Varanasi: stad van leven, dood en spiritualiteit

Hallo allen !!
Het is weer zover, na ruim drie weken zullen we jullie weer deelgenoot maken van onze belevenissen in India !
De vorige keer waren we geeindigd in Jaisalmer, onze laatste etappe in Rajasthan.

Na een treinrit van totaal zo'n 17 uur (5 uur 's ochtends overstappen in Jaipur) kwamen we rond half 12 in de ochtend aan in Agra, bekend van de Taj Mahal, een van de grootste bezienswaardigheden in de wereld.... De treinreis verliep redelijk, twee bedden boven mekaar in een coupe van zes bedden, airco die gelukkig amper werkte (was ook niet nodig) en alleen wat last van een dikke, vadsige, rijke Indier, die tegenover ons lag en vreselijk lag te snurken. Z'n bedje werd overigens opgemaakt door z'n bediende..... Overstappen in Jaipur midden in de nacht was een beproeving: stervensdruk, vreselijk smerig en lang wachten (zonder sterke, zwarte koffie. Jammer voor Peter vooral).

In tegenstelling tot alle waarschuwingen vooraf viel het erg mee wat betreft de opdringerige, oplichtende taxi- en rikshjachauffeurs en overvolle guesthouses in Agra, alwaar het overigens behoorlijk warm was. We kochten op het station alvast een ticket naar onze volgende bestemming (Orccha), lieten een stel aandringende chauffeurs lekker wachten en namen vervolgens een pre-paid taxi naar de wijk Taj Ganj, gelegen naast de Taj Mahal. We vonden opvallend makkelijk een guesthouse, zo'n beetje gelegen naast de west-ingang van de Taj, en gingen op het binnenterras effe bijkomen met een pikzwart bakkie, gebakken eieren en.....een aangenaam koud biertje ! Rest van de dag chillen en rondhangen. Enige nadeel: er waren hier wel erg veel apen ! En erg brutaal. Soms kon je het dakterras echt niet op, omdat zo'n 5,6 apen de trap in beslag namen.
De wijk Taj Ganj was bijzonder smerig, het moest hier vast niet moeilijk worden om een stevige voedselvergiftiging op te lopen. Is gelukkig niet gebeurd. Dat zou vast anders gelopen zijn als we zouden gaan eten bij een tentje waar we een colaatje gingen drinken in de namiddag: Gulshan...volgens het uithangbord aanbevolen door diverse reisgidsen, maar dat kon simpelweg niet waar zijn. En dat was ook niet zo. Men zet het gewoonweg brutaal zo neer...... Wat een vieze, vuile, gore aggenebisjtent....alles plakte en de keuken.....stonk gewoon naar een riool. We konden wel alvast een glimp opvangen van de Taj Mahal vanaf het dakterras. Dat beloofde wat....
Enfin, niet getreurd, 's avonds uiteindelijk gegeten bij een heerlijk tentje. Intuitie volgen..... Iedereen zat lekker het WK cricket te kijken....en wij lekker te eten (Malai kofta. Aanrader !) en te genieten van de straattaferelen.
De volgende dag zou het dan gebeuren: de Taj Mahal bezoeken. De verwachtingen waren door de verhalen en door de beschrijving in onze gids hooggespannen....en van de plaatjes natuurlijk. Het werd sterk aangeraden om 's ochtends met zonsopgang (rond 7 uur ging het hek open. De zon was dan net opgekomen) te gaan. Na 9 a 10 uur zou het zeer onaangenaam druk worden. Gemiddeld bezoeken zo'n 15 tot 20.000 mensen de Taj per dag ! Zo stonden we al voor half zeven (heerlijk) voor de kaartverkoper en als een van de eersten (honderden...) konden we, na het fouilleren, naar binnen.....
De eerste indruk is, het moet gezegd, om nooit te vergeten. Na de ingang rechtdoor, dan linksaf en een poort door...en daar is'ie dan ! Nog enigszins gehuld in de ochtendnevel en in het flauwe schijnsel van de nog prille ochtendzon doemt hij op in de verte, weerspiegeld in een lange, kaarsrechte vijver en omgeven door vier grote minaretten, die overigens ietsje schuin naar buiten zijn gebouwd. Wanneer er een aardbeving zou komen kunnen ze de Taj-zelf niet beschadigen.
Je bent bij de eerste aanblik toch echt even stil en een lichte huivering overvalt je. Magisch. Niet alleen het bouwsel an sich, maar...tsja...het moment, de omgeving, het licht. Alles !! We hebben ruim 2 uur ons vergaapt aan dit wonderlijke bouwwerk, de sfeer opgezogen, rond de Taj gelopen, plaatjes gemaakt en de zon steeds verder zien opkomen, waardoor de Taj steeds meer kleur kreeg en er weer heel anders uitzag. Onvergetelijk. Toen we naar buiten gingen, was het al aanzienlijk drukker.

Later op de dag naar het Rode Fort geweest, een andere bijzondere attractie in Agra. Ook uit de tijd van de Mogholvorsten, zo'n 400 jaar oud en een stuk indrukwekkender dan het Rode Fort in Delhi. Prachtig bouwwerk ! Hier heeft de toenmalige heerser die de Taj Mahal liet bouwen als mausoleum ter ere van z'n overleden vrouw, overigens gevangen gezeten. Hij had, voordeeltje, vanuit z'n kerker wel uitzicht op z'n eigen bouwwerk. Hij werd nota bene door z'n eigen zoon gevangen gezet ! Uit machtswellust. Nog aardig om te melden is bovendien dat de opdrachtgever van de bouw de vrouw van de architect liet vermoorden, zodat deze de pijn kon voelen die wellicht nodig was om zich te kunnen inbeelden wat voor bouwwerk de opdrachtgever voor ogen stond. Vreemde mensen, die Indiers....

Goed, na het Rode Fort wilden we nog wel even een leuk ritje maken met de rikshja, naar de overkant van de Yamuna-river, waaraan de Taj is gelegen, omdat daar een prachtig uitzichtpunt moest zijn om de Taj van de andere kant uit een mooi perspectief te kunnen zien, en vervolgens terug naar ons guesthouse. Bij het fort hing een plattegrond van de omgeving, en daaruit bleek dat het best een lang ritje was. Een ietwat te goedlachse grappenmaker wilde ons wel brengen met z'n rikshja. Hij begon met 350 rs, maar dat was wat te dol, leek ons. Uiteindelijk 250 rs., wetende dat Agra niet zo goedkoop was qua vervoer. Hij was ons echter wat al te vrolijk en onderweg pikte hij nog wat vrouwen op, die tot onze verbazing niks betaalden.....hmmmmm... Later bleek waarom.
De schaalverdeling van de plattegrond bleek voor geen meter te kloppen en in een mum van tijd waren we bij het uitzichtpunt... Hij kon het zich makkelijk permitteren om z'n moppies gratis mee te nemen, want de kosten werden toch wel gedekt door de ruime gage die hij van die twee toeristen zou gaan vangen. Niet dus. Het uitzichtpunt was overigens prachtig. We zagen de Taj nu met de middagzon, en waar in de vroege ochtend slechts enkele mensen, waaronder wij, aan de achterkant van de Taj rondliepen, was het nu zwart van de mensen !!! Vreselijk....
Toen we terugliepen naar de goedlachse man met z'n rikshja, bedachten we ons dat we hem maar effe moesten gaan informeren over het feit dat hij naar het eerder overeengekomen bedrag kon fluiten. "Listen, friend...", zo begonnen we ons betoog. Z'n gezicht begon te betrekken en hij begon te mekkeren dat'ie de rikshja geleend had ("that's your problem", zeiden we) en dat andere mensen 450 rs. betaalden ("then they are very stupid") en aan het eind ging'ie overstag en ging de prijs een stukkie omlaag. Hij vroeg of hij ons asjeblieft nog wel even naar de government shop mocht brengen (winkel waar ze allerlei sieraden, zijde, souvenirs etc. voor woekerprijzen verkopen), want dan zou hij wat gratis benzine als commissie krijgen... Nou, vooruit dan. We zijn ook de moeilijkste niet per slot van rekening. In de winkel konden we onze lach bijna niet inhouden, zo glad waren de verkopers. Men stak gewoon een heel verhaal af, het leek welhaast een bandopname, en als we niet snel genoeg toehapten, werd de verkoper van de andere afdeling subtiel ingeseind en werden we daarheen gemanouvreerd. We kregen nog thee aangeboden die we echter vriendelijk weigerden en gingen vrolijk de winkel uit, het personeel ietwat verbouwereerd achterlatend. Voor de gratis benzine was het niet eens nodig dat we iets kochten, dus de lachende laaielichter ook weer 'n beetje blij.
's Avonds heeeeerlijk gegeten bij aan aanbevolen restaurantje/guesthouse, verderop in de stad, en dat was dan Agra !

De volgende dag zowaar weer 'ns een kort ritje, naar Orchha. Ruim 3 uur met de trein naar Jahnsi, en vandaar een ritje van een kleine 20 kilometer met de rikshja in een ruim half uur. Prachtige rit en al gauw zou blijken waarom dit een toeristentrekker in de dop is. De natuur werd steeds mooier, groener en vruchtbaarder en toen we het piepkleine plaatsje naderden raakten we al gauw enthousiast. Een hoofdstraat en nog een paar straatjes, binnenkomst door een grote, oude "stads"-poort en een authentiek Indiaas plattelandsdorp ontrolde zich voor ons. We checkten in bij een guesthouse met een binnentuin vanwaar we uitzicht hadden op het groene, dorpse achterland en dichtbij een prachtig oud paleis. Hier hebben we 's ochtends heerlijk ontbeten en genoten van de opkomende zon.
Ook dit was weer een heilige Hindoe-plaats, waar veel saddhoes (heilige mannen die zonder bezittingen rondreizen en leven van aalmoezen...en van bedelen bij toeristen, uitgedost in geel-oranje gewaden en kleden, vaak blootsvoets) en pelgrims naar toe kwamen. We hoorden in de 4 dagen dat we hier verbleven, continu gezang in de verte, vanuit de binnentuin. Dit bleek te gaan om de "Ramayana", een klassiek Hindoeistisch epos, dat in gezongen vorm enige jaren 24 uur per dag non-stop (ja, echt waar !) in beslag neemt. Dit wordt dus continu, in een soort ploegendienst, gezongen. Ongelooflijk en 's avonds klonk het heel mystiek. Op de laatste dag zijn we naar het tempeltje gelopen en zagen de priester "live" zingen....
Deze plaats bleek al enigszins ontdekt door toeristen, ook vanwege de vele oude tempels in de omgeving. Enkele keren per dag werd er een bus met groepen toeristen gedropt, en na een paar uur moest men weer instappen, op naar de volgende bestemming. Ook waren er ook wel enige "backpackers", zoals wij, maar niet al te veel. En dat kwam de sfeer ten goede.
We hadden prachtig uitzicht vanuit onze binnentuin, en het was ook apart om van daar te zien hoe er steeds mensen met een kannetje water achter de huizen langs naar de rotsen kwamen lopen om.....in de openlucht te poepen ! Ook dat was ons uitzicht. Dat blijkt in India redelijk normaal: op de hurken zitten, poepen en met het water uit het kannetje met de linkerhand je kont schoonmaken (daarom eet men doorgaans alleen met de rechterhand) en weer terug.
We kwamen nog in contact met een aardig Australisch/Nederlands stel, Peter en Mardien, waarmee we gezellig in een lokaal restaurant heerlijk hebben gegeten en waar we door de enkel Indiase clientele werden aangestaard alsof we van Mars kwamen....
Omdat we toch wel zin in een alcoholische versnapering kregen en deze in het dop niet te krijgen was, lieten we ons met de rikshja 8 km verderop brengen om in het naastgelegen dorp boodschappen te doen !
We hebben hier in Orccha een paar heerlijk rustige dagen gehad en de landelijke gemoedelijke sfeer tot ons laten komen. Dit was ook met enige dramatiek wel te beschouwen als stilte voor de storm, want hierna zouden we naaar onze laaatste besteming in India gaaaaan: Varanasi !!

Tsja....wat moeten we daar nou eens over zeggen.... Varanasi, de heiligste der heilige steden van het hindoeisme, gelegen aan de allerheiligste rivier: de Ganges. Een van de alleroudste nog bewoonde steden ter wereld. De stad waar per jaar meer dan 4 miljoen Hindoes naar toe komen op pelgrimstocht, om een ritueel bad te nemen aan een van de "ghats", de stelsels van stenen trappen die kilometers lang, langs de rivier van de oever omhoog lopen naar de rand van de stad. De stad waar elke Hindoe wil sterven, waar elke Hindoe na z'n dood aan de oever van de Ganges verbrand wil worden, waarna zijn of haar as over de rivier wordt uitgestrooid. De stad waar leven en dood samenkomen. Sterven in Varanasi betekent dat er een eind komt aan de cyclus van reincarneren en de ziel kan dan rust vinden....Het bereiken van "Mokshja" (verlichting).
Mensen die aan de pokken zijn overleden, of door een slangenbeet, worden, evenals saddhoes en doodgeboren kinderen, reeds rein geacht en hoeven daarom niet te worden "gecremeerd". Deze lijken gaan gewoon direct de Ganges in.... Je ziet dus nu en dan een lijk ronddrijven. En dan nog te bedenken dat een Hindoe die zich bij de opkomende zon in de Ganges wast enige keren kopje onder gaat en tot slot.....een slokkie neemt uit de heilige rivier !
Het hout waarmee de lijken worden verbrand dient te worden gekocht bij speciaal aangestelde verkopers. Sommige gezinnen moeten jarenlang sparen voor goed brandhout. Het duurste hout, en het best brandende, is sandelhout. Er is ongeveer 350 kg nodig om een lijk goed te verbranden. Voor de minder welgestelden zijn er goedkopere, minder goed brandende houtsoorten verkrijgbaaar. Het lichaam wil dan wel 'ns niet helemaal goed verbranden. Ook die resten worden de Ganges ingekieperd...
Het is dan ook niet vreemd om je voor te stellen dat, mede vanwege het feit dat de riolen en industriele afvalstoffen ook in de Ganges terecht komen (weliswaar uit het zicht van de stad-zelf tegenwoordig, een paar kilometer verderop), de Ganges een alarmerend niveau van verontreiniging heeft bereikt. Duizenden keren het acceptabele niveau.
Het oude stadscentrom, Chowk, ligt direct aan de Ganges en bij de voornaamste ghats. Het bestaat vooral uit piepkleine steegjes en straatjes, honderden jaren oud, waar kruiers en koeien, pelgrims en saddhoes, toeristen en verloren zielen, honden en hasjverkopers, brommers en scooters, fietsrikshja's en handelaren, zich een weg doorheen trachten te banen. Auto's en autorikshja's niet toegestaan. Simpelweg omdat de steegjes te smal zijn. Het is ook de smerigste stad die wij in India hebben gezien. Mede, maar zeker niet alleen, veroorzaakt door de vele heilige koeien die hier resideren. Voor een koe is Varanasi het paradijs. Nergens worden ze zo vereerd als in Varanasi. Bovendien kunnen ze alle bloemenslingers opeten die resteren na de vele ceremonies en offeringen die hier plaatsvinden. Maar ja, een koe moet geregeld poepen, en dat gebeurt uiteraard gewoon op straat. Uitkijken dus dat je niet uitglijdt... Verder wordt het afval vaak ergens op straat, in een hoek gedumpt en niet al te frequent opgehaald.
De sfeer is ronduit indrukwekkend, bijzonder, spiritueel, soms beklemmend en onbegrijpelijk te noemen. Er zijn eigenlijk zoveel kwalificaties en superlatieven van toepassing. Varanasi is een stad waar je enige tijd moet blijven om er enigszins grip op te krijgen en om hem te leren waarderen en in je hart te sluiten. Alle cliche's zijn waar: dit is een stad die een onuitwisbare indruk achterlaat. Als je het niet trekt in deze smeltkroes, dan heb je het heel zwaar en wil je wel zwemmend (nou ja...) wegvluchten. Er is ook haast geen stad in India waar zoveel wordt gebedeld en waar zoveel oplichters en louche figuren rondlopen die god-mag-weten-wat-allemaal willen aansmeren. Ook het feit dat je zo "right in your face" met de dood wordt geconfronteerd, kan je makkelijk naar de keel grijpen.... Je ziet regelmatig een groep mensen door de steegjes lopen, op weg naar de crematieplaats, met een dood lichaam van een familielid op een draagbaar van bamboe, bedekt met een kleed, waarbij de kleur iets zegt over geslacht en kaste van de overledene. Ook zie je regelmatig mensen die hier zijn gekomen om te sterven, en zichtbaar wachten op de dood....letterlijk.

In deze stad dus, hebben wij het langste verblijf gehad in India. Een week welteverstaan. In den beginne ging het echter bepaald niet makkelijk ! Na weer een lange reis met de nachttrein van meer dan 12 uur, kwamen we rond 12 uur in de middag aan in Varanasi. Dit zou dan echt de stad worden met de moeilijkste aankomst. En dat werd het ook. De rikshjachauffeurs waren bijzonder opdringerig, het was stikdruk op het station, bloedheet en dat was nog maar het begin.... Het duurde even voor we iemand vonden die ons voor een acceptabele prijs naar de oude stad kon brengen, een niet Engels sprekende chauffeur, dat bleek de sleutel om aan de gehaaide en opdringerige oplichters te ontkomen die maar een doel hadden: een woekerprijs berekenen of je naar het guesthouse brengen waar ze een aardige commissie, op onze rekening uiteraard, zouden opstrijken.
Al snel bleek dat het laatste deel van de route was afgesloten voor gemotoriseerd verkeer, vanwege het jaarlijkse festival ter ere van de Hindoegod Shiva (Varanasi is de stad waar met name Shiva wordt vereerd). We konden overstappen op een fietsrikshja, maar de prijzen die ze vroegen waren lachwekkend absurd. Helemaal zat van alle glibbers en boeven, besloten we de rest te lopen. Dat hebben we geweten. Het bleek nog een behoorlijk stuk, door de stoffige drukke stad, en toen we bij de voornaamste ghat aankwamen, middenin de oude stad, Dashaswamed ghat, bleek het guesthouse waarheen we vantevoren hadden gebeld, nog een kolere eind weg (de man aan de telefoon zei dat'ie geen kamer kon garanderen, maar dat we maar langs moesten komen. De rest die we belden, bleken vol, vol, vol). We namen een bootje over de Ganges en toen we aankwamen bij het guesthouse, aan de oever, genaamd Leela guesthouse, bleek de toegangsdeur een soort hek te zijn. Na lang roepen en bellen, kwam er een man achter een hek aan de andere kant van de gang tevoorschijn (er zaten dus twee hekken tussen ons !), en mompelde iets wat klonk als "no rooms". Toen ik riep dat'ie wat duidelijker moest praten kwam er een andere man die nog eens hetzelfde schreeuwde.... Verbijsterend, wat een k...tent.... Daar zaten we dan....aan de Ganges. We gingen lopend langs de oever en in het oude centrum verder zoeken. Alles, maar dan ook alles was vol !!! Tot de meest gore ballentent aan toe. Uiteindelijk konden we ergens een kamertje krijgen, in een kleine "homestay" (zeg maar bij mensen thuis), maar die kamer kwam pas om 10 uur 's avonds vrij, en zonder eigen douche en wc, de gedeelde wc bleek een hangpot te zijn.... en niet wat je noemt brandschoon. We hadden echter geen keus. Met ons gezicht op onweer lieten we onze grote rugzak achter en gingen de stad in. Toen we wat gingen eten bleek er een hele lange, kleurrijke optocht langs te komen, met de meest bizar beschilderde figuren, vooral kleine jongens in de meest absurde creaties, alsmede mannen met maskers en saddhoes bijna zonder kleren, hun lichaam geheel met as ingesmeerd. Dit alles vanwege het genoemde Shiva-festival. Dit was ook de voornaamste reden waarom er geen kamer te krijgen was. Helaas hadden we door onze vermoeidheid en humeur niet veel oog voor de optocht.
Later op de middag, met de ziel onder onze arm, kwamen we bij een hotel waar nog wel een kamer vrij was, maar dit was zeer ruim boven ons budget, zo'n 45 euro.... De kamer was erg mooi, sfeervol, in een prachtig klassiek gebouw en we dachten, na enige twijfel....bekijk het maar, we doen het !! Snel de rugzak halen en.....een heerlijke warme douche, daarna een koel biertje aan de oever van de Ganges op ons eigen balkon en we waren de ellende gauw vergeten ! Superrrr.

De volgende dag toch maar een andere kamer gezocht, en die vonden we gelukkig. We konden de eerste nacht in een heel klein bedompt kamertje en de volgende dag zouden we dan een andere krijgen. 's Avonds bleek echter al snel dat de sfeer ons totaal niet beviel en na de tweede nacht ging Peter in de vroege ochtend informeren bij hotel Alka, waar we goede verhalen over hadden gehoord, en zowaar...men had een kamer ! Helaas maar voor een nacht, maar we zouden wel zien. Het bleek een heerlijke kamer in een prima hotel te zijn ! De dag erna bleek, jammer maar helaas, dat er geen andere kamer vrijkwam.... Uiteindelijk dan toch, bleek na het ontbijt, maar die was piep- en piepklein en met gedeelde douche. Omdat we beiden niet zo erg lekker waren hadden we hier eigenlijk helemaal geen zin in, maar ja...behoorlijke kamers bleken zeer zeldzaam in Varanasi. Peter ging op bed liggen, beetje koortsig, en in de loop van de middag stormde Karlijn binnen en vertelde dat er een kamer was afgebeld. Die konden we krijgen.Dat bleek een goeie te zijn met vooral.....een heerlijk balkon met een majestueus uitzicht over de Ganges en de ghats, zo mooi...we konden het bijna niet geloven !! Ook wat boven het budget, zo'n 25 euro, maar dat was het meer dan waard. Hier zaten we de rest van de week.... Weliswaar met gaas voor het balkon (er kon gelukkig wel een hekje open), maar dit bleek broodnodig, want Varanasi sterft van de apen !

Wat hebben we dan nog eigenlijk meer beleefd in deze doldwaze kolkende stad ? Genoeg ! De eerste avond zagen we al aan de rivier een prachtige, bezwerende ceremonie met onbegrijpelijke rituelen, ter ere van het Shiva-festival, waarbij werd gezongen, kilo's wierook opgebrand, eten en bloemen geofferd, saddhoes die zich een versuffing aan het blowen waren, honderden pelgrims er om heen....teveel voor de zintuigen om te registreren bijna. Je moet sowieso niet willen proberen om alles wat je ziet te begrijpen, want dat is ondoenlijk. Het Hindoeisme kent zoveel ceremonies, zoveel rituelen, zoveel substromingen, zoveel goden en zoveel....tsja, gewoon kijken en ervaren en beleven.
Verder was er elke avond een grote ceremonie aan de Dasheswamed Ghat, met jonge monniken in kleurige gewaden, die staand op een podium, met grote kandelaren in hun hand allerlei speciale patronen maken door hun armen op identiek gelijke manieren te bewegen, begeleid door bezwerende muziek: zang, tabla en sitar. Ook hier kwamen duizenden pelgrims en saddhoes op af. En natuurlijk toeristen.
Zowel tijdens zonsopgang (half 7 vertrekken !) als zonsondergang hebben we met een roeiboot over de Ganges gevaren, en dat was prachtig, feeeriek en mystiek tegelijk....niet te beschrijven.... 's Ochtends zag je het rituele baden, de opkomende zon en de stad langs de oevers ontwaken. 's Avonds kon je een klein kaarsje op de Ganges laten drijven, je zag er dan ook honderden in de avondschemering....onvergetelijk... Peter is ook nog in z'n eentje vroeg in de ochtend gaan kijken, zittend aan de rivier en...genieten.

De eerste dag zijn we al gaan kijken bij de crematieplaats, waar fotograferen uiteraard strikt verboden was. Echt beklemmend, echt indrukwekkend....Het ging echt af en aan. 24 uur per dag, elke dag weer. De crematievuren (er waren er meer dan tien) werden met rietstengels aangestoken, door deze in een vuur te laten ontbranden, wat al duizenden (!!) jaren achtereen brandend wordt gehouden...je gelooft het gewoon niet.... De dode lichamen werden in een doek op het reeds aangestoken vuur gelegd door naaste familieleden, en je kon zien dat het lichaam langzaam verkoolde...niet te bevatten.

Naast deze bijzondere belevenissen aan de Ganges hebben we heerlijk door de oude stad geslenterd en ons vergaapt aan het intense leven, de piepkleine winkeltjes, de drukte in de nauwe straatjes, heerlijk in kleine knusse eet- en drinktentjes de tijd aan ons voorbij laten glijden, terwijl het dagelijkse leven aan ons voorbij ging. Wat moeten we er verder nog over zeggen ? Dit is met niks in de verste verte te vergelijken. En aan de stank en smerigheid....ja, daar wen je wel enigszins aan. Je moet er vooral voor waken dat je je niet teveel ergert aan de mindere kanten van een verblijf in Varanasi, en dat lukte ons prima

Dat was dan India. Nu wachtte ons de tocht naar Nepal , eerst met de nachttrein naar Gorakhpur (half 1 's nachts vertrekken uit Varanasi, 7 uur 's ochtends aankomen in Gorakhpur en dan de bus of een taxi, zo'n 3 uur naar de grens: Sonauli. Vandaar nog een ruim uur met een jeep of taxi naar onze eerste bestemming in Nepal: Lumbini). Dit zou een flinke tocht worden... Het viel echter nog ietsje tegen....
Na de hele dag te hebben rondgehangen, wachtend tot we naar het station konden, namen we rond half elf een fietsrikshja naar het station. Deze vroegen veel schappelijker prijzen dan de autorikshja-chauffeurs en waren een stuk minder opdringerig. We hadden bovendien toch de tijd.... Allebei met onze bagage een eigen fiets, en daar gingen we, zwierend de donkere stad door. Deze werd nog wat donkerder toen halverwege de stroom uitviel..... Het was vrijwel pikdonker, op wat noodverlichting na. Dat was toch wel ietwat unheimisch, temeer omdat we door een wat gure, smerige buurt van de stad reden, maar het had ook wel wat.... De rit duurde uiteindelijk een ruim halfuur, en op het station bleek maar eens dat het altijd drukker en smeriger kan. Terwijl we voor het station op onze rugzakken zaten, wachtend op de trein, werd het op het plein (en in het station) voller en voller met mensen die doodleuk op de grond, slechts afgeschermd door een dun matje, gingen slapen. Intussen waren de ratten ook wakker en die waren in groten getale aanwezig. Net als de koeien, die doodgemoedereerd door de mensenmassa heen liepen..... Tegenvallertje: de trein bleek uiteindelijk 2,5 uur vertraging te hebben en vertrok pas om 3 uur midden in de nacht. Inmiddels hadden we op het perron kennis gemaakt met een Nederlands stel uit Utrecht, Stijn en Sophie, en zij bleken de zelfde route naar de grens te gaan volgen. Terwijl we ons vergaapten aan de hordes ratten die tussen de spoorrails renden (niet heel vreemd, want dat bleek een veredelde vuilstortplaats) kwam de trein dan eindelijk om kwart voor drie tergend langzaam het station binnenrijden. En wat voor trein.... Dit was echt, echt de allersmerigste die we hebben gehad...gadverdamme...en allemaal Indiers met stinkende zweetvoeten.... Geen gezeur, oordoppen in, rugzakken aan het slot, doek over je heen en gelukkig konden we behoorlijk slapen....jaja, mensen, we zijn inmiddels al wat gewend hoor ! En zoals eerder gezegd: reizen is niet altijd hetzelfde als vakantie... De vertraging bleek onderweg nog wat uitgebouwd, en in plaats van 7 uur kwamen we om 11 uur aan in Gorkahpur, toch wel een tikkeltje brak. Als een banaan. Al snel kwamen we Stijn en Sophie weer tegen, en we stuitten direct buiten het station op een mannetje die ons wel met z'n prive-taxi voor 1000 rs (17 euro) naar de grens wilde brengen. Dat leek ons een prrrima plan. Nu effe geen tijd om lekker puur op z'n Indiaas uren in een rammelende lokale bus te zitten, opeengepakt tussen de plakkerige mensen. Dit bleek ook een stuk sneller. In de auto gezellig gekeuveld en ons aan het prachtige, zeer landelijke en primitieve (veel kleine boerderijtjes, gebouwd met bamboe, gedroogde koeienmest, klei en stro) Noordelijke India vergaapt, en na 2 uur waren we in Sonauli ! In een piepklein kantoortje van de Indiase immigratiedienst ons uitreisstempel gehaald en toen, nadat we de andere Nederlanders inmiddels uit het oog waren verloren (die gingen sowieso een andere route volgen), nog effe geld wisselen.... We hadden de laatste dagen in Varanasi als een bezetene 100 roepie-biljetten verzameld, omdat men in Nepal geen grotere biljetten zou accepteren bij het omwisselen. Al snel een wisselkantoortje gevonden. We waren inmiddels gepokt en gemazeld door de vele keren dat we aan de grens of bij aankomst geld moesten wisselen, ook door schade en schande wijsgeworden, dus we stonden op scherp. Dit was wel een klusje voor Peter. Handig ook als je goed kan hoofdrekenen, zo zou snel blijken.
De eerste wilde 100 Indiase rs voor 150 Nepalese roepies wisselen. Dacht het niet. Ik wist inmiddels (dag ervoor gecheckt) dat de koers 100 tegen 160 was. De naastgelegen wisselaar wisselde wel tegen een koers van 100 tegen 160. Maarrr..men begon meteen een lulverhaal dat je dollars nodig had om een Nepalees visum te kopen. Nee hoor, zei ik, dat kan ook met Indiase en Nepalese roepies en desnoods euro's. De man wilde me wijsmaken dat dat tegen een veeel ongunstiger prijs zou zijn. Nou, dat risico neem ik dan maar, want waarom zou ik jou vertrouwen ? Hij liet me een vage folder zien waar dat verhaal van hem in stond. Ik hield voet bij stuk. Al snel bleek dat ze doorhadden dat ze me geen dollars konden slijten. En DAT was nou net wel de bedoeling.... Ik vroeg: tegen welke koers wisselen jullie dan Indiase roepies tegen dollars ? 55 roepies voor een dollar, waarbij men nog vermeldde dat de prijs van een visum 40 us dollar of 2200 indiase roepies zou bedragen (sorry voor degenen die het niet helemaal kunnen volgen, maar kan het niet laten). Wetende dat de prijs van een dollar ongeveer 45 Ind. roepies zou moeten zijn, vertelde ik hem dat ik dan dus zwaar benadeeld zou worden.... Toen werden ze even stil, nadat ik het even fijntjes voorrekende. Ik vertelde er bij dat ik best wel kon rekenen en begon boos en ietwat dreigend m'n Nepalese roepies op te eisen. Ik had ze 7.000 Ind. roepies gegeven, dus wilde ik 11.200 Nepalese roepies terug (koers 100 tegen 160...). Toen begonnen steeds meer mannetjes zich er ietwat onvriendelijk mee te bemoeien, en men zei zelfs dat ik beter HEN wat kon laten verdienen, dan meer in andere valuta dan in dollars te betalen voor een visum en zo de staat bevoordelen. Ik moest nu echt lachen en zei vervolgens in redelijk verstaanbaar Engels dat ze me niet in de zeik moesten nemen en dat ik niet bang voor ze was (ja, ik was in bloedvorm die dag !). Toen de wisselaar uiteindelijk bijna uit wanhoop vroeg of ik dan nog wel 200 Nepalese roepies wilde achterlaten als provisie (was niet aangegeven, maar eigenlijk wel logisch. Ben bovendien ook de lulligste niet...), ging ik accoord. Voldaan liepen we de grenspoort van India onderdoor, zwaaiden nog even naar India en gingen ons visum halen bij de Nepalese immigratiedienst. Hele aardige mensen bleken dat, in Nepalese roepies bleek de prijs slechts omgerekend 3 euro meer dan in de geprefereerde us dollars, dus dat viel mee. Toen de man bezorgd keek nadat ik had verteld dat we voor de grens al geld hadden omgewisseld in Nepalese roepies, en ik geruststellend vertelde tegen welke koers, keek hij ons tevreden lachend aan... Er blijken namelijk veel mensen ontzettend te worden opgelicht aan de Indiase kant van de grens. Maar daar waren we gelukkig op voorbereid. Enfin, visum in het paspoort (de zoveelste) en.....de grens over. Welkom in Nepal !

Inmiddels zijn we al 2 weken in Nepal (Na Lumbini naar Sauraha, Pokhara, Bandipur en nu in Kathmandu), maar om het verslag niet nog langer te maken, zullen we onze Nepalese avonturen bewaren voor het volgende verslag. We beloven dat dat binnen 2 weken zal zijn ! Dan zullen we ook weer een aantal foto's bijvoegen. Tot nu toe was het wel mooi.... het is tijd voor een koud biertje, in "freak street", maar....daarover later meer !
Hopelijk hebben jullie genoten van dit verslag, laat het desnoods even weten via een reactie (onderaan het verslag !), dat vinden we altijd leuk !
Verder alles ok hier, tot later !
Groeten en veel liefs,
Karlijn en Peter