Reizen voor gevorderden... an adventurer's delight

Hallo allemaal !
Het is dan eindelijk toch zover gekomen....het allerlaatste reisverslag uit Zuid-oost Azie van de twee olijke avonturiers !
We verlieten jullie bij ons verhaal over de laatste stop in Laos: Sam Neua. Hiervandaan hebben we de laatste etappe naar onze laatste bestemming, Vietnam, ingezet. En dat werd ons er eentje... In onze reisgids werden we al gewaarschuwd; de grensovergang bij Na Meo (of Na Maew) van Laos naar Vietnam is een van de lastigste. Gelegen in een zeer afgelegen, dunbevolkt gebied, met amper tot geen openbaar vervoer, een "real adventurer's delight". De reis van Sam Neua naar de grens, Na Meo, ging prima, ware het niet dat ik (Peter) nogal snotverkouden en wat koortsig aan de dag begon. Om half zes weer lekker vroeg uit de veren en om zeven uur zaten we, omgeven door mist, in de inmiddels bekende laadbak met twee achterbanken, hier een "bus" genoemd, klaar om te vertrekken. Om tien over half acht vertrokken we, de chauffeur was dit keer niet bepaald zachtzinnig, maar om half elf waren we 84 km. verder, dus aan de Vietnamese grens. Er zaten o.a. drie Poolse toeristen in de bus, dus, dachten we, dat is handig als we vervoer moeten regelen vanaf de grens, verder Vietnam in. Dit bleek alras een grote vergissing... Onze Poolse reisgenoten (of lotgenoten, hoe je het maar bekijkt) bleken geen stom woord te zeggen.....

Eenmaal bij de grens aangekomen leek alles heel vlot te gaan. De grensovergang-zelf ging zelf verbazingwekkend goed. Men was wel wat grondiger dan eerdere grensovergangen (de rugzakken werden deels leeggehaald en de paspoorten werden zeer grondig gescreend), maar ok, vooruit maar... Daarna liepen we het Vietnamese grensplaatsje in, vanaf het gloednieuwe en luxe douane-gebouw (hetgeen enigszins dissoneerde met de zeer primitieve dorpjes aan beide kanten van de grens). Bij de douane gaven we de Polen al een hint dat we, wanneer we een minibusje o.i.d. zouden vinden, de kosten konden delen. Hierop knikten ze wat schaapachtig. Toen we het Vietnamese dorp inliepen...was er werkelijk geen auto te bekennen !! Wel wat glazig kijkende "locals", en later werd ons toegeroepen "you want motorbike?". Uiteindelijk hebben we kunnen regelen dat we achterop de motor voor zo'n 15 dollar per persoon 55 km. verderop zouden worden gebracht. Volgens een van degenen die ons de motor aanbood zou daar een bus gaan naar een plaats die op de route ligt richting Hanoi, onze eindbestemming. Wij dachten, in de wetenschap dat vervoer ons vanaf de grens sowieso relatief gezien een hoop geld zou gaan kosten, vooruit met die geit, als we maar weer verder kunnen. Onze Poolse "vrienden" bleven even schaapachtig kijken als ze al de hele tijd deden, en bleven nog meer zitten. Eentje ging al lopend op onderzoek uit, hopende dat om de hoek kennelijk de gouden koets klaar stond, terwijl er in het godvergeten verlaten oord vrijwel geen gemotoriseerd voertuig te bekennen was.... Maar goed, Peter en Karlijn zaten inmiddels op de motor, in volle vaart op weg naar het plaatsje Quan Son, 55 km. en 2 uur rijden verder. En ja, het wordt voor u, beste lezers en lezeressen, misschien wat eentoning, maar als je denkt dat je de mooiste tocht hebt gehad, blijkt het toch heel vaak WEER mooier en indrukwekkender te kunnen....Zo ook nu. Wat een oogverblindend verbluffend, afgrijselijk mooi landschap ontrolde zich voor onze ogen.... laat ik maar ophouden. Deze rit zal werkelijk voor eeuwig en altijd op ons beider netvliezen gebrandmerkt zijn, te mooi...groen, zoals we nog niet eerder hadden gezien. De bergen waren veel hoger, de dorpen nog primitiever en in werkelijk prachtige valleien gelegen, omzoomd door schitterende rijstterassen en tropisch groen, palmbossen, ontelbaar veel bamboe....nou hou maar op, want dit kunnen we echt niet in woorden overbrengen, zeker als je dit voegt bij het gevoel dat je beiden achterop de motor zit en over prachtige, glooiende wegen rijdt, af en toe met duizelingwekkende snelheid, in de wetenschap dat je niet weet waar het al eindigen en hoe... En combinatie van opwinding, lichte spanning en verbazing....verbijstering over de schoonheid van Noord-Vietnam.... Enfin, na twee uur kwamen we dus aan in Quan Son. en ja hoor, er stond een bus klaar... Wij dachten: die gaat naar een ander plaatsje in de buurt, vanwaar we de bus naar Hanoi zouden kunnen nemen, maar wat bleek... de bus ging rechtstreeks naar Hanoi !! We stapten van de motor af, en vroegen aan de chauffeur hoelang de rit zou duren. Hij zei: tien uur. Vanwege het feit dat ik me nogal beroerd voelde die dag (snotverkouden, keelpijn, slap) en Karlijn ook niet helemaal fit meer was, twijfelden we even... Anderzijds: dan zouden we 10 uur later, dus 11 uur 's avonds, al op onze eindbestemming aankomen. De man die ons te woord stond bleeg, gek genoeg, in de opening van de busdeur staan (later begrepen we waarom...) en zei dat we eerst moesten betalen. "Een persoon 55, twee personen 110 !!" riep hij bits. Ik pakte nietsvermoedend 110.000 dong uit m'n zak, zo'n 4,3 euro. De man in de deuropening zei: "nee, 110 dollar!" .....En toen vielen we effe stil... 110 dollar ? Dat is ruim 70 euro !! Voor een rit met het openbaar vervoer !!! We keken elkaar verbijsterd aan.. Wat te doen ? Die eikel van de bus wist natuurlijk allang dat we geen keus hadden... Het plaatsje was werkelijk een gat in de jungle, geen hotel of wat dan ook te bekennen en een andere bus leek ook niet spoedig te arriveren (en dan zouden we mogelijk ook een woekerprijs moeten betalen). Omdat we ons echt voor het blok gezet voelden en toch al hadden gerekend op een dure trip, besloten we ons ongenoegen (zacht uitgedrukt...) maar in te slikken en in te stappen. De man van de bus zei nog dat we blij mochten zijn dat hij er nog stond, anders moesten we in het dorp blijven... Oke dan, rijden maar, we voelden ons zwaar genaaid, maar ja....wat moesten we. En toen kwam het.... na een kwartier rijden stopte de bus, keerde om, en reed terug naar waar we waren opgestapt. En wie stonden daar ? Jawel, onze Poolse vrinden !! Die hadden ook in de gaten gekregen dat ze het niet voor het kiezen hadden en waren ook achterop de motor gestapt.... Ook zij moesten flink dokken, maar ik kwam er al snel achter dat zij 50 dollar ipv 55 dollar hadden betaald. En toen brak het lijntje.... Ik kookte van binnen, en ook al wist ik dat we zwaar werden belazerd, omdat ze (ja, ze waren met z'n drieen, de chauffeur en twee "handlangers") grof misbruikt maakten van onze situatie, nl. geen mogelijkheid om ander vervoer te kiezen, wist ik zeker: die 5 dollar per persoon die wij meer hadden betaald, die krijg ik terug. Ik liep naar voren, en zei tegen degene met de grootste bek: "jij geeft NU 10 dollar terug ! Ik blijf hier desnoods tot morgen staan, en je kunt lachen wat je wilt (want dat was nog het allerergste: ze lachten ons in feite gewoon uit, en een aantal passagiers lachte schaapachtig mee... Het zal de mogelijk de frustratie jegens westerlingen zijn, zoals we later ook wel vaker hebben gehoord van mensen toen wij dit relaas vertelden), maar die 10 dollar geef je NU terug !!" Kennelijk wekte ik wel de indruk dat het nu echt menens was, want ik voelde ook geen angst, alleen liters adrenaline, want toen ook een enkele passagier kennelijk aangaf aan die gast dat hij het maar beter kon geven, kwam'ie over de brug. Goed, om een lang verhaal kort(er) te maken,: we waren inderdaad uiteindelijk onderweg naar Hanoi. Na nog een prachtige rit, waar de lol echter wel vanaf was, kwamen we uiteindelijk, in de stromende regen (dat kon er nog wel bij) om negen uur 's avonds aan op het zuidelijke busstation van Hanoi. Dit was dus een rit van acht ipv tien uur, maar dit zal wel in het hele spel van bedriegerij hebben gehoord.... Al met al, dit was werkelijk het dieptepunt van onze reis, wanneer je het hebt over belazeren, met name de manier waarop..... Inderdaad, een "adventurer's delight", maar goed, ook dit is reizen....(sic). Later hoorden we overigens verhalen van mensen die dezelfde route aflegden en zelfs achterin de bus moesten gaan zitten omdat ze wit waren..... Need i say more ??
Dat gezegd hebbende: Hanoi ! Daar hebben we het nu over.... Los van het feit dat de taxichauffeur die ons van het busstation naar het door ons gewenste hotel zou brengen de weg niet wist, zelfs met plattegrond en drie keer vragen niet, was onze aankomst een dikke pleister op de wonde... We lieten ons uiteindelijk in het oude centrum afzetten, het "old quarter" genaam, en dat was...een verademing !! Na meer dan een week in zeer afgelegen gebied te hebben vertoefd, zaten we ineens in een miljoenenstad... En in een heeeerlijke omgeving !! We vonden al snel een hotel, lekker luxe, voor 32 dollar per nacht (met een gevulde koelkast en ligbad en heel veel ruimte, alsmede een balkon aan de straatzijde), en gingen meteen een biertje happane en eten. We hadden, op twee pakken koek na, niets gegeten de hele dag !! Daarna viel we, gek he, als het welbekende blok in slaap....

De volgende dag eerst lekker ontbeten met een kop koffie en toen we op de kamer, die al was schoongemaakt, terug waren, bleek dat er uit de tas een aantal koekjes waren verdwenen.... Niet zo erg, maar toch, what's next ? Omdat we de schoonmaakster niet konden vinden om nog een paar koekjes aan te bieden, hebben we het toch maar tegen de man van de receptie gezegd... Daarna met goed zin lekker de stad ingegaan en ons ondergedompeld en het rumoer van deze fantastische stad... Werkelijk een aanslag op de zintuigen, wat een leven op straat en wat een heerlijke, oude, kneuterige, koloniaal georienteerde straatjes !! Vol met oude Franse huizen en kleine winkeltjes. Veel straten bleken hun eigen specialiteit te hebben. De ene straat zat vol met speelgoedwinkeltjes, de andere vol met specerijenwinkels, of ijzerwaren, bamboe, stoffen en noem het maar.... De straatjes waren supersmal in het "old quarter", duidelijk een teken dat dit een hele oude wijk was, maar dit was echt de plek waar het oude Azie wat je graag wilt ervaren en de moderne bedrijvigheid samen waren gesmolten... Honderden scooters en motoren krioelden door de straten, afgewisseld met "cyclo's" (fietstaxi's met een stoel aan de voorkant, onder een luifel), vrouwen met conische hoeden op die met bamboestokken over hun schouder liepen, aan voor en achterzijde voorzien van een mand die aan de stok hing, zeg maar het authentieke Vietnamese plaatje... Werkelijk heerlijk om er rond te wandelen ! Overal eettentjes op straat met minikrukjes waar men een bak noodlesoep zat te eten of allerlei bizarre gerechten zoals ingewanden van varkens, gekookte kippepoten en noem maar op. Het bruisde en borrelde van het leven, en dat allemaal op straat... Voor veel huizen hingen vogelkooitjes aan de gevel, overal zaten mensen met allerlei waren voor zich uitgestald op de stoep, van tropische vruchten tot allerlei loterij-loten tot sigaretten en nog veel meer. Het verkeer...ja, het verkeer...Het credo is: niet kijken wat je doet en voorrang neem je. Je krijgt het ieder geval niet.... En toch gaat het meestal goed !
De tweede dag in ons hotel bleek, na het ontbijt, dat er een T-shirt van mij was verdwenen.... NU waren we echt kwaad. De man van de receptie bleef maar vragen of we echt wel goed hadden gezocht (alsof WIJ aan het liegen waren...), en nadat we de schoonmaakster hadden gevraagd of dat shirt niet in de vuile was zat, waarop ze ons de vuile was toonde waar op dat moment ieder geval niets meer tussen zat, hadden we er genoeg van. Ik wist namelijk precies waar het shirt was neergelegd, want ik had er in geslapen..... (later bleek ook dat we het shirt niet meer in de bagage hadden). We besloten een ander hotel te zoeken. Twee dagen achter elkaar spullen van onze kamer verdwenen....dat was teveel van het goede. Uiteindelijk vonden we een ander hotel, voor 14 dollar minder en en minstens zo'n lekkkere kamer.... De man van het eerste hotel heeft niet eens "sorry" gezegd.....
En zo houd je jezelf lekker bezig ! Gelukkig hadden we nu een goedkopere, heerlijke plek en konden we weer verder gaan met genieten van deze stad. De derde dag hebben we wat gewinkeld en zijn 's middags gaan slapen want Karlijn en ik waren beiden nu snotverkouden en wat koortsig, bovendien was het klam en bloedheet die dag. De volgende, vierde dag in Hanoi zouden we 's avonds de nachttrein gaan nemen naar Sa Pa, "the queen of the mountains" (nou dan weet je het wel), in het noorden, vlak bij China. De dag ervoor hadden we geprobeerd op eigen kracht een treinticket te kopen op het station, maar dit beek on-mo-ge-lijk..... De dagtrein vertrekt elke dag om zes uur, en dat werd ons wat te gek. We probeerden een slaaptrein te boeken, maar alles zat vol. In de stad wordt je echter doodgegooid met arrangementen naar plekken als Sa Pa en Ha long bay, maar wij wilden geen georganiseerde trip meer... Uiteindelijk besloten we dan toch maar bij ons hotel te informeren voor een georganiseerde trip, inclusief slaaptrein, en ja hoor, DAAR konden we dus nog wel boeken !! Het verhaal bleek uiteindelijk heel simpel: alle slaaptreintickets worden door reisbureau's opgekocht, en als individu heb je geen schijn van kans meer (tenzij je zo'n vier weken vantevoren boekt). Alleen, het ticket is bij een reisbureau zo'n 3 keer duurder dan op het station.... Enfin, uiteindelijk dan maar een volledige trip geboekt. 4 nachten (incl. nachttrein heen en terug) en 3 dagen nar Sa Pa. Donderdagavond zouden we vertrekken om 8.45 uur en om 5 uur 's ochtends aankomen in Lao Cai, vanwaar nog een busrit van anderhalf uur bergop naar Sa Pa zou volgen. Toen we donderdagavond eerst met een busje van de travel agency waren opgehaald en tesamen met zo'n 12 anderen bij het treinstation werden afgeleverd, hadden we er toch wel effe de pest in. De trein was niet bepaald schoon, de slaapplekken lagen pal onder een gierende airco-uitlaat, en toen de trein reed leek het wel een bergpad waarover hij zich voortbewoog.... Dit zou een lange nacht worden... Uiteindelijk viel het mee, we konden allebei toch nog wel zo'n 5 uur slapen en bij het krieken van de dag, om 5 uur 's ochtends, stonde we bijna 400 kilometer verderop, voor het station van Lao Cai te wachten tot het busje van ons aanstaande hotel ons aldaar zou afleveren. Ik kon nog snel een bak loeisterke stroperige, Vietnamese koffie naar binnen werken, aldaar op straat gekocht (jaja, die Vietnamezen zijn er vroeg bij 's ochtends !!), en daar gingen we. Het was ontzettend mistig, dus we dachten... als dat maar opklaart ! We kwamen uiteindelijk op 1600 meter hoogte tot stilstand, pal voor ons hotel in Sa Pa. En dat bleek een aangename verrassing !! Het hotel lag pal tegen de berg, en had meer etages beneden de begane grond dan boven, heel apart. Bovendien bleek de volgende dag, toen we een perfect zicht hadden, dat we waren gezegend met een majestueus uitzicht..... En dan maar eerst effe een bakkie, dachten we ! Na te hebben ingecheckt zaten we om 7 uur, wederom fris en fruitig, van een lekkere sterke bak leut te genieten. Om 9 uur zou de eerste wandeltocht van start gaan maar we hadden al besloten dat we die aan ons voorbij zouden laten gaan. Na een heerlijk ontbijt in een overigens, zo bleek, fijn en gemoedelijk, bijna ouderwets hotel, gingen we even twee uurtjes slapen.... onder een donzen dekbed ! Want het was aldaar eindelijk eens lekker koel.... 's Middags gingen we het stadje verkennen. Peter nog een keertje naar de plaatselijke kapper en vervolgens, met onze nieuw gekochte jassen aan, heerlijk op een terrasje neergevleid, waar we, tussen de wolken die nu en dan langsdreven, een lekker koud biertje namen. Fantastisch... Een redelijk toeristisch stadje, een voormalig bergstation zo'n ruim honderd jaar geleden door de Fransen gesticht, tegen de berg gebouwd, met een heel gezellig centrum en een meer in het midden dat bijna mondain aanvoelt..... We zagen direct al heel veel mensen in lokale klederdrachten, die ook van alles te koop aanboden. Het hele gebied rond Sa Pa wordt namelijk vooral bevolkt door ethnische minderheden, stammenvolkeren met hun wortels in China, Thailand en zelfs Tibet, die op de flanken van het gebergte in eenvoudige houten dorpen wonen, tussen de rijstterrassen in. Het was koel, mistig en bewolkt, maar het voelde als een spreekwoordelijk warm bad na alle hitte. De trip was inclusief maaltijden en 's avonds konden we kiezen wat we wilden eten, en het was weer lekker....en gezellig !! 's Avonds in een lokaal barretje lekker aan de whiskey gezeten, terwijl we op de computer zelf onze muziek konden kiezen, als een jukebox (Andre Hazes hadden ze ook, toch maar niet gekozen !!). Toen we 's avonds de berg op terugliepen,gaf dat een heel apart gevoel. De weg was amper verlicht en het was mistig. Intussen liepen we door een soort bamboebos (dat groeit daar zelfs ook !), luisterend naar het bijna mystieke geluid van weet-ik-veel-wat voor dieren, maar apart, bijna mystiek was het....

De volgende dag dan eindelijk op pad ! We zouden die dag een trekking gaan doen van zo'n 15 km., over bergpaden en langs rijstterrassen en stammendorpjes. Direct aan het begin kwamen we al in gesprek met een leuk hollands stel, afkomstig uit Curacao (Jeroen en Jose, beetje jammer alleen dat hij een groot PSV-fan bleek te zijn, maar goed: niemand is perfect), waar ze jaren hadden gewoond. Nu waren ze een jaar op reis en zouden dan ook beslissen hoe verder te gaan en waar te gaan wonen. Al keuvelend liepen we eerst nog over het asfalt, bergaf. Bij de eerste stop stonden allemaal vrouwen in klederdracht grote bamboestokken, bedoeld als wandelstokken, te koop aan te bieden... Hadden we dat echt nodig, dachten we ? Ach, laten we maar kopen, zijn zij ook weer blij... en het bleek een goede koop te zijn. Erg handig zo'n wandelstok als je over kiezels, keien, blubber, water en afgronden gaat wandelen. We kregen ook allemaal een eigen vriendin... Zo'n echte leuke in klederdracht. Bij moeilijke stukken pakte ze je met stevige hand vast om je vervolgens niet meer los te laten. Was erg gezellig zo'n metgezel met kleine baby, in een doek, op de rug gewikkeld. Zelf leken ze wel te vliegen over al dit parcours, echt ongelooflijk ! Aan het einde van trip waren we natuurlijk wel "verplicht" een leuk zelf gemaakt, geborduurd kussentje van onze vriendinnen te kopen. Maar we zijn er erg blij mee. De vrouwen hebben zelfs blauwe handen van de verf van hun klederdracht...De wandeltocht was schitterend, met adembenemende vergezichten over rijstterrassen, watervallen, dorpjes en veel, heel veel groen...en uiteraard bergtoppen ! .. De zon scheen, de wolken waren verdwenen dus we hadden heel mooi zicht. Wat een geluk met het weer..en nog een gelukkie... we werden naar het hotel teruggebracht (berg op). En uiteraard weer een biertje verdient en heerlijk in de prachtige hoteltuin, op het terras, in de zon met een heerlijk uitzicht gezeten, samen met het hollands stel.
Om 9.00 uur doodmoe (men wilde ook al gaan sluiten !!), het voelde alsof het 2.00 uur 's nachts was, lekker naar bed.. want tja de volgende morgen weer om 6.45 uur vertrekken voor het volgende uitje. (Wie bedenkt dit toch..?? vrijwillig??) Op zondag is in Bac ha, een regionale markt. Dit was ongeveer 3 uur rijden vanaf Sa Pa, maar echt een must! We hebben al erg veel markten bezocht maar deze.... Weer heel anders... Dit is ook een van de toeristische trekkers in de regio. Naast het feit dat de hoeveelheid en verscheidenheid in klederdracht oogverblindend mooi was, bleek er werkelijk van alles te koop te zijn. Uiteraard souvenirs, zoals handgemaakte sieraden, tassen en nog veel meer. Maar ook paarden, kippen, honden, slangen, vlees (niet gekoeld, uiteraard), kleding, levensmiddelen, buffels, ijzerwaren...en...noem het maar. Dit bleek tegelijk de wekelijkse ontmoetingsplek te zijn voor allerlei stammen die in de regio wonen. Met paarden, karren en motoren komen ze, vaak uren rijden, elke week naar deze markt. Een lust voor de zintuigen en... de zon scheen volop !

De volgende dag zouden we met de dagtrein teruggaan. Dit leek ons beter en leuker dan weer een nacht onder de briesende airco.... Dus om zeven uur 's ochtend eerst met de motor bergaf, hetgeen niet een hele fijne rit bleek, want de bestuurders reden nogal vreemd en remden wat abrupt.. Uiteindelijk om half negen beneden, terug in Lao Cai, alwaar we om 9.15 uur de trein naar Hanoi namen. 11 uur op houten banken....joepie... De eerste uren waren erg zwaar, alhoewel we weer een schitterend schilderij voorbij zagen trekken... De houten banken vielen ook redelijk mee, maar het vooruitzicht van 11 uur in de trein deed ons plezier eerst een beetje indammen. Na de helft ging het eigenlijk wel weer, en al het leven dat in en buiten de trein aan ons voorbij trok was een belevenis, bijvoorbeeld alle kleine stationnetjes waar de trein stopte, en dat waren er zo'n 25 de hele reis.... soms was er van een station amper sprake: zelfs geen perron ! Erg leuk om te zien hoe dan Vietnamese meiden met hoge stiletto-hakken tussen de bielzen en rails door laveerden, soms met dozen vol bagage... Overigens: de borden "no smoking" in de trein, betekenden in dit geval "vooral veel roken". Zelfs de conducteur liep met dampende peuk in z'n mond rustig door de trein, dus ja, dan wij ook maar... Dit maakte de reis ook weer wat aangenamer. Tegen het eind kwam een oud dametje nog naast ons zitten, met een blik vol verbazing over onze blanke huid en onze stevige benen. Dochterlief kwam er met haar peuter ook bij zitten (de peuter had geen broek aan, maar ach, het is toch warm). Gedrieen pasten ze bijna in een van onze rugzakken ! Oma stak ook lekker een saffie op, dronk ons water op en zo reden we na 11 uur Hanoi binnen. Hier hadden we nog even een verslapping van ons credo "altijd scherp blijven", waardoor we per ongeluk een taxi met "high speed meter" instapten, zodat we 6 in plaats van 2 euri kwijt waren voor onze rit naar het hotel terug. Gelukkig wezen we de goede man nog op het feit dat hij wel rechtsstreeks naar ons hotel moest rijden (jaja, we kenden de weg al aardig...), nadat hij eerst deed of'ie ons niet verstond, anders hadden we een veelvoud kunnen gaan betalen. Moe maar voldaan waren we weer "thuis" !! De drie volgende dagen in Hanoi waren weer heerlijk. Eerst een dag met stortregen, maar ach, we zaten lekker ergens te zitten met goed uitzicht op de stadse drukte, kwamen nog effe in gesorek met een maffe 70-jarige Zweed die in Laos bleek te wonen en nu met vakantie in Vietnam, en zo kwamen we de dag wel door. De volgende dag in het teken van sightseeing: eerst naar het mausoleum waar de grote Ho Chi Minh ligt opgebaard, gebalsemd en al (wat eenoostblok-gebeuren ! Het gebouw-zelf, de controle....bizar), daarna naar het Ho Chi Minh-museum, waar we een goede indruk van de geschiedenis, vooral het communistische deel, kregen. Daarna twee prachtige temples bezocht, met name de "Temple of Literature" was schitterend. Dit was duizend jaar geleden de eerste universiteit van Vietnam. Hier hebben we lang rondgehangen en waren nog getuige van de afstudeerceremonie van een groep studenten. Dit was genoeg voor een dag... we hebben nog een heerlijke, lange wandeltocht door de stad gemaakt, terug naar "the old quarter". De dag erna zijn we nog naar het "museum of ethnology" geweest, met de lokale bus. Een heel mooi, modern gebouw en de inhoud was nog veel mooier. Heel veel gebruiksvoorwerpen en handwerk, foto's en kleding van alle ethnische groeperingen die verspreid over heel Vietnam wonen, waarbij ook heel veel tekst met vooral informatie over hun geschiedenis en hun rituelen en leefwijzen. Buiten waanden we ons in een openluchtmuseum. Hier waren verscheidene karakteristieke huizen nagebouwd, zoals die werden of soms nog steeds worden gebouwd door de ethnische volkeren. 's Middags....shoppen !! We sloten de dag af met een aantal zeer goedkope tapbiertjes op een karakteristiek Vietnamees terrasje, middenin het centrum, op een piepklein plastic krukje ("Bia hoi" oftewel Vietnamees tapbier, voor 3000 dong = 15 eurocent.... wat een leven...), waar het leven wederom aan ons voorbijtrok.

De volgende dag vertrokken we voor onze allerlaatste trip deze reis. Op naar Ha long Bay... Een boottocht door een wereldwonder. Tja, dag 1, alleen maar mist... wat een wonder.. niets te zien en hartstikke koud op dat dek. En ja, je kan dan geen kant meer op. We zouden blijven overnachten aan boord. Eerst nog een akkefietje omdat onze boot als veretegenwoordiging van de rederij aanwezig moets zijn bij een soort carnavalesk festival op de oever. Hier hadden we geen zin in, want andere bedrijven hadden er lege boten heengestuurd, zodat wij bijna de enigen waren... Hier hadden we niet voor betaald ! Na wat ophef kregen we allen een gratis drankje en gingen we na twee uur onderhandelen en wachten, toch varen. Dit schepte wel een band in de groep en we hadden vervolgens met zo'n tien man op het bovendek een gezellige middag. We kochten nog wat bier bij een langsvarende drijvende winkel en genoten lekker. We hebben eerst gezellig en lekker met z'n allen op de boot gegeten en heerlijk geslapen terwijl de wat ruim aanwezige bemanning zich met karaoke vermaakte, en werden bij "sunrise", middenin de baai waar we voor anker waren gegaan om 6.00 uur wakker. En toen werd het beloond, wat was het schitterend op zee, alle rotspartijen en kleuren, de frisse lucht en de zon scheen. Op het water bleek een compleet drijvend dorpje te zijn. Dit werd een hele goede dag, lekker op het dek zitten zonnen, terwijl het sprookjesachtige decor van Ha Long bay aan ons voorbij trok.... inderdaad, een wonder !! Tussendoor aan land aangelegd, een fietstocht(je) gemaakt een en trekking(kje) door de jungle. We werden vergezeld door een "local" voor het geval we spinnen en slangen zouden zien. We hebben met deze trip ook een heel mooie grot bezocht. Weer, net niet echt..heel groots en wonderlijk, vol met druipstenen en schitterend verlicht. De tweede avond meerde we aan op Cat Ba. Een bewoond eiland in Ha long Bay. Hier zouden we in een drie sterren hotel overnachten. Het was een groots, heel groot, wit, 15 hoog gebouw. Heel gezellig Oostblokkerig. Alles wit en statig. En een mooi uitzicht over de baai, het leek wel "jurrasic park" !! We hebben heerlijk rondgewondeld in het kuststadje, op onze "vrije avond".... Even los van de groep...phoe !! De laatste dag terug met de boot naar Ha Long city, waar we weer met de bus terug naar Hanoi zouden worden gebracht. De boottocht had iets mystieks. We begonnen met redelijk helder weer, maar gedurende de 3,5 uur durende tocht werd het mistiger en heter, waardoor er op een gegeven moment bijna geen zicht meer was en het bijna stil werd, op het geluid van de boot na. Wederom bleek dat op het weer in Noord-Vietnam geen peil valt te trekken. Je moet gewoon mazzel hebben, en dat hebben we, zeker met de trips naar Sa Pa en Ha Long, zeker wel gehad !!

Eenmaal aangekomen in Hanoi zijn we voor ons laatste avondmaal naar ons favoriete restaurant gegaan, waar we al twee keer eerder waren: "Hanoi garden". Wie nog naar Hanoi gaat: dit is een absolute aanrader !! Als we het toch over lekker eten hebben tijdens onze reis: dit is waarschijnlijk de nummer 1 !! Ongelooflijk lekker, kruidig, smakelijk Aziatisch eten, en dat voor 15 euri met z'n tweeen inclusief drankjes..... En vooral na al dat eentonige eten tijdens de Ha Long-trip. Drie keer lunch en diner vrijwel identiek eten... Een paar keer was het echt lekker, maar hte laatste diner en de lunch vlak voor vertrek naar Hanoi vooral: we werden in een vreetschuur waar zo'n 500 man in passen neergeplant....bah !! Uiteindelijk maar buiten gaan wachten tot de bus zou vertrekken.

En nu zitten we dan in onze laatste uurtjes van de reis... De bagage is ingepakt en gewogen en zitten onder de toegestane grens...gelukkig !! Het zit er bijna op, we gaan nog effe wandelen in de stad en dan naar het vliegveld.

Dit was het dan ! Toch aan het eind nog even een paar leuke feitjes: We hebben op 34 verschillende plekken overnacht/verbleven, we hebben over land (dus zonder vliegreis Chennai-Bangkok) zo'n ruim 200 uur gereisd, per trein, bus, taxi, boot, motor, tuk-tuk, fietstaxi en ricksja, over naar schatting zo'n 7.500 kilometer !! Dat is toch wel gaaf....
Tot slot: iedereen bedankt voor het meeleven/meereizen en ook voor alle leuke, warme reacties en....tot in Nederland !!

groeten en liefs, Karlijn en Peter