"No pizza, no pasta, no problem"

Hallo allemaal !!

Zoals beloofd, Ruim twee weken later dan een verslag van onze belevenissen in Nepal. De vorige keer waren we ons verslag geeindigd bij de grensovergang van India naar Nepal.
Na het regelen van een visum waren we dan eindelijk klaar voor weer een nieuw land. We waren erg benieuwd en konden ons beiden niet geheel een voorstelling maken van wat ons te wachten stond, behalve de Himalaya dan natuurlijk.....
Omdat de meesten die van Varanasi direct overland naar Nepal reizen meteen doorgaan naar Pokhara of Kathmandu en omdat we niet weer nog 'ns vanaf de grens 6 a 8 uur in de bus wilden hangen, besloten we een bestemming te kiezen die minder voor de hand lag maar wel dichtbij: Lumbini. Een klein uurtje met de "taxi" (gewoon handige jongens die je bij de grens een ritje aanbieden. Veel sneller, frequenter en comfortabeler dan de bus, wel ietsje duurder: 650 Nepalese roepies, zo'n 6,5 euro) vanaf de grens.

Lumbini was niet zomaar een kwestie van prik-maar-raak-op-de-kaart, Lumbini is......de geboorteplaats van Boeddha ! Daar zijn de geleerden het unaniem over eens, inmiddels. By the way: Boeddha werd geboren als Siddhartha Gautama en vond later verlichting onder de "Bodi tree" in Bodh Gaya, India. Dat je het effe weet.
Enfin, Lumbini dus. De rit erheen was al een redelijk verrassende: veel slechtere wegen dan Noord-India. De sfeer was ook anders, zeg maar wat landelijker. Wat ruiger. Een en al boerenbedrijfjes, behoorlijk primitief. Dit leek zeker niet welvarender dan India.... Vergeleken met het gebied voor de Nepalese grens ook wat rustiger. Onderweg in een stadje nog effe pinnen (kon niet in Lumbini, en verderop was ook maar de vraag) en na zo'n drie kwartier naderden we een groot, met lage hekken afgezet park. Dit was het zgn. "Buddha-park" waar Lumbini enigszins bekend om aan het worden is. Gebouwd rondom de plek waar Boeddha geboren is. Morgen zouden we dit wel gaan verkennen. Halverwege de lange, oostelijke kant van het park, zo'n 2km bij 600m, bleek het gehucht Lumbini te liggen. Niet meer dan twee, drie straatjes, bij de ingang van het park. Eerste indruk was....prima ! Relaxte sfeer, klein zanderig pleintje waaraan een paar eenvoudige restaurantjes lagen. Daarnaast de "hoofdstraat", een zandweg, alwaar we snel een geschikt guesthouse vonden. Een van de weinigen, overigens.
Voor zo'n 650 roepies per nacht een kamer. Gelegen op de 1e verdieping, aan een binnenplaats. Gezeten aan een van de weinige tafeltjes eerst maar een koel biertje. Later nog even bij een piepklein cafeetje aan de hoofdstraat gezeten en lekker naar het dorpse leven gekeken en 's avonds een heerlijke noodlesoep aan het eerdergenoemde pleintje. Wat een rust vergeleken bij Varanasi.
's Avonds maakten we al gauw kennis met een van de kenmerken van Nepal: "no power", oftewel: geen electriciteit...... De man van het guesthouse zei glimlachend dat we hier maar alvast aan moesten wennen.... Minder dan de helft van een dag is er stroom. Op onregelmatige tijden en soms onaangekondigd. Soms ook veeeeel minder dan de helft van een dag, zo zou de komende weken nog blijken.
Gelukkig had men een accu en was er een lampje dat daarom bleef branden. Maar ja...een accu raakt ook eens leeg.
Volgende probleem: geen warm water. Men bleek door het gebrek aan stroom ook geen warm water te hebben en alhoewel men zonnepanelen had, was er te weinig zon geweest dus ook op die manier geen warm water. Twee emmertjes heet water van het vuur dan maar. Had ook wel wat. Gelukkig hadden we zelf goede lampjes bij ons, dus als we 's nachts naar de wc moesten, ging er eentje mee.
Eerste ochtend: geen water. Laat staan warm water. Was'ie vergeten bij te vullen (voor de duidelijkheid: net als bijna overal in India, komt het water uit de kraan en douche uit grote watertanks, die op de daken zijn geplaatst. Deze worden weer met behulp van tankwagens regelmatig gevuld). Nu begonnen we toch wel wat geirriteerd te raken. Vooral ook omdat bij aankomst ons werd verzekerd dat er altijd warm water zou zijn. En als je daar op rekent, wordt het toch even anders allemaal als je om 7 uur 's ochtends ineens GEEN water hebt....
Uiteindelijk kwam alles nog goed. We gingen een fiets huren om het Boeddha-park te bezoeken. Het moet gezegd: het was indrukwekkend om de geboorteplaats van Boeddha te aanschouwen, er waren echter weinig resten van de toenmalige nederzettingen bewaard gebleven, maar dat mocht de pret niet drukken. Met enige verbeeldingskracht kwamen we een heel eind. Helaas mochten we geen foto's maken. De rest van het park was, tsja, een beetje kunstmatig allemaal. Er waren een tiental boeddhistische tempels, door evenzoveel overheden van diverse landen laten bouwen. In de stijl dan van dat land. Zo was er een Thaise tempel, een Nepalese, een Chinese enz. Wel mooi, maar vrijwel nieuw.
's Avonds nog een raar voorval: Peter was er van overtuigd dat'ie z'n portemonnee was kwijtgeraakt. Grote paniek, en omdat de stroom weer 'ns was uitgevallen, waardoor het op straat stikdonker was en je echt een goede zaklamp nodig had, bleek het lastig zoeken... Achteraf bleek hij ergens in de kamer te liggen....pfoeh... Het was leuk om te merken dat vele mensen hun hulp bij het zoeken aanboden.

Volgende dag op naar de volgende bestemming: Sauraha, gelegen bij het Chitwan National Park. Eerst met de bus naar een plaatsje zo'n 25 km van de eindbestemming, deze bus deed er twee keer zo lang over als nodig, omdat hij werkelijk om de 5 minuten stopte. Het was dan ook een lokale bus, proppievol. Na zo'n 4 uur kwamen we aan, maar welke bus moesten we nu verder hebben ? Alles in Nepalees schrift aangegeven, hetgeen lastig bleek, aangezien onze beheersing van 't Nepalees te wensen overliet. Met wat gebrekkig Engels wisten wat mensen om ons heen ons duidelijk te maken dat we een eindje verderop een aansluitende bus konden nemen. Met de fietsriksja erheen, en ja hoor, daar stond een klein busje klaar om te vertrekken. Deze bleek nog voller, maar met wat proppen ging het best. Jammer alleen dat de zitplaatsen bleken afgestemd op de lengte van 'n gemiddelde Nepalees. En dat is niet lang. een goed half uur later kwamen we dan de bazaar waar we moesten overstappen voor de laatste etappe, nog zo'n 8 kilometer met de jeep. Er stond er eentje klaar, behorend bij een man die ons naar zijn guesthouse kon brengen. Hij zag er vriendelijk en betrouwbaar uit en was zeker niet opdringerig. Een andere man, beetje gruizig en onguur type, probeerde ons wijs te maken dat we beter met hem mee konden gaan. Dacht het niet.
Het ritje met de jeep bleek echt een overgang naar een andere wereld. We reden echt de bewoonde wereld uit, het platteland in, subtropisch dus weer bijzonder mooi groen, over hobbelige wegen van zand en keien en langs een riviertje, het zag er veelbelovend en wonderschoon uit ! En bloedheet was het... We kwamen aan bij een klein maar nieuw restaurantje met daarachter twee eveneens nieuwe gebouwtjes met totaal acht kamers. Er tussenin lag een keurige tuin. Zag er allemaal goed uit en 't voelde goed. Een heerlijke, grote kamer met een groot balkon ervoor voor 800 roepies. En....uitzicht op een openluchtstal met....olifanten !! Drie stuks woonden er, overdag op pad met toeristen voor de olifantensafari in het natuurpark. Elk een eigen "mahout", zeg maar eigen baas/oppasser. Een heel vermakelijk schouwspel, met name het voederen en als ze tegen de avond over het zandpad aan kwamen lopen, moe maar voldaan na weer een dag hard werken.

We hadden sowieso een prachtig uitzicht, met akkers, veel bomen en een klein uit klei en bamboe opgetrokken nederzettinkje voor ons. De rivier was vlak bij en hier konden we 's ochtens het wassen en badderen van de olifanten aanschouwen, geweldig om te zien.
Aan de overkant van de rivier lag direct al het nationale park.
's Avonds was het vooral heerlijk om aan de oever van de rivier te zitten, op een van de vele terrasjes met lekkere luie stoelen, en maar genieten van de adembenemende natuur, de zonsondergang boven het Chitwan park aan de overkant en de geluiden uit de jungle. Fantastisch. Inmiddels al door veel toeristen ontdekt, maar dat mag de pret niet drukken. Sauraha bleek een geweldige, sfeervolle lokatie. We aten doorgaans bij een piepklein lokaal restaurantje, waar ze zowaar eens geen westers voer verkochten. Een verademing. Dit werd duidelijk gemaakt met een bordje op de voorgevel: "no pizza, no pasta, no problem !". Voor ons een duidelijk teken dat we hier moesten zijn. En terecht. Heerlijk eten, met name de groentecurry en "chicken chilly", lekker doorgebakken stukjes kip, heerlijk en vooral spicy, met stukken ui en rode paprika. De eerste keer vlees na zes weken !! Alleen jammer dat je ongeveer een uur moest wachten voordat het eten vanuit het piepkleine keukentje werd opgediend.... Dan maar effe een biertje bestellen, kaarsje erbij (stroom was er vaker niet dan wel) en lekker titten !

De laatste dag zou het er dan van komen: een safari in het nationaal park. Grote trekpleister naast de wonderschone natuur, wilde buffels, krokodillen, herten, vele vele prachtige vogels: de neushoorn ! En de tijger en beer, maar de kans dat je die te zien zou krijgen was miniem. Hebben we ook niet gezien. We konden ook een wandelsafari doen, maar dit scheen behoorlijk wat risico met zich mee te brengen wanneer je plots te dicht bij een neushoorn zou komen te staan. Wat moet je dan doen immers ? De neushoorn is een zeer gevaarlijk beest en kan buitengewoon agressief zijn. En nog snel ook. We hebben meerdere verhalen gehoord dat bij een onverwachte confrontatie de gids als eerste op de vlucht bleek te slaan. Niet tof dus. Een olifantensafari was ook mogelijk, maar dat leek ons niks. duurt allemaal ook te lang.
We gingen dus met de jeep, zo'n 4 uur zou de safari duren. Met gids en 4 andere toeristen gingen we het park in. Eerst met een smalle kano de rivier oversteken en overstappen in de jeep. Zoals gezegd, wer-ke-lijk prachtig al die jungle, de meanderende riviertjes, de vergezichten, de kleuren en de eerder genoemde dieren. Maar waar bleef die neushoorn nou ? Na ruim een uur zagen Karlijn en de chauffeur (de gids had het te druk met kletsen, wel een gezellige vent overigens, met mooie verhalen) er twee lopen. Opwinding ! en ook spannend.... Ja hoor, rechts van de jeep, op zo'n 50 meter afstand, stond er een...en even verderop nog een !! Ze hadden ons amper in de gaten, we zaten ook op veilige afstand, in de jeep. Moeilijk te beschrijven wat je dan voelt. Het is best heftig om voor 't eerst in je leven een neushoorn in levende lijve in het wild te zien. Wat een indrukwekkende beesten. Groot, zwaar, grijs en dan die hoorn. En die kleine oortjes ! Met open mond hebben we ze bekeken. En natuurlijk plaatjes gemaakt. Onze dag was goed ! Maar het bleek nog beter te worden. Vlak voor het einde van de rit zagen we een aantal toeristen op een uitkijktoren staan. Onze jeep ook snel stilgezet en de toren op. Stond er eentje vlak voor ons ! En hij keek ons recht aan... Toen we de jeep weer instapten, kregen de chauffeur en de gids de schrik van hun leven. Verderop, met nog een jeep voor ons, bleken twee neushoorns de zandweg te blokkeren ! De chauffeur voor ons wilde snel achteruit rijden, en onze chauffeur ook, maar nadat de neushoorns, die ons recht aankeken, eerst aanstalten maakten om onze kant op te komen, verdwenen ze ineens, mogelijk door al het lawaai, het bos in.... Wauw, dat is zoals een safari moet zijn ! Opgewonden vervolgden we onze weg en even later waren we terug. Topdag. Later spraken we zowel mensen die een olifantensafari als mensen die een wandelsafari hadden gedaan. Zij hadden minder dieren gezien dan wij....

Na vier dagen gingen we weer verder. Op naar Pokhara ! Een van de bekendste en, zo bleek, vooral ook drukste, toeristentrekkers in Nepal. De busrit erheen was adembenemend ! We reden vrijwel de hele rit, ruim 4 uur, door het dal van een rivier, over een weg hoog tegen de bergen aan met aan de linkerkant een gapende diepte. En wat ons al was voorspeld bleek te kloppen: de wegen zijn hier nog slechter dan in India en het verkeer nog doldwazer. Twee ongelukken gezien, een aantal wrakken langs de weg, maar onze chauffeur reed nog best redelijk voor Nepalese begrippen.
We kwamen aan het begin van de middag aan in Pokhara, en werden op het busstation opgewacht door iemand van het hotel van de broer van de hoteleigenaar in Sauraha. Lekker makkelijk. Hup, in de auto en na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij ons hotel. Vrijwel voor ons hotel lag het prachtige meer van Pokhara, Phewa Tal, vooral vermaard door z'n schitterende ligging tegen de achtergrond van heuvels, bergen en in de verte.....de Annapurna ! Een van de grote toppen van de Himalaya (In Nepal staan 8 van de 10 hoogste bergen ter wereld...). Het hotel was ok, maar niet bijzonder, de broer een vreselijke gladde eikel (de andere broer in Sauraha was veel leuker), maar Pokhara was prrrima !! Wel errug druk, veel restaurants, hotels en winkels voor trektochtbenodigdheden. Een rustige, iddylische plek is het allang niet meer en dat is wat jammer. Hier zijn we een dag of 5 gebleven, we zouden ook een meerdaagse trektocht in de bergen gaan den, maar dat kwam er helaas niet van. Karlijn had iets te veel last van benauwdheid en een meerdaagse trekking zou dan niet verantwoord zijn. Maar we hebben desondanks veel gelopen en heerlijk op het meer geroeid, met slechts een peddel, maar dat ging best. Haast hadden we toch al niet. Enig nadeel in deze tijd van het jaar: het uitzicht op de toppen van de Himalaya is een stuk minder omdat de bergen meestal omgeven zijn door wolken....
We hebben een prachtige wandeling gemaakt naar de peace-pagoda, een mooi monument, bovenop een heuvel aan de rand van het meer. De heenweg ging door de jungle, de terugweg aan de andere kant van de heuvel langs rijstterrassen en kleine dorpjes, met prachtig uitzicht. Het pad terug was steil, maar liep terug gelukkig wel omlaag... Onderweg zagen we boeren de rijstakkers met houten ploegen en ossen klaarmaken om in te zaaien en eenvoudige huisjes en boerderijtjes. Een klein dorpspleintje met een grote boom in het midden waar oude mannetjes rustig zaten te keuvelen. De tijd had hier stilgestaan. Eenmaal beneden namen we de bus terug naar Pokhara.
Verder vooral erg lekker gegeten (vlees !) en tijdens "happy hour" aan het eind van de middag lekker goedkope biertjes gedronken. Vooral de avond dat we bij een Koreaans restaurant aten was een verrassing. Wist niet dat ze daar zo lekker konden koken !

Na Pokhara besloten we naar Bandipur te gaan, een klein, heel authentiek dorp halverwege Pokhara en Kathmandu. Dat bleek een regelrecht schot in de roos ! Na zo'n drie uur rijden moesten we de bus uit in het plaatsje Dumre. Daar ondervonden we aan den lijve dat het Nepalees nieuwjaar werd gevierd. Het is dan een goede gewoonte om langs de weg mensen met emmers water te bekogelen en/of mensen met rood of paars poeder in te smeren. Soms werd dit ook met water vermengd. Wij kregen, terwijl we in Dumre op de rit naar boven zaten te wachten, een paar flinke klodders poeder in ons gezicht gesmeerd, hetgeen best grappig was. Vonden de Nepalezen ook.
Hiervandaan zouden we met een pick-uptruck, met twee banken aan beide zijden achterin, naar boven gaan, de bergen in, naar Bandipur. Na een uurtje wachten vertrokken we. En ook hier gold het principe: vol is nooit vol ! Normaal kunnen er zo'n 8 a 10 mensen achterin, maar met zo'n 25 mensen, sommigen bungelend aan de achterkant, anderen op het dak, en een hoop bagage waaronder een stel kippen, kroop de wagen over steile slingerwegen door de schitterende natuur de berg op. Onderweg moesten nog twee vrouwen even kotsen, en het lukte niet helemaal om dat buitenboord te doen... Ook werden we nog twee keer natgegooid. Het was een rit van ruim een half uur, over nog geen acht kilometer. De weg ligt er pas sinds eind jaren negentig, daarvoor was er slechts een nauwelijks begaanbaar zandpad. Dit verklaart ook voor een groot deel waarom Bandipur z'n authentieke karakter heeft behouden. Het stadje is van oudsher een plaats waar de Newari-bevolking woont, een ethnische bevolkingsgroep zoals er velen zijn in Nepal. Vanaf eind 18e eeuw floreerde dit stadje als belangrijk handelscentrum op de handelsroute India-Tibet, met name omdat dit een van de weinige gebieden was waar geen malaria heerste. In de jaren 70 werd de "snelweg" tussen Pokhara en Kathmandu afgerond en raakte het stadje in het slop. Enige jaren geleden is het als het ware herontdekt als een plek met veel potentieel voor toerisme. En terecht !


Toen we eenmaal boven aankwamen, werden we overdonderd door de schoonheid van het dorp, met z'n authentieke in Newar-stijl gebouwde huisjes met klassieke houten deuren die de hele benedenverdieping van de voorgevel vormen, veranda's, houten panelen voor de ramen. En een trapsgewijs met natuursteen bedekte hoofdstraat. Het is feitelijk een lange hoofdstraat, gelegen op een bergkam met een beide zijden steile hellingen naar beneden. Het dorp is geheel autovrij, wat de rustieke sfeer alleen maar versterkt. En een uitzicht overal....adembenemend. Alleen maar bergen, bamboe, rijstvelden, akkers....te mooi gewoon. En nog niet zo veel toeristen, maar dat gaat de komende jaren zeer zeker veranderen !
Hier hebben we prachtige wandelingen gemaakt. Eerst naar Ramkot, gelegen op een heuvel, zo'n 2,5 uur lopen vanaf Bandipur. Een traditioneel dorp waar mensen van de Magar-bevolking wonen. Ook weer een ethnische groepering. Een wandeling door schitterende natuur, met prachtige vergezichten opnieuw en.....rust ! Vrijwel niemand tegengekomen, alleen de vogels gehoord en van de omgeving genoten...en water gedronken, want het was zonnig en heet... Opeens zagen we, nadat we om een berg heen waren gewandeld, in de verte Ramkot liggen....een mooi moment, nadat we al redelijk moe waren, om ineens dat dorp, bestaande uit houten huisjes en nog oudere van klei, bamboe en stro gemaakte huisjes, daar zo prachtig in die machtige natuur te zien liggen. Toen we een half uurtje later het dorp inliepen leek het alsof we een reis met de tijdmachine hadden gemaakt...bizar. Dit dorp was ook alleen per voet te bereiken. We werden wat verbaasd aangestaard door de mensen en het voelde eerst wat ongemakkelijk..... En er was geen eten te krijgen. Dat was wel jammer. Gelukkig hadden we nog redelijk wat water. Uiteindelijk zagen we het oudste huis van het dorp liggen, op vele folders te zien: rond, geheel van klei en bamboe gemaakt, met een eveneens ronde veranda om het huis heen, ook van klei. Een plaatje, net niet echt. Er zaten een paar vrouwen op de veranda en die wenkten ons. We gingen er bij zitten, mochten wat foto's maken, en zij van ons. Met onze camera dan. Hilariteit alom. In gebarentaal kwamen we nog een heel eind. We kregen lokale, zelfgemaakte wijn aangeboden, gemaakt uit mais: Khodo. Een heel aparte smaak, en best sterk. We kregen zo ongeveer een hele teil aangeboden, maar we moesten nog teruglopen, dus we hielden het rustig. Na afscheid te hebben genomen hebben we met niet geringe verwondering nog even door het dorp gelopen en toen gingen we weer teruglopen. Het water begon nu toch wel serieus op te raken, de zon brandde en we merkten nu dat de heenweg vooral bergaf ging. De terugweg ging dus vooral....bergop. Zwaar ! Nadat we over de helft waren begon vrij vlot de lucht te betrekken. Toen we nog een klein halfuur te gaan hadden, hoorden we in de verte zware donderslagen. Hmmmm....als dit nog maar goed zou gaan. Gelukkig naderden we nu vlot het einde. Toen we de laatste helling afliepen was de lucht bijna zwart en de eerste dikke druppels vielen al... Maar we waren bijna in veilige haven. Toen we eenmaal achter de houten, openstaande deuren in het restaurantje van ons guesthouse zaten, aan de straatzijde, barstte werkelijk de hel los. Een ander woord is er niet voor. Stortregen zoals zelden gezien, keiharde wind en.....hagel !! We hadden ontzettend geluk gehad ! Dit was lekker nagenieten, zeker omdat we veilig zaten. We konden heel goed de striemende bliksemflitsen zien, waardoor de bergtoppen in de verte heel even zichtbaar waren. Een magisch moment. Deze zondvloed had bovendien een groot voordeel: de volgende ochtend was het voor eerst tijdens ons verblijf in Nepal kraakhelder ! Om 6 uur 's ochtend klopte de jongen van het guesthouse op onze slaapkamerdeur: "good mountainview !". Gelukkig waren we al wakker. We deden onze kleren aan en liepen verwachtingsvol naar het dakterras....en ja hoor, daar lag'ie voor ons in vol ornaat: het hooggebergte van de Himalaya, met z'n ijzingwekkend hoge toppen, bedekt met eeuwige sneeuw en waar de zon al z'n prille stralen op liet schijnen. De eerste fractie van een seconde moest je even zoeken, omdat je niet meteen doorhad dat je iets hoger moest kijken dan je had bedacht ! Dit kun je niet vergelijken met de mooiste foto's, dit moet je met eigen ogen zien. We waren met stomheid geslagen.....gru-we-lijk mooi ! De twee dagen erna zou, tot ons grote plezier, het zicht ook redelijk helder blijven.

De volgende wandeling die we maakten ging van de berg, waarop bandipur ligt, naar beneden naar de Siddha grotten, de grootste grotten van Nepal en, gek genoeg, pas in 1987 ontdekt ! Het bleek een flinke wandeling en opnieuw, dankzij de heldere lucht, prachtig zicht op de Himalaya. We moesten soms een behoorlijk steile, stenen trap af. Onderweg kwamen we enkele keren een geitenhoeder met z'n geiten tegen en een groot kapmes, onder andere te gebruiken om eten voor de geiten te verzamelen. We dachten al bijna dat we verdwaald waren, toen ineens bleek dat we om de hoek van de ingang waren ! Er stond een gids bij de ingang (zonder gids mocht je er niet in. Al snel bleek waarom) en nadat we een toegangskaart hadden gekocht gingen we met gids en hoofdlampen de grot in. Indrukwekkend en angstaanjagend tegelijk: stikdonker en spekglad. prachtige druipstenen kolommen zagen we, en we hoorden steeds het water sijpelen. We gingen een steile ladder af, maar met moeite. De gids moest ons soms wel even begeleiden/vasthouden. Het begon toch wat eng te worden. Op een gegeven moment kwamen we bij een heeeel diep en heel zwart gat aan. Er hing een touw waarmee je in de diepte kon afdalen. Duurt 30 minuten, zei de gids. We zeiden: nee, dank je.... Na ruim een half uur in de grotten te zijn geweest stonden we weer buiten. Geweldig avontuur. We daalden verder lopend af naar het plaatsje Dumre. De hele wandeling duurde uiteindelijk zo'n 3 uur, bijna 10 kilometer afdalen ! Vanaf Dumre weer met de pick-up naar boven.
Verder hebben we heerlijk rondgehangen in Bandipur, 's nachts van de sterrenhemel genoten en bij een klein restaurantje heerlijke groentecurry en chicken chilly (alweer) gegeten. Op straat hoorde en zag je de kinderen spelen, de ouderen hingen gezeliig voor hun huis en verder.....rust. Aardig was nog dat op een avond een ware plaag heerste van grote, vreemde vliegende insecten, duizenden tegelijk ! Het was een sport voor de lokale kinderen om deze beestjes te vangen, tot in winkels aan toe. Een bijzonder grappig en apart schouwspel. Een onvergetelijke ervaring was Bandipur sowieso al....!

Maar aan alles komt een eind. Na een paar dagen gingen we dan toch naar Kathmandu. Aangekomen met de pick-up in Dumre zouden we een bus moeten oppikken in de richting van Kathmandu. Er rijden vele bussen tussen Pokhara en Kathmandu, dat moest dus geen probleem zijn. En dat was het dus ook niet. Na een kwartiertje stopte er een bus en een paar mannen die langs de straat stonden wenkten ons dat deze naar Kathmandu zou gaan. Een van de mannen op straat wilde geld hebben, hetgeen ons gek leek, maar een jongen die uit de bus kwam gebaarde dat we hem inderdaad moesten betalen. En wat voor 'n bus....een hele luxe ! We hadden mazzel dat de bus niet vol zat, zodat we voor een schappelijke prijs toch meekonden. Eenmaal aangekomen in Kathmandu (de hoofdstad, 700.000 inwoners) bleek dat dit een behoorlijk vieze stad was, althans de buitenwijken. De bus stopte bij een reisbureau, en na een korte taxirit kwamen we aan bij Durbar Square, middenin het oude centrum en vlakbij "freak street". Eigenlijk heet deze straat Jhochhe, maar in de jaren 60 en 70 was dit DE plaats waar de rugzak-hippies zich vaak voor langere tijd vestigden, mede vanwege het liberale drugsbeleid (alles mocht, zeg maar...). Dit was een vaste tussenstop op de eerder genoemde "hippietrail". Vanwege de kleurrijke en maffe types die hier in vervlogen tijden verbleven, kreeg deze straat de bijnaam Freak Street. De tijden zijn echter veranderd, en inmiddels is de wijk Thamel het toeristencentrum, hoewel in Freak Street nog steeds aardig wat mensen zitten, waarvan vele van het type "oude hippies". Andere types dan in Thamel, waar de grote massa komt. Wij dachten: doe maar Freak Street ! De ligging is bovendien sfeervol, want in het oude centrum, zoals gezegd. Dit bleek een goede keus ! Heerlijke sfeer, prachtige oude tempelgebouwen, marktkooplui, pelgrims en een gezellige drukte. We vonden een hotel met een heerlijk dakterras aan een groot plein naast Durbar Square, waar de meeste tempels stonden, met prachtig uitzicht over het plein (Basanthipur Square). Een prachtig, stokoud gebouw met heel veel sfeer. Ook hier slecht de halve dag electriciteit, op wisselende tijden, vaak in 2 blokken (eerste dag: electriciteit tussen 11 uur 's avonds en 2 uur 's nachts....apart). Als er 's avonds geen stroom was, stonden alle gangetjes en het dakterras vol met kaarsjes. Heel sfeervol. Het plein waarop je uitkeek was dan vrijwel donker wat het geheel een heel bijzondere sfeer gaf.
De eerste dag zijn we toch eens naar dat Thamel gelopen. In een woord: verschrikkelijk !! Alleen maar toeristententen, toeristenwinkels, opdringerige verkopers en reisbureau's....en toeristen. Je kon in geen mogelijkheid uit de omgeving opmaken dat je in Kathmandu verbleef ! Gauw weer terug. Peter ging elke oochtend rond 7 uur (Karlijn volgde meestal iets later) koffie drinken beneden aan het plein. Daar bevond zich een heerlijk, ouderwets piepklein koffie- en theewinkeltje. Een oud mannetje zat de hele dag achter een ketel Nepalese thee (met melk en kruiden) te maken, en ook de koffie was heerlijk ! En dat voor 10 cent.... Dit bleek ook DE plek te zijn waar het alternatieve reizigersvolk, vaak de genoemde oude hippies, de dag begon. Lekker onbekommerd een bakkie doen, op een oud krukje of op een van de muurtjes, en lekker kijken hoe de stad ontwaakt en de markt word opgebouwd. Een klein jochie van de koffietent kwam de koffie brengen en de lege glazen ophalen. Onvergetelijke momenten.
En alhoewel weinig meer herinnert aan de gouden jaren van "Freak Street", is er nog EEN tentje dat nog precies is zoals 40 jaar geleden, met dezelfde inrichting en muurschilderingen: "Snowman". Nostalgisch als Peter is, moest hij hier natuurlijk heen.... En inderdaad: indrukwekkend ! Je voelde de sfeer van de 60-er en 70-er jaren, een man met lange grijze baard achter de toonbank en naast thee, koffie en frisdrank werd er slechts taart en cake verkocht. Maar wel heeeeele lekkere !! Echt een geweldige ervaring. Je zou gewoon gaan verlangen naar die tijd.... We kwamen nog in contact met Phyllis, een maffe, oudere Engelse vrouw die in Denenmarken woont. Elke ochtend was zij uiteraard ook bij het koffiemannetje en 's avonds troffen we haar meestal bij restaurant Kumari, waar ze zich vol liet lopen met drank en elke avond at. Wij kwamen er ook vaak, het was altijd vol en beregezellig. En een van de weinige tenten met een terrasje buiten. We zijn nog naar de Swayambu tempel gaan lopen, dwars door de oude stad. Hierbij kruisden we een riviertje dat door de hele stad loopt en daar kon je merken hoe vies Kathmandu kon zijn. De rivier was vrijwel verstopt door al het afval en het water was bruin, grijs en zwart. Ook de oevers waren helemaal bedekt met afval. Dit hadden we zelfs in India nog niet gezien. Het leek wel een plaatje uit een science fictionfilm. En een stank.....niet te beschrijven.
Enfin, de tempel, gelegen op een hoge heuvel even buiten de oude stad, was adembenemend mooi en sfeervol, met schitterend uitzicht over de hele stad. Voeg daarbij dat we er aan het eind van de middag waren, met een laagstaande zon, en je kunt je voorstellen dat het complex, met de grote stupa (Grote witte koepel, kenmerkend voor Boeddhistische tempels in Nepal) en alle goudkleurige decoraties een feeerieke indruk maakten... De stupa is al 1500 jaar oud.
Ook hebben we een uitje gemaakt naar Boudhanath (otftewel Boudha), even buiten het centrum van Kathmandu, de grootste stupa in Nepal en voor de Tibetaanse boeddhisten de heiligste plek buiten Tibet. Dit is het centrum van de Tibetaanse cultuur in Nepal en een inspirerende, spirituele plek. Wel ietwat toeristisch geworden, maar ach, dat kan ook niet anders. Wie wil dit nou niet zien als'ie in de buurt is ? We hebben hier een hele tijd rondgehangen en de sfeer op ons laten inwerken. Alle symboliek uit het Tibetaanse Boeddhisme vind je hier terug. Bijzonder indrukwekkend.


Dezelfde dag wilden we ook nog naar Pashupathinat gaan, de allerheiligste plek voor Hindoeisten in Nepal, en enigszins te vergelijken in dat opzicht met Varanasi. Na een kort taxiritje vanaf Boudha kwamen we er aan. Er bleek een prachtige tempel te zijn, maar.....alleen toegankelijk voor Hindoeisten. Daar worden we dan toch niet zo vrolijk van. Feitelijk kwam het neer op: geen toegang voor blanken. Want daarvan wist men zeker dat het geen Hindoeisten zijn. Je kunt namelijk geen Hindoeist "worden". Verderop bleken we naar de ghats te kunnen, de heilige badplaatsen aan de nabijgelegen rivier en, net als in Varanasi, de plekken waar lijken worden verbrand, maar hiervoor moesten we toegang betalen, 500 rupees (5 euro) maar liefst ! En dit gold dan weer NIET voor Hindoes.... Nu waren we het toch wel een beetje zat en dachten: zoek het maar lekker uit allemaal. We hebben ons ongenoegen nog even aan de kassa laten blijken en zijn weer teruggegaan naar ons hotel. Varanasi was toch niet te overtreffen en...de rivier lag bovendien vrijwel droog, er viel dus niet veel te zien.
We hebben uiteindelijk een lekkere, ontspannen 5 dagen in de hoofdstad verbleven en konden met een voldaan gevoel verder naar wat onze laatste bestemming in Nepal zou worden: Bakthapur.

Bakhtapur, zo'n 20 km van het centrum van Kathmandu, gelegen in de Kathmandu-vallei, is een oude Newar-stad (zie eerder) en is ooit in de 15e eeuw de hoofdstad van Nepal geweest. Dit is een must als je Nepal bezoekt, naast de Himalaya. Het centrum sterft werkelijk van de oude tempels, welke in heel goede staat verkeren. Het is niets anders dan een groot openluchtmuseum, hetgeen al blijkt uit het feit dat je bij een van de toegangspoorten van de oude stad 11 euro toegang moet betalen. Gelukkig maar een keer. We kwamen, lopend door de regen, bij een prachtig guesthouse terecht, in een klassiek oud huis in de eerder omschreven Newari-stijl. Klein nadeel: zeer lage plafonds ! Peter raakte net met z'n hoofd het plafond in de kamer... Ook als je de trappen afliep moest je goed bukken. Gelegen aan een druk straatje, middenin het oude centrum bij een van de twee mooiste pleinen. Heerlijk om vanuit het raampje met houten deuren beneden op straat alle drukte te bekijken en beluisteren.

Een toerist in Kathmandu was helemaal enthousiast over Bakthapur en beveelde het ons ten zeerste aan (zelf zat'ie er een maand !). Hij zei ook nog dat het 's avonds zo lekker rustig was. Een waarheid als een koe. Na 8 uur 's avonds was er werkelijk geen moer meer te beleven en alles, op een enkel restaurantje na, was potdicht ! Als op dat moment ook de stroom nog was uitgevallen, leek het wel een spookstad en moest je ook in het oude centrum met een zaklantaarn over straat.
We hebben een paar keer lekker rondgeslenterd en ons vergaapt aan de majestueuze tempels, sommigen daterend uit de 15e eeuw en waren vaak heel hoog, met trapsgewijze schuine daken, van groot naar klein boven elkaar. Voor mooie foto's moest je zorgen dat je vroeg in de ochtend met de camera op stap ging, voordat de vele bussen met dagjesmensen vanuit met name Kathmandu werden geleegd....

Bakhtapur staat, net als Boudhanath, op de UNESCO werelderfgoedlijst en dat is goed te begrijpen. Het oude centrum was bijzonder indrukwekkend mooi, en vooral ook omdat, ondanks de overdaad aan prachtige oude gebouwen, met het mooist denkbare houtsnijwerk, de stad gewoon bewoond wordt. De meest uitzinnige creaties van allerhande goden en afgoden waren van hout vervaardigd, je kon je soms niet voorstellen dat dit echt met de hand was gemaakt. De kozijnen van de ramen waren ook van prachtig houtsnijwerk vervaardigd. Ook deze stad lag in vroegere tijden langs de handelsroute China-Tibet-Nepal. Nog aardig om te vermelden: het stierf op de pleinen van de bedelaars. Er was er eentje die mank was en met een grote stok zich voortbewoog, razendsnel van de ene naar de andere groep toeristen, de hele dag door. Het gekke was dat hij er beter gekleed uitzag dan de gemiddelde Nepalees en wat bleek, om de hoek stond z'n prachtige driewielige scooter !! Die had'ie maar mooi bij mekaar gespaard....


Vanuit Bakhtapur een mooie trip met de lokale bus gemaakt naar Changu Narayan, een van de oudste Hindoe-tempels van Nepal en gewijd aan de god Vishnu. Ook dit is een UNESCO-site. en ook zeer begrijpelijk. De tempel was prachtig, en dateert grotendeels uit de 4e eeuw. Schitterende beelden, ook weer dito houtsnijwerk en heel mooi gelegen boven op een heuvel.


Dat was dan Bakhtapur, onze laatste etappe in Nepal. Ruim een week geleden zijn we vanaf Kathmandu, via Delhi, naar Bangkok gevlogen. Vandaar zijn we inmiddels vertrokken naar het eiland Koh Chang, een tropisch paradijs vlakbij Cambodja, vol met tropisch regenwoud en....strand en zee !! En een geweldige, fantastische hut pal aan zee, met koelkast, airco, prachtig balkon en...... daarover meer in ons volgende verslag !! De foto's komen er straks echt aan...

Groet en liefs,
Karlijn en Peter