon wel eens heel druk zijn. Hij raadde ons aan om, naast het boeken van een busticket, alvast een kamer of strandhut te boeken. Hij wist natuuuurlijk wel een plekkie. Op Koh Chang. En of we even vantevoren wilden betalen. Daar gingen we dus de fout in, zoals later zou blijken. Het reserveren op zich was zeker verstandig vanwege de situatie, maar vooruit betalen.....een moment van verslapping in de concentratie, zullen we het maar noemen (We hebben het al eerder gezegd: lang reizen door azie betekent ook altijd scherp zijn, omdat je snel wordt opgelicht of om de tuin geleid, maar ja....soms maak je toch een fout). We keken mekaar nog even aan, en op dat moment hadden we moeten zeggen: nee, we betalen niet vooruit, of hooguit 1 nacht. Of: hoeveel commissie vangt gij ? Nee dus. We betaalden 7 nachten vooruit, voor wat een hele mooie bungalow aan het strand moest zijn. 1200 bath per nacht, zo'n 28 euro....

Twee dagen later vertrokken we dan. 5 uur opstaan, eitje natuurlijk. Terwijl Karlijn ging douchen, ging ik beneden op straat nog even een saffie roken. En alweer (of nog steeds) verzengend heet. In een flits zag ik achter me een rat van buitenaardse proporties oversteken. Moet ook kunnen natuurlijk. Daarna, om 6 uur met de taxi naar het busstation Moo Chit, in het noorden van Bangkok. Uurtje rijden, alleen maar drukke straten, en opvallend veel verkeer op het vroege tijdstip. Vele straatstalletjes waren al open (of nog steeds open. Het leven gaat 24 uur per dag door in Bangkok) en de lokale bevolking zat lekker een spicy ontbijtje te nuttigen. Het busstation (een van de velen) bleek megagroot. Nog even een bak pikzwarte koffie, een saffie en nog wat broodjes gekocht en om half acht vertrok de bus. Een dubbeldekker, geen toeristenbus maar een "normale" bus. Wel een stuk mooier en luxer dan we van de vorige landen waren gewend. Na 4,5 uur rijden kwamen we in de buurt van de stad Trat, vlakbij Cambodja. Onderweg zag je duidelijk dat dit land veel welvarender is dan we gewend waren gedurende onze reis.

We werden gedropt bij een kruispunt alwaar zich een bureautje bevond waar we een ritje in de pick-uptruck naar de haven konden boeken en een bootticket naar Koh Chang. Een half uur rijden naar de haven, even wachten en toen konden we de ferry op. Die zat lekker vol, ook met auto's. In de verte zag je Koh Chang, een heel groot eiland van ongeveer 40 bij 15 km, liggen, met hoge bergen en compleet groen. Een groot deel vrijwel ontoegankelijk regenwoud. We stonden lekker in de zon op het bovendek. Koppie koffie erbij en genieten van de azuurblauwe Golf van Thailand , met dat prachtige Koh Chang in de verte. Wat kan het leven toch mooi zijn.....
Na ruim een uur kwamen we aan op Koh Chang. De pick-uptrucks stonden al klaar. Deze fungeerden als een soort taxi-service op het eiland. Rugzakken op het dak en rijden maar. De rit van ruim een half uur slingerde en kronkelde door het tropische eiland, eerst langs luxe, sfeerloze toeristenoorden met dure resorts en hotels (ja, de tijd dat Koh Chang nog een onontdekt paradijs was met enkele zandwegen en amper elektriciteit, ligt ver achter ons. Het schijnt dat de ontwikkelingen hier in tien jaar tijd net zo snel zijn gegaan als waar men in Koh Pha Ngang en Koh Samui dertig jaar over heeft gedaan) en uiteindelijk kwamen we aan bij "lonely beach", waar wij zouden verblijven. De benaming stamt waarschijnlijk uit de tijd dat het toerisme in Koh Chang nog in de kinderschoenen stond, want het was allesbehalve lonely...
Maar...wel een heel andere, veel relaxtere sfeer dan de plekken die we gepasseerd waren ! Vanaf de hoofdweg liep een zandpad naar het strand met aan weerskanten kleine restaurantjes en barretjes, opgetrokken uit hout, bamboe en palmbladeren. Langs de hoofdweg kleinschalige winkeltjes en restaurantjes. Het zag er bijzonder aantrekkelijk uit. Opvallend waren de vele tattoo-shops, waar met naalden van bamboe tattoeages werden gezet. Dit bleek de lokale mode, zowel onder Thai's als toeristen. We waren bijna een uitzondering, zonder tekeningetjes op ons slanke lijf.

Bij het strand zagen we een bordje "sea flower resort". Daar moesten we heen. We zagen een rijtje met roze geverfde stenen bungalows. Men was nog druk met het bouwen van nog een heel stel bungalows en een receptie was er niet. Op dat moment brak een oorverdovend geluid los, veroorzaakt door honderden krekelachtige insecten, heel fascinerend. Tsja, de tropen he..... Een jongen kwam naar ons toe en hij was de "manager", zo bleek, en hij bracht ons naar onze bungalow, aan het begin van een rijtje van 12 stuks. Dat zouden we later nog bezuren....
De plek was fantastisch ! Mooie tuin voor de deur, 30 meter van de zee en prachtige, oude bomen er tussen in. Ook de bungalow was geweldig: supergoed dik bed, koelkast, tv, airco, prachtige badkamer, glazen schuifpui naar het terras met uitzicht op zee, met luie stoelen.....
Ernaast was een bar, tevens restaurant, met houten terras dat boven de zee uitstak, Sunset geheten. Originele naam. Heerlijk op een loungeplek gelegen, lekker eten erbij, koud biertje. Prima de luxe !!

's Avonds bleek dat bij Sunset bar, gelegen direct naast onze hut, knalharde muziek werd gedraaid. En nog hele slechte ook. En dat ook tot....laat. Dat was even k. met peren ! Je hoorde het dreunen in je bed. Maar ach, dat zou vast maar een dag per week zijn. Dachten we. Inmiddels was ons ook het gerucht ter ore gekomen dat de bungalows niet 1200 maar.....800 bath kostten !! Althans, voor degenen die gewoon langs kwamen lopen. Dit werd later nog eens bevestigd door de manager, een vriendelijke jonge jongen, Bao geheten. Dit zouden we niet gaan pikken...
De tweede nacht was het inderdaad rustig. Niks aan de hand, leek het. Inmiddels hadden we aan Bao gevraagd of hij aan de eigenaar kon vragen om uitleg over het prijsverschil. Later meldde hij dat hij niks voor ons kons doen, met een vaag verhaal over dat de eigenaar zelf ook nog geen geld had ontvangen. De eigenaar konden we niet zelf te spreken krijgen. Dan zouden we mister Joe nog wel effe aan de tand gaan voelen. Want een beetje commissie is prima, maar 50%...da's wat veul...

Enfin, de derde avond. Gruwelijke teringherrie, opnieuw. Ons gezicht op onweer. Volgende dag bleek een bungalow aan andere kant (waar je vrijwel niks hoorde !) vrijgekomen en gelukkig konden we daarheen. Ook een beter uitzicht. Dat probleem was opgelost.
Toen nog even probleem-met-mr.Joe oplossen. We belden hem op en hij was duidelijk verrast en verklaarde dat de prijs echt aan hem was gemeld als 1200 bath. Om een lang verhaal kort te maken: we vroegen hem de eigenaar van de bungalows te bellen en hem te vragen naar onze hut te komen. Dan zouden we wel met hem praten en geld proberen terug te vragen. Toen we daarna terugliepen naar de bungalow zagen we al twee mannen zitten. Stevige, stoere mannen, eentje onder de tattoo's, dus dat beloofde wat. De ene zonder tattoo's, een grote goeie lobbes, was de eigenaar. De tattoo-boy, Nahmom genaamd, was een goede vriend en bleek als vertaler op te treden en bleek ook zelf een bar te hebben, de Om-bar. Na lang gepraat en telefoontjes van de eigenaar met mr. Joe, bleek dat de eigenaar niet geheel op de hoogte was van de hoge commissie van mr. Joe. Om ons tegemoet te komen mochten we 1 nacht extra blijven, voor hetzelfde geld. Dat beperkte de schade en de rest was dan maar leergeld voor ons. Het was immers toch ook onze keus geweest. Ook opgelost.
Die avond was er in de Om-bar een gratis BBQ, een fenomeen dat hier vaak plaatsvond, om mensen te trekken voor de bar. We hadden een topavond ! Lekker eten, goeie muziek, schuilend voor een ongemeen harde stortbui en lekker gekletst met Nahmom en z'n Nederlandse vrouw Nicky. Zo kwamen we ook nog aan de weet dat het grootste deel van het gebied om en rond Lonely beach ruim dertig jaar geleden is gekocht door een Thaise familie, waarvan de zoon nu de eigenaar was van "ons" bungalowpark (En Nahmom was z'n "leermeester" in het vak, zo bleek). Kon'ie lekker makkelijk aan financiering komen.... De familie had een prikkie betaald, en 90% van de horeca, winkels en hotels etc. moest de grond pachten van deze familie, die ook niks anders meer deed dan geld incasseren, miljoenen per jaar (in euro's welteverstaan), en.....elke 3 jaar een verhoging van de pacht met 20 % !! Take it or leave it....

Wat verder nog te vertellen over Koh Chang ? Genoeg.
Over het eten: We vallen in herhaling. Heeeeeerlijk. Speciale vermelding: tussen de op toeristen gerichte tenten (waren ook vaak heel goed) was er eentje die echt 100 % Thais was, qua menu en inrichting. Aan de voorkant geheel open, keuken en oven en uitgestalde vis vooraan. kleine gammele tafeltjes en stoeltjes...golfplaten dak, en lekker.... Karlijn bestelde een keer vis, die niet eens op een groot bord paste, voor 250 bath (6 euro), om te huilen zo lekker...en met een klein bakje saus (o.a. met knoflook, veel peper, azijn, limoengras en vissaus), het was gewoon vloeibaar goud !! Ze kreeg 'em lang niet alleen op, en ja, dan ben ik ook de beroerdste niet. De vis was amper gekruid maar zo fijn van smaak en structuur en zorgvuldig bereid, dat duurde ook heel lang. Hij werd even gebakken en gewikkeld in aluminiumfolie op laag vuur gegaard. We waren unaniem in ons oordeel: de lekkerste vis ooit gegeten !!! Als er een Nobelprijs voor visbereiding bestond....dan kan dat ding rechtstreeks naar Koh Chang worden gevlogen !
Over onze plek: geweldig sfeervol, gezellig, relaxed, maarrrr....iets te veel jong volk. Het was toch wel een party-plek. En ja, we zijn nu eenmaal geen 20 meer. Een leuk moppie muziek op z'n tijd is prima, maar dit was soms wat te veel. Wel veel live-muziek (vaak vals als een kraai), reggae en leuke barretjes, dus we hebben er zeker ook van genoten !!
Het strand: Om te zonnen op een zandstrand moesten we 5 minuten lopen, maar het was dan ook een schitterende, met bomen en palmbomen omzoomde kleine baai. Echter, we hadden op ons lijf (behalve armen en gezicht) zo'n 2,5 maanden geen zon gehad. We gingen op het heetst van de dag zonnen, en alhoewel het wat heiig was en we ons hadden ingesmeerd met factor 15 van een lokaal merk, bleken we beiden na slechts 2 uurtjes een rood kreeftje te zijn.... Oeps, dat betekende meerdere dagen niet zonnen. Dat was echter, zo bleek, een geluk bij een ongeluk (of andersom ?) want dat brengt ons bij:
Over het weer: af en toe zon, bloedheet, en heeeeel vaak zeer heftige regenbuien !! Daardoor was het ook nog eens zo klam, dat het voelde alsof je een warme vaatdoek in je smoel gesmeten kreeg zodra je je bungalow 's ochtends uitkwam (vandaar die airco...). Dit bleek te maken te hebben met het feit dat Koh Chang voor 80 % uit puur regenwoud bestaat en er veel bergen zijn (tot 800m), waardoor er continu wolken rond en boven het eiland hingen.... Er viel, kortom, niet veel te zonnen.
Maar wat dan wel ? Heeeerlijk op ons terras zitten, boekie lezen, biertje drinken, muziek draaien, van het uitzicht genieten en gewoon...nietsdoen !! En uiteraard lekker eten en drinken.

Enfin, na die 7 nachten plus 1 vonden we het tijd om te gaan. We vertrokken naar een zuidelijk gelegen eiland genaamd Koh Maak (Thanks for the recommendation, Rufus !). En dit bleek wer-ke-lijk een schot in de roos ! Een meedogenloze voltreffer, welteverstaan. Vanaf een heel lange pier in het zuiden van Koh Chang stapten we in een grote houten boot. Twee uren varen en we waren er. Nog even overstappen vlak bij de kust in een heel klein bootje omdat de grote boot niet dichterbij kon komen. Volgens een van de Engelse kwaliteitskranten een van de 10 beste strandbestemmingen ter wereld. Mee eens.
Het eiland heeft de vorm van een kruis, is vele malen kleiner dan Koh Chang, maar toen we de baai aan de noordkant in kwamen varen wisten we het al: hier zouden we waarschijnlijk noooooooit meer wegwillen ! Nog nooit in ons leven hebben we de zee in zulke bijna onwerkelijk mooie tinten blauw gezien. Azuurblauw, diepblauw, turquoise....zeg het maar. Marineblauw ? Ik weet het niet. Sommige dingen kun je eenmaal niet overbrengen op papier. Maar geloof ons maar. En helder...... En dan die baai....Palmbomen, palmbomen en....palmbomen. En het strand....bijna wit. Zoals het moet zijn. Wij zouden naar de zuidkant gaan, met opnieuw een pickup-truck, omdat daar de leukste plek is om te verblijven (dat zou ook blijken !), genaamd "Monkey Island". Bij de haven stond een Thaise rasta-jongen, (ook) onder de tattoo's, muts en psychedelische bril op, ons op te wachten. Een prachtige rit over het eilandje volgde, en vol verwachting naderden we onze bestemming. Na een kwartiertje rijden, zonder amper mensen en bebouwing te zien, sloegen we een zandweggetje in en zagen we de eerste hutjes en een overkapping waaronder we stopten. We stapten uit en werden naar het restaurant geleid.
Wow !! Wat een aankomst. Hier kun je alleen van dromen.... Een restaurantgebouw, zo smaakvol ingericht en zo veel sfeer....pal aan het strand ! Er hingen hangmatten, de muren waren paars geschilderd en soms voorzien van de meest vreemdkomische afbeeldingen van diepzeeduikende apen en verbaasd kijkende zeeschildpadden. Er hingen allerlei stoffen lampenkappen in de meest uiteenlopende kleuren. Er hingen kralenslingers, nepleren oranje en paarse sofa's, mobieltjes als uit de 70-er jaren (wie kent ze nog ?), kleurige doeken, ronde groene kantelende raampjes, een hoog puntdak van palmbladeren, dan weer bakstenen vloer en dan weer zwartwitte tegels.... ernaast een terras met een klein peuterbadje met daaromheen apenbeelden die water uit hun mond spoten, teveel om op te noemen.... De kleuren waren eigenlijk vooral jaren 70...... Pal op het strand houten banken met tafels tegen de muur van het restaurant...je zat bijna IN de zee ! En dan het terrein en de hutten (of bungalows).... Zo smaak- en humorvol ingericht... Overal schilderingen met als thema: apen ! Een aap als kok, een blowende rasta-aap, een peinsende aap, beelden van apen die water spoten (ook bij de ingang) of aan het mediteren waren, prachtig vormgegeven hutten, soms voorzien van een draaideur en in diverse stijlen en sferen.
De eerste twee nachten hadden we een redelijk grote hut inclusief ontbijt, voor 1000 bath. We wilden een kleinere (600 bath, zonder ontbijt), maar die waren allemaal vol. Het was immers de eerste dag van "Songkran", Thais nieuwjaar (duurt drie dagen, veel watergooien en veel feest), dus op het eilandje was bijna alles volgeboekt. Grote hangmat op het terras, dak in de vorm van een ellips, in de badkamer een vloer van beton, opgesierd met greppels van dikke keitjes, echt super sfeervol. En alleen draaideuren die om hun as draaiden als je ze opendeed. Na twee nachten konden we naar een goedkopere kamer met als groot voordeel: hij lag direct aan het strand !! En was bovendien, zo bleek ineens, amper kleiner. Terrasje, twee ligstoelen, hangmat. Het leven is zwaar, we zeiden het al eerder...

Op Koh Maak hebben we totaal 10 nachten verbleven. En inderdaad, dan wil je eigenlijk nog niet weg... Het weer was er ook veel beter dan op Koh Chang, wat ook te maken zal hebben met het feit dat Koh Maak vrijwel vlak was. We zijn het "bungalowpark" vrijwel niet afgeweest. In het nabijgelegen straatje waren wat restaurantjes en winkeltjes. Hier hebben we 's avonds regelmatig gegeten en dat was naast heerlijk rustig zeker ook erg lekker. Geen hordes toeristen, volle maan....geweldig kortom. Juist die rust was weldadig ! Maarrrr....de grote troef van "monkey island" was toch wel de bijbehorende bar: de urang utang bar !! Een klein stukje lopen, aan het strand gelegen en ook geheel uit hout, palmbladeren en bamboe opgetrokken. Allemaal loungebanken, een gezellig barretje, een groot podium, Bob Marley-vlaggen, en...slippers uit, heerlijk op je blote voeten. Er werd heerlijke ontspannen muziek gedraaid, veel reggae maar zeker niet alleen Bob Marley. Ook hele onbekende, oude platen. En elke avond speelden drie rasta's, onder leiding van mr. Tee, een uur of langer "live". Mr. Tee speelde gitaar en deed de zangpartijen, eentje op percussie en eentje, met een aanstekelijke lach die hij continu liet klinken (zeker als hij dronken was, dus bijna elke avond), speelde een heel kleine trompet. Dat was meestal EEN groot feest !
Zeker de eerste drie dagen, tijdens Songkran, was het stikdruk en de band had er zin in. We hebben, gelukkig, ook een cd van de band kunnen kopen, waarop vooral eigen nummers staan (die ook heel leuk en soms komisch zijn). Die Thais kunnen echt feesten, neem dat maar van ons aan ! Op een avond was er een groep Thais, waarvan er eentje zo gek als een deur bleek. Alleen z'n gezichtsuitdrukking al..... Hij danste zo maf vreemd, nam de vreemdste poses aan, trok gekke bekken en daagde menigeen uit om mee te doen. Ik moest er ook aan en het was vreselijk lachen, ik was zelf ook eigenlijk wel in vorm....Dolle pret. Maar het klapstuk kwam,toen de thaise dorpsgek op een gegeven moment met een gebogen rietje in z'n mond de dansvloer (lees: een stukje open zand) opkwam. Hij was die dag op een snorkeltrip meegegaan en deed net of'ie aan 't snorkelen was... Hij keek met z'n maffe blik schichtig om zich heen en liet zich ineens op het zand vallen, waarna hij deed alsof hij heel snel aan het zwemmen was. Je moet er bij geweest zijn om het echt te kunnen ervaren maar neem van mij aan dat vrijwel iedereen zat te huilen van het lachen...echt een topperdetopavond !! Ook leuk was, dat in de bar verscheidene apenpoppen in de meest vreemde posities om palen en balken waren gevouwen, werkelijk hilarisch.. Een Thaise vrouw stal de show toen ze, bij binnenkomst in een volle tent, met zo'n aap ineens obscene handelingen begon te verrichten. Niet te filmen, knettergek.

De avonden in de Urang Utang bar, daar keken we eigenlijk elke dag naar uit. Elke dag was de sfeer weer anders, ook omdat er natuurlijk steeds weer mensen kwamen en gingen. De bandleden waren fantastische entertainers, waren niet zelden zelf behoorlijk dronken en zetten, samen met wat personeelsleden, een onvergetelijke sfeer neer. Ook hebben we hier allerlei leuke mensen ontmoet, waarbij er twee uitspringen: "Stumpi und Ecki" (bijnamen natuurlijk), uit de omgeving van Keulen. Wat een stripfiguren.... Toen ze arriveerden met hun bagage zaten we te ontbijten en dachten: Wat is dit ??? Onder de tattoo's, sieraden, eentje met een volronde bierbuik en grijze sik, de ander met een zeemanspet, baard en bakkebaarden en strakke broek..... We dachten, die komen de idylle verstoren. Meteen aan de drank, en niet zo zuinig. 's Avonds aan de bar kwamen ze tegen en het bleken fantastisch leuke en aardige, grappige gasten te zijn !! Ecki sprak geen letter Engels en zat alleen maar tevreden te lachen, dronken als een....aap. Met Stumpi hebben we fantastische leuke gesprekken gehad en gruwelijk gelachen. Het toppunt was echter wel het volgende verhaal: hij vertelde dat hij in Duitsland niet vies was van wat drugs, maar dat verbaasde ons niet meer, dat'ie zelfs huisdealer in speed was geweest en.....geloof het of niet, maar hij had dus doodleuk speed, xtc en hasj meegesmokkeld in het vliegtuig naar Thailand !! Hierbij moet je je goed bedenken dat er bijna geen land is dat zulke zware straffen oplegt voor drugssmokkel en drugsbezit. Hij had het in plakband onder z'n kruis geplakt en....in het vliegtuig merkte hij ineens dat het zaakje losliet ! Toen de makkers in Bangkok aankwamen zat het spul aan de binnenkant van z'n dijbeen. Een normaal mens zou liters zweten van de zenuwen, maar Stumpi niet... Fouilleren is standaard op het vliegtuig, maar ja, er was geen weg terug. Wonder boven wonder werden z'n benen....alleen aan de buitenkant gefouilleerd !! Dat noemen ze door het oog van de naald kruipen. Scheelt minimaal 20 jaren in Bangkok Hilton, de beruchte gevangenis aldaar. Zoiets kun je simpelweg niet verzinnen. Inmiddels hadden ze een week van de vier weken erop zitten en ik vroeg hem hoe het zat met de voorraad speed etc. "Die is al op", zei hij met een grijns. Tsja.... Toen ik vervolgens vroeg hoe ze binnenkort naar hun volgende bestemming, Koh Chang, zouden reizen, zei hij.....met de speedboot !!! Geloof me, we lagen bijna onder de bar van het lachen en na een seconde Stumpi eveneens ! Met de speedboot....de humor ligt soms voor het oprapen...en weer een superavond was ons deel. Wat een feest, wat een kleurrijke figuren hadden we toch weer aangetroffen !

Verder kwamen we o.a. nog twee hele leuke, aardige gasten uit Londen tegen, Charley en Guy, duidelijk afkomstig uit de "upper middle class", gezien hun kleding. Maar heerlijke gesprekken mee gehad, tot diep in de nacht. Geen oppervlakkige uitsloverij als "ik ben daar en daar allemaal geweest en er waren heeeeelemaal geen toeristen, etc.", maar goede gesprekken. De volgende dag zouden zij vertrekken, maar ze waren ook altijd met een Noorse vrouw, Ingvied, waar we daarna de laatste 2 dagen mee optrokken. Ook hiermee was het ontzettend gezellig en hebben we veel gelachen en gepraat. Wat een wereldtijd hebben we gehad in Koh Maak....

Hoe zag een gemiddelde dag op Koh Maak er dan eigenlijk uit ? Nou, als volgt: wakker worden rond 9 uur, op blote voetjes 20 meter naar ons restaurant lopen, zwart bakkie met saffie (voor mij dan) en vervolgens gebakken eitjes met toast. Daarna even op het vrijwel lege, schitterende strand liggen, tussendoor colaatje, rond twee uur lunchen in zelfde restaurant (lekker spicy Thais, uiteraard), even in de schaduw, misschien nog wat lezen of internet kijken en rond drie uur, half vier weer even naar het strand. Daarna douchen, terwijl de ander dan bij een winkeltje wat koude biertjes ging halen. Lekker relaxen op ons terras, uurtje of zeven (of later) lekker eten, daarna nog even op ons terras zitten en rond een uur of negen, tien naar....de Urang Utang bar !!

Zeker het vermelden waard: de zandvliegen. Het enige nadeel van Koh Maak. Amper zichtbaar. Steken als de hel en anti-insectenspul helpt geheel niet. We hadden beiden tientallen bultjes. Verder o.a. ongekend grote rode mieren en...we dachten de eerste avond dat er nog een kleine drol van de vorige bewoners op de rand van de wc lag. Tot'ie bleek te kunnen springen. Dat was dus een hele donkere pad. We zaten namelijk vlak naast een vijver. Verder moest je erg oppassen voor vallende kokosnoten. Ze waren bijna allemaal rijp en loodzwaar. Als je die op je hoofd krijgt......

Het was overigens wel duidelijk dat het seizoen op z'n eind raakte. De bar en het park werden wat rustiger, en toen we de laatste dag vertrokken, ook met de speedboot, naar het vaste land, bleek de gehele band en de barman ook op de boot te zitten ! We hadden dus geluk dat we nog de laatste, leuke anderhalve week meemaakten. Het deed bijna zeer om te moeten vertrekken, maar ach, daarna nog vijf weken Indonesie, dus laten we niet mopperen.

We hadden nog een lange busreis naar Bangkok voor de boeg (waarbij het leek alsof we op schoolreis gingen. In de haven, bij het verzamelpunt, kregen Ingvied, Karlijn en ik alledrie een blauw plakkertje op, zodat men zeker wist dat we in juiste bus terug gingen...), waarna we in Bangkok aangekomen incheckten in hetzelfde hotel als de eerste keer (nu hadden we gereserveerd) en nog even een reisgids voor Indonesie kochten, op ons favoriete terrasje een biertje dronken, hapje eten en....de volgende dag om kwart voor vijf opstonden. Toen we opstonden in Bangkok was de bar voor de deur nog vrolijk open en het was ....hartstikke druk ! We vertrokken met de taxi, door de stad naar Suvarnabhumi airport, en....op naar Denpasar in Bali !
Hier zijn we inmiddels vijf dagen geweest en nu zitten we op de Gili-eilanden, bij Lombok.
Maar over deze belevenissen zal ik in het volgende verslag vertellen. Er zullen nog twee verslagen volgen over Indonesie, dus de koek is nog niet op !

Alles gaat, zoals jullie wel zullen begrijpen, erg goed met ons !

Veel plezier met de foto's en......tot de volgende keer !
Groet en veel liefs,
Karlijn en Peter