"luie toeristen" in vrachtwagenbanden.

Hallo allemaal, we zijn er weer ! Om te beginnen: we hebben maar liefst driehonderd foto's geplaatst !! (Bedankt Guus, Bedankt pap). We hebben ze per bericht geplaatst, dus lees gerust alles nog een keer !! Over een paar weken zullen we de laatste foto's plaatsen (van Laos en Vietnam), dus kijk snel, want we gaan er nog een aantal weghalen om weer ruimte te maken.

Goed, en wat hebben we zoal meegemaakt de afgelopen 3 weken ?? We zijn uiteindelijk dinsdag 25 maart t/m zaterdag 29 maart in Vientiane gebleven. Het was zo ontzettend, bloody hot... we moesten ons tempo aanpassen, maar uiteindelijk hebben we wel alles gezien wat we wilden. We hadden een fiets gehuurd en hebben heel Vientiane rondgecrosst. De gouden pagode, HET nationale symbool van Laos (we zijn NET niet geroosterd....waarschijnlijk 40 graden in de schaduw !), de Laotiaanse Arc de Triomph, waarvan we in schitterend uitzicht over de stad hadden (ook nog lekker gekletst met een paar jonge Laotiaanse monniken op de top, erg grappig), het nationaal museum en een schitterende boeddha-tempel, een van de oudste van Laos, met prachtig houtwerk en schitterende beelden (binnen mochten we helaas geen foto's maken). We zijn een andere dag met de bus naar het "Xien Khuan Buddha-park" (boeddha-beelden-park) geweest. Dit park is opgericht zo'n 50 jaar geleden, door een excentrieke Yogi-priester/Shamaan, die geloofde dat het Hindoeisme en het Boeddhisme direct aan elkaar verwant waren. Hij heeft beelden laten maken door verschillende kunstenaars van vrijwel alle Hindu-goden (en dat zijn er heel wat !) en afbeeldingen van Boeddha in allerlei verschillende posities, en ook combinaties van al die figuren. Dit leverde soms bizarre beelden op en ook als geheel was het ronduit fascinerend om te zien (en leverde heeeeel veel foto's op). Heel indrukwekkend. Deze tocht deden we met een lokale bus (blijft toch verreweg het leukste !!). Het was een uitje op zich ! Op de heenweg werden we verrast (of beter vergast) door een stel franse toeristen die zo verschrikkelijk stonken en er uit zagen als waren ze al tien jaar uit de buurt van een douche weten te blijven...ongekend. De terugweg was erg leuk, de bus stopte overal en was op ons na alleen gevuld met lokale bevolking. En alles ging mee !! Van complete marktvoorraden totaan nog levende vissen in een opengesneden jerrycan. Begin tegen die Laotianen niet over de "Partij voor de dieren", want ze lachen je recht in je gezicht uit. De vissen leefden nog, maar daar was alles mee gezegd (blijven ze wel lekker vers...). Karlijn kreeg af en toe een slootje water over haar mooie voeten, maar ach..."reizen is niet altijd feest", zoals wij vaak lachend tegen elkaar zeggen...en zo is het !! (ook een leuke spreuk die we vaak gebruiken; "soms heb je geluk, soms heb je pech", of ook een leuke, met een beetje spot, als we weer 'ns een beetje pissig zijn of verbaasd om de, laat ik het netjes zeggen, "omslachtigheid" is: "ach, het is niet voor niks een derde wereldland", of wanneer we weer eens een schrijnend voorbeeld zien van verborgen werkeloosheid (10 man op een nagenoeg leeg terras bijvoorbeeld): "kijk, hij heeft ook een baan!").

Goed, dat gezegd hebbende: De restaurantjes waren heerlijk in Vientiane, we hebben franse kaasplankjes en heerlijke rode steak van de BBQ gegeten... (een compleet gerecht met een heerlijke fles rode wijn voor 20 euro...waar doen ze het van ??). Ook hebben we ons weer 'ns aan de pizza gewaagd....en die was lekker....en groot !! Hier ontmoetten we ook nog een stel Nederlanders die een rondreis deden door Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja....in 25 dagen !! En een van de vrouwen beschreef de toeristen in Vang Vieng, waar we nog heen zouden gaan (een party-plek) met de legendarische bewoordingen "luie toeristen".... We hebben ons achteraf suf gelachen.... Verder hebben we ook nog geprobeerd om naar een Frans restaurant te gaan, welke zeer werd aanbevolen. Toen we aankwamen, was de tent stampvol....op twee tafels na, maar die waren voor vier personen gedekt. Een vrouw vertelde dat we konden plaatsnemen, maar de chef greep in en zei dat we maar over een halfuur moesten terugkomen.....Hij kon aan ons kennelijk niet genoeg verdienen....Enigszins overrompeld en verbijsterd liepen we weg om bij de mexicaan ernaast een grote, grote bier te bestellen, maar toen dacht Peter: DIT pik ik niet !! Ik liep terug, ging naar binnen en wenkte de zwetende chef. Ik liet hem ons ongenoegen blijken zei dat hij zich een zeer slecht gastheer betoonde, en als wij niet goed genoeg voor je zijn, dan bekijk je het lekker, maar WIJ komen nooit meer terug ! De man keek me wat verbijsterd aan, zei nog sorry, maar ons gevoel was meteen weer goed en ik liep voldaan de zaak uit. Uiteindelijk hebben we bij een andere Franse tent gegeten (zie hierboven) waar we heerlijk zaten, op het terras bij de fontein (leek wel een sterrentent) en heerlijk hebben gegeten !! Jaja, je maakt wat mee zo...
Verder nog vaak lekker aan de mekong-oever gezeten en veel, heel veel in de schaduw (al dan niet met een biertje) doorgebracht...

En op zaterdag was het dan weer eens zover: Tijd om de bakens te verzetten !! We gingen met de minibus op weg naar...Vang Vieng !! We dachten: dat willen we wel eens zien, die "luie toeristen" ! We vertrokken in een volle minibus, voor een rit van vier uur, en het was een prachtige rit. Tot de pauze ging het nog, maar daarna...het landschap werd steeds grilliger...en groener !! Dit was in het zuiden wat minder, daar kon je duidelijk zien dat het eind van het droge seizoen was aangebroken.
In Vang Vieng aangekomen hebben we meteen het guesthouse genomen waar de bus ons dropte. Het zag er prima uit, binnen 5 minuten waren we gesettled, een recordtijd !! En het plaatsje....Ja, de ligging was werkelijk prachtig. Omgeven door een heel bijzonder rotsachtig gebergte ("limestone mountains"), afgewisseld met veel tropisch groen en rijstvelden, en over de rivier allemaal houten bruggetjes. Het plaatsje ligt aan een rivier, waarover straks meer....
Het centrum is to-taal volgeplempt met guesthouses, restaurants, internetcafe's.....echt heeeeel idyllisch... En inderdaad, daar zaten en lagen ze, die " luie toeristen": rijen ligbanken vol met backpackers die films lagen te kijken en met name ene serie "friends" stond de hele dag, vanaf acht uur 's ochtends, op hoog volume te brullen...Als je nog een aflevering hebt gemist, kom hierheen want ze hebben ze hier allemaal. De eerste volle dag dat we daar waren hebben we 's ochtends wat zitten internetten (foto's geplaatst!) en 's middags gingen we naar het eiland dat in de rivier ligt, bij het plaatsje-zelf. Daar bevinden zich een aantal barretjes, zoals de "smile bar" en de "happy bar" (dan weet je wel hoe laat het is...). We gingen bij een van die tentjes met zo'n originele naam zitten, of nee, liggen in een heerlijke hangmat, aan de oever van de rivier met uitzicht op het gebergte...heerlijk! .....Dus besloten we maar 'ns een "happy shake" te nemen en dat beviel uit-ste-kend !! We lagen in de hangmat lekker te hangen, bestelden nog maar een biertje, terwijl Bob Marley op de achtergrond klonk...wat een leven... 's Avonds lagen we al vroeg in bed (hadden in de middag al ons kruit verschoten) en...toen barstte het los: een onweer zoals we beiden zelden of nooit hadden meegemaakt !! En een regen...ongekend. De bliksem en donder kwamen bijna tegelijk en het was echt bijna eng. En toen viel ook de stroom uit vanwege een blikseminslag. De volgende dag om twaalf uur deed alles het pas weer !! Dat betekende dus effe geen "Friends" meer.... De laatste hele dag dachten we, na bijgekomen te zijn van een niet onaanzienlijke kater: we moesten er maar eens aan geloven, dat "tuben" in de rivier. Dit schijnt een van DE backpacker-rites te zijn wanneer je naar Zuid-Oost Azie gaat, dus vooruit maar met die geit !! En "tuben" is dus het volgende: Je wordt, samen met een vrachtwagen-binnenband, met een busje naar een plek 4 kilometer verder gebracht, vanwaar je, zittend in die binnenband, jezelf 4 kilometer terug naar Vang Vieng laat meestromen in de rivier.... Dit gaat overigens niet zo heel snel. Men zegt van tevoren dat het zo'n 2 uur duurt, maar dat is wat overdreven. Als je in een keer doorgaat, is het zeker 3,5 uur (tenzij het regenseizoen is aangebroken, wanneer de stroming veel sterker is) !! En HIER zit 'em juist de kneep.....want na zo'n 50 meter al doemen de eerste drinkgelegenheden aan de oever op. Dit zijn stellages van hout en bamboe langs de oever, waar je met een soort bamboehengel wordt binnengehaald, reeds uitgenodigd door keiharde muziek. Daar eenmaal aangekomen (en ja, wij namen niet de eerste gelegenheid aan, maar pas de tweede. Er zouden zich echter nog veel van dit soort gelegenheden aandienen...waarover later meer), bleek het een groot feest: tientallen feestende mensen (met name jongeren, vaak jonger dan wij....maar ach), meestal niet nuchter meer. Je kon er ook zwemmen en de leukste attractie was, om als een soort tarzan jezelf van een hoge stellage (uiteraard van bamboe gemaakt) aan een touw het water in te slingeren ! Erg leuk allemaal. Maar ja, je moet ook weer terug, dus na twee biertjes gingen we weer verder, en daar kwamen we, bij het eerstvolgende barretje, een australisch stel tegen die we overal in Laos zijn tegengekomen (dit was het derde barretje) dus ach, vooruit, nog eentje...weer erg gezellig, maar ja we moeten voor donker terug zijn in Vang Vieng met onze autoband ! Dus na nog een biertje....gingen we verder (er zouden nog vele barretjes volgen, maar die hebben we maar overgeslagen). Nog een uurtje "tuben" dachten we....het werden er bijna drie !! Het eerste anderhalf uur was nog hartstikke leuk, het mooie uitzicht, de rust..heerlijk ! Maar toen werd het vervelend. Steeds meer peddelen om vaart te maken, je billen tegen de kiezels vanwege het ondiepe water, en ja hoor, langs de kant zag je steeds meer borden " tuk tuk service to Vang Vieng", of je kwam Laotianen op longtailboten tegen die vroegen of je soms een lift wilde (tegen betaling uiteraard, onderdeel van de tubing-trip-business), terug naar Vang Vieng. Wij hadden zoiets van: dat zeker niet, we zullen het afmaken ! uiteindelijk kwamen we om half zeven, vlak voor donker, aan met slappe armen van het peddelen. Nog net op tijd om niet extra te hoeven te betalen !! En dat terwijl we al om twee uur 's middags vertrokken..... 's avonds hebben we nog heerlijk bij de smile bar (what's in a name) ons vermaakt. Het was er stervensdruk !!! Allemaal dansen en drinken, op dat kleine eilandje, in de buitenlucht... En de volgende dag werd het tijd om te vertrekken naar Luang Prabang, naar het scheen de parel van de toeristische trekkers van Laos...

Het vertrek van de bus 's ochtends verliep nogal chaotisch, want de bussen waren nogal klein. Ok, er konden misschien dertien man in, maar geen grote, soms brede (PETER), westerse toeristen, maar misschien wel achtjarige Laotiaanse schoolkinderen... Enfin, een hoop gemopper, sommigen gingen echt uit hun dak (maar ja, reizen is niet altijd feest, zoals we reeds beschreven), en uiteindelijk vertrokken we, als een soort sardientjes in een....jerrycan ! Wij hadden nog wel mazzel, omdat we allebei een plek bij het raam hadden bemachtigd. En dan die tocht.....ja het wordt eentonig, die mooie tochten, maar deze was van de buitencategorie !! Het grillige rotsachtige werd alleen maar grilliger en mooier,we reden over stijgende en dalende kronkelwegen door afgelegen dorpjes, bestaande uit huizen van bamboe en hout op palen, waar de geiten, kippen en varkentjes vrolijk rondliepen tussen kleine kinderen in hun blote kont, al zwaaiend naar ons (die kinderen dus, niet die varkens). Verder heel veel kleine beekjes en riviertjes, waar vaak buffels in lagen, afkoeling zoekend tegen die niet geringe hitte. Her en der lagen langs de weg grote lakens vol met rode pepers, te drogen in de zon. En natuurlijk werd het landschap ook nog eens gevuld met uitgestrekte rijstvelden, meestal in de vorm van de bekende trapsgewijze terrassen, en allerlei soorten palmbomen. En ja, als je dan ook nog eens zo'n rit kunt voorzien van een heer-lij-ke soundtraack uit je i-pod (bestaande uit Radiohead, dr. Alimentado, Boards of Canada, Bonnie "Prince" Billy en Neil Young),ja...dan is een dag als deze een groot feest. DIT is reizen, super !

Enfin, eenmaal aangekomen in Luang Prabang lieten wij ons van het busstation naar de door ons gereserveerde (eerste maal dat we dit deden) kamer brengen. Dit bleek een soort "homestay" te zijn, dus een kamer huren bij mensen thuis. Ze hadden wel zes kamers, maar je moest steeds door het huis en de winkel (waar ze zelfgeweven stoffen verkochten, het weefapparaat stond bij de keuken...) lopen om bij je kamer te komen. Toen we aankwamen was het effe wennen, maar uiteindelijk bleek het een ontzettend leuke en warme plek te zijn. 's Ochtend zaten we lekker in de tuin, waar het ontbijt werd geserveerd, en als je koffie bestelde kreeg je standaard een pot vol... en dat voor 10 euro per nacht en nog geen 4 euro voor twee ontbijtjes en koffie. Uiteindelijk zijn we zeven nachten daar gebleven en dat is niet voor niks. Wat een plek...het centrum is gelegen op een soort schiereiland tussen de Mekong-rivier en een kleiner riviertje dat in de Mekong uitkomt. We hebben menig avond en middag aan de oever van de Mekong zitten eten en drinken. We hadden daar een prachtig uitzicht en konden vaak een schitterende zonsondergang zien. Aan de overkant bergen, kleine dorpjes en wuivend bamboe (jaja...). Het stadje zelf bestond uit heel veel huizen en panden uit de Franse koloniale tijd. Dit gaf het stadje een heel idyllische en romantische sfeer. Prachtige rustieke straatjes met schitterende bloemen en veel groen, waartussen zich mooie houten huizen bevonden, soms afgewisseld met kleine boeddhistische tempels. Ook waren er veel restaurants en relatief hippe tenten met verbazend mooie, stijlvolle aankleding waar ze soms ook heerlijke muziek draaiden...je kon bijna niet geloven dat je je in Laos bevond, toch een van de armste landen....
We hebben daar heel relaxed rondgehangen maar toch elke dag ook wel iets ondernomen, zoals een sunset-toer met de boot over de Mekong (echter zonder sunset, omdat het juist die dag nogal bewolkt was, maar wel met schitterende wolkenpartijen die boven de bergen uitstaken), een rondwandeling langs diverse tempels in de stad (en daar zijn er heel veel van in L.P.), afgesloten met een klimtocht de heuvel op vanwaar je een wonderschoon uitzicht had over de stad en de wijde omtrek......en daarna een koel biertje bij een van die hippe tentjes.... Dit was deel 2 van een soort stadswandeling, waarvan we deel 1 op andere dag deden (je moet ook niet te veel willen met die bloedhitte...). Ook zijn we een middag naar (weer) een nationaal museum geweest. Dit museum was, voordat de huidige, socialistische regering in 1975 de macht greep, de residentie van het koninklijk paar. Het was zeer de moeite waard. Veel prachtige mozaieken en allerlei geschenken van diverse staatshoofden van weleer aan het koninklijk paar en nog veel meer. Je kreeg een goede indruk van de Laotiaanse cultuur. Ook gingen we op een dag een toer doen, bestaand uit een ochtend varen over de Mekong naar de "Boeddha-grot" en 's middags naar een kennelijk heel mooie waterval. Vooraf was ons echter verteld dat de prijs inclusief gids was, hetgeen niet het geval bleek, of men moet de bestuurder van de boot hebben bedoeld die ongeveer twee woorden Engels sprak ("hello" en "bye"). Bovendien bleek dat we bij de grot weer toegang moesten betalen, wat we dus niet van plan waren. Dit hadden ze vooraf niet gezegd. Samen met een paar anderen op de boot hadden we er een beetje genoeg van, want bij navraag bleek dat we bij de waterval ook moesten gaan betalen.... Samen met een Finse jongen gingen we gedrieen na de ochtend verhaal halen bij het boekingsbureau en eisten de helft van ons geld terug. Dat kregen we. Toen besloten we met ons drieen een alternatief middagprogramma in te lassen: lunchen en drinken aan de Mekong. Dit werd een gedenkwaardige middag.... De sfeer was goed, heerlijk geluncht en om een uur of vier brak er weer een hels onweer los en de regen viel werkelijk met bakken uit de hemel, overgaand in...HAGEL !! In Laos ! En niet van die kleine hagelsteentjes... Gelukkig zaten we inmiddels overdekt, met uizicht op de rivier nog steeds...werkelijk een surrealistisch tafereel, en we gingen nog even door met drinken, tussendoor nog wat "lao lao" besteld (een soort Laotiaanse whisky), hetgeen de sfeer er niet minder op maakte. Kortom: we hadden een wereldmiddag en -avond ! Echt onvergetelijk... De volgende dag zijn we uiteindelijk toch naar de waterval gegaan (we werden overgehaald door een tip van het eerder genoemde australische stel, die we ook in L.P. dus weer tegenkwamen toen we zaten te ontbijten en te herstellen van de dag ervoor....),samen met dezelfde Finse jongen, die we toevallig weer ontmoetten. En het bleek een topper, een van de mooiste watervallen ooit gezien, met een aantal niveau's en op sommige daarvan kon je heerlijk zwemmen !! Het water was turquoise gekleurd, het leek net niet echt....
En ja, wat moeten we verder nog vertellen over L.P. ?? Bijvoorbeeld dat er een hele grote avondmarkt was, waar elke dag allerlei handelaars uit de wijde omgeving vele souvenirs, vaak handgemaakt, en t-shirts en van alles verkochten, gezeten onder knusse schemerlampjes en rode tentdoeken. Of dat we de voorbode van het Laotiaanse nieuwjaar ervaarden. Dat betekent vooral: nat gegooid worden met bakken water. Dit feest wordt half april gevierd, en het watergooien staat als symbool voor het eind van de droge tijd (zo half mei, begin juni begint de regentijd), wanneer je bij wijze van spreken het laatste water dat er nog rest naar elkaar toegooit. Erg leuk....als je Laotiaan bent misschien. Ook kunnen we zeggen dat we een avond heel luxe (relatief dan) en lekker hebben gegeten: saucijsjes van buffelvlees en echt sublieme biefstuk, werkelijk boterzacht. Gelardeerd met een heerlijke fles rode wijn en strakke koffie, bij mekander voor 30 euri met z'n tweetjes.... Ook erg leuk om nog te vertellen was het schouwspel langs de rivier. Duidelijk te zien was dat een groot deel van de bevolking die langs het water woont ook echt met en op en van het water leeft. Vele boten die we langs de oever zagen liggen deden dienst voor transport of als veerboot en wanneer we 's avonds langs de oever zaten te eten was het prachtig om de lichtjes te zien van de vele bootjes die de rivier opgingen om te vissen. Langs de kant was het vaak druk, omdat men de visnetten aan het repareren was of een nieuwe boot aan het bouwen of schilderen, vaak gepaard gaand met vrolijke drinkpartijen en veel gelal. Want een ding is zeker: Beerlao is erg lekker bier en het is ook DE nationale trots (Het Deense Carlsberg heeft inmiddels een groot aandeel in de brouwerij), maar zeker de Laotianen nemen het zeer graag tot zich !! Al met al was het een schitterend gezicht, en gehoor. Maar goed, genoeg over Luang Prabang !

Van Luang Prabang ging de tocht verder naar Nong Khiew, verder Noordwaarts. Na slechts drie uur arriveerden we en het plaatsje was schitterend gelegen aan weer een mooie rivier. Tegen de steile rotsachtige bergen lagen ook diverse bungalows waar we zouden kunnen verblijven. Toen we even bijkwamen met een blik cola, spraken we een jongen die ons zwaar aanraadde om naar een ander plaatsje te gaan, geheten Muang Ngoi Neua. Dit plaatsje was alleen per boot te bereiken, een uurtje varen van Nong Khiew. We besloten deze raad op te volgen. De boot zou anderhalf uur later vertrekken, dus besloten we nog een noodle-soeppie te eten, vlak bij het vertrekpunt van de boot. Dit was een ervaring op zich: in de eerste plaats was de noodle-soep van onverwachte en ongekend hoge kwaliteit (heerlijke groenten en superrr-spicy !!) en het eettentje was voorzien van missschien wel het meest bijzondere toilet dat we hebben gezien. Eerst moest je door het (uiteraard houten) huis lopen, waar zich ook de keuken bevond (nou ja, keuken....een paar potten op stenen oventjes, een soort kampvuur en een plank met ingredienten) en waar uiteraard weer kippen vrolijk rondhuppelden, en dan deed je een bamboedeur open en....stond je ineens in een openlucht-toilet met magnifiek uitzicht over de rivier en aangrenzende bergen !! Tot je middel was er nog een schutting, waaraan ook wat kleding hing, pissen deed je in een gat en onderwijl kon je genieten van het uitzicht !!

Toen we eenmaal op de boot zaten vielen we weer van de ene in de andere verbazing. Ten eerste het feit dat we steeds dachten: nu is de boot ECHT vol, en dan kwam er weer een vriendelijk lachende vrouw aan met twee mega plastic tassen en onder een arm een huilende peuter. En weer iemand met dozen vol bevoorrading voor waarschijnlijk een winkeltje op de plaats van bestemming. Dit ging nog een tijdje zo door en Karlijn en ik keken elkaar met een mengeling van verbazing en toch wel schrik aan....hoe moet dit in godsnaam aflopen ?? Uiteindelijk was de boot van zo'n 15 meter lang en anderhalve meter breed gevuld met meer dan 25 personen plus een stuk of wat baby's (en daar zijn er een hele hoop van in Laos !! Zal wel te maken hebben met het gebrek aan electriciteit op vele plekken en het feit dat het al om half zeven donker is. Je moet toch wat), en daarnaast een stuk of acht a tien rugzakken van toeristen en tientallen tassen en dozen en kippen etcetera. Verder het prachtige landschap....niet alleen de rotsen, bergen en de schitterende jungle op de oevers, maar vooral de grilligheid van de rivier: een en al bochten, kleine eilandjes, stroomversnellingen, rotsen middenin de rivier, het was adembenemend en niet in het minst de tocht zelf, want het leek wel alsof we in een wildwaterkayak waren terecht gekomen ! We gingen stroomopwaarts, met af en toe een vervaarlijke deining van de boot als gevolg van de golven, wanneer we weer bij een niveauverschil van de rivier waren beland. Soms ging de boot rakelings langs de kant en zelfs werd de motor even uitgezet (wij dachten dat'ie het begeven had...oeps !!) om weer de juiste koers te vinden. Elke andere sterveling zou binnen 50 meter op de rotsen zijn gelopen, maar die gasten die dit soort boten besturen weten werkelijk precies waar ze wel en niet kunnen varen en waar het diep genoeg is. Intussen werd naast en voor ons borstvoeding gegeven aan een paar prille Laotiaanse medeburgers en werd er af en toe bijne per ongeluk op het hoofd van een kip getrapt door een nietsvermoedende toerist.... we kwamen ogen en oren tekort en hoopten stiekem bij elke bocht dat we het dorpje zagen opdoemen.
Toen we eenmaal aankwamen werden we erg ruim beloond. We hadden het al vaker tegen elkaar gezegd: "dit is de mooiste aankomst die we hebben gehad", maar deze was en is niet te overtreffen....het valt eigenlijk niet goed uit te leggen, want woorden zijn maar woorden, maar je moet je voorstellen dat het plaatsje aan de voet van een heel steil rotsachtig gebergte ligt, volledig afgesloten van de buitenwereld, geen auto's of motoren (want per weg niet te bereiken), aan de rivier, met aan de overkant een landschap en dus een uitzicht....te mooi, niet te beschrijven ! De enige manier om te overnachten was een houten of bamboe hut, meestal op palen, pal aan de steile oever. Toen we eenmaal op het gammele terras van het restaurantje bij onze bungalow stonden en aan de overkant de zon al laag zagen staan tussen de heuvels en rotsen, gecombineerd met de serene rust die slechts werd verstoord door het geluid van wat vissersboten en mensen aan de oever die zaten te keuvelen of lekker een bad namen in de rivier, ja....toen werden we even stil...Dit is uniek ! Het plaatsje-zelf lag even achter de steile oever en bestond uit een lange zandweg met huizen, wat restaurantjes en provisorische winkeltjes aan beide kanten, en op straat was het zo lekker rustig...wat spelende kinderen, varkens en kippen, her en der een houtvuurtje waar op werd gekookt...bijna onwerkelijk...... het leek honderdvijftig jaar terug in de tijd ! Electriciteit was er van 6 tot 10 's avonds, tot stand gebracht door wat generatoren en verder niks....helemaal niks ! We zijn hier uiteindelijk maar twee nachten gebleven, omdat we nog meer voor de boeg hadden en het bovendien wel erg vochtig en heet was overdag, maar het was echt onvergetelijk... Zo bijzonder hoe op zo'n plek bovendien ook weer bijna iedereen op het water en met het water leeft... in het midden van...niks.

Dus de volgende dag stonden we weer fris om kwart over zes naast ons bed ! We moesten al om zeven uur een ticket kopen voor de boot terug, omdat iedereen naar Nong Khiew ging in verband met een roeiwedstrijd. De terugweg per boot verliep ietsje makkelijker, omdat we stroom mee hadden en de heenweg al hadden meegemaakt. Weer aangekomen in Nong Khiew wilden we eigenlijk naar de genoemde lokale roeiwedstrijd kijken, van 18 dorpen uit de omgeving tegen elkaar, maar omdat we meteen een songthaew (een lokale bus, eigenlijk een pick up truck met banken in de lengterichting in de achterbak en een dak van zeil op een ijzeren stellage) konden pakken oostwaarts, hebben we dat maar gedaan. We gingen vanaf daar namelijk verder richting de grens van Vietnam en wisten dat we mogelijk nog een lange en zware tocht te gaan hadden (We hebben de roeiers vanaf onze bungalow wel zien trainen. Heel apart, dertig man in een boot, vijftien per kant, met allemaal een peddel, en uiteraard een gangmaker achterin die het ritme aangaf).
Zo zaten we om half twaalf in de songthaew, wederom he-le-maal volgepakt en weer deels hetzelfde tafereel: borstvoeding her en der, kilo's bagage, kippen en ook mensen die compleet opgevouwen in het midden zaten, omdat de banken vol zaten. De lokale bevolking staarde ons toeristen wat verbaasd aan en zo deden wij naar hen, mede gezien het hele schouwspel. Wie kijkt nou eigenlijk naar wie ? En EEN ding wat we inmiddels hebben geleerd: "vol is nooit vol !!"
Na twee uur kwamen we op het eindpunt aan, het gehucht Vieng Kham, zo'n 50 km verder oostwaarts. Hier moesten we verder vervoer zelf regelen, want een bus was in geen velden of wegen te bekennen... Onze eindbestemming voordat we de grens over zouden gaan was Xam (of Sam) Neua, zo'n 85 km. voor de Vietnamese grens. We wisten echter al dat we dit niet in een dag zouden halen, ook al is de afstand Nong Khiew - Sam Neua "slechts" zo'n 260/270 km. We hadden bedacht dat ons einddoel van die dag Vieng Thong zou moeten (kunnen) worden, bijna halverwege genoemde afstand. De Songthaew-chauffeur voelde natuurlijk wel aankomen dat wij verder wilden en moesten, want dat Vieng Kham, tsja, er woonden inderdaad mensen, maar daar was alles wel mee gezegd... Gelukkig waren er nog vier andere toeristen, dus na wat gepraat konden we voor zo'n 12 euro de man wel mee (de bus naar Vieng Kham kostte slechts een anderhalve euro, 20.000 kip), maar ja, nu fungeerde dezelfde chauffeur feitelijk als prive-chauffeur, en ja, of'ie onderweg ook mensen mocht oppikken, want dat is daar dan evengoed gebruikelijk. Een enkeling mopperde wat, maar ik zei "luister, als je liever in dit gat een dag blijft navelstaren om een anderhalve euro verschil, dan kan dat, maar we hebben geen keus, want ander vervoer hebben we nu niet..." Uiteindelijk vertrokken we dus even voor twee uur, voor nog eens vier uur, over zo'n 75 km..... En het was duidelijk te merken dat we in de dunst bevolkte provincie van Laos terechtkwamen...en afgelegen !! Dit is echt de ongerepte natuur !! We begrepen al snel waarom we zo'n 20 km/u gemiddeld gingen, want het was bizar hoe de weg liep, zo bochtig, steil en vaak geen asfalt te bekennen....wel vele, diepe kuilen. Het verloop van de weg was op z'n zachtst.....grillig ! Hier woonden de "tribal people" de stammenvolkeren, soms ook te herkennen aan de andere gelaatstrekken. Het was bijna alleen maar jungle. En prachtige vergezichten en steile afgronden, wegen zo smal dat je je werkelijk niet kon voorstellen dat hier ook bussen en vrachtwagens overheen reden (en dat deden ze...). Eens in het kwartier kwam je eens een auto tegen....ik kan me niet herinneren dat we ooit in zo'n afgelegen gebied zijn geweest.... Voeg daar het schitterende licht van de inmiddels al laag staande zon bij en...nou ja, werkelijk een ervaring die (wederom) onvergetelijk is...een gevoel van opperste geluk bekroop ons beiden toen we elkaar aankeken. inmiddels kregen we wel wat slappe armen van het steeds maar weer vasthouden aan het stalen geraamte dat als beschutting diende. Wat ook heel bijzonder was: borden langs de weg met de tekst " we are proud we have tigers here" !!!! We hebben ze niet gezien, maar dit zegt, denken wij, wel genoeg....

Om even voor zessen kwamen we aan in Vieng Thong, werkelijk een gat middenin de jungle ! We stopten voor de deur van een van de twee aanwezige guesthouses, namen zelf meteen de enige kamer met ramen (voor 40.000 kip, 3 euro), en zowaar warm water, maar......geen wastafel !!! Dit was een nieuwe ervaring. We hadden al eens een kamer gehad met twee douches (een voor warm water en een voor koud water, in Cambodja), maar dit nog niet.... Dus dan maar tandenpoetsen boven het franse toilet !! We pleurden onze tassen meteen neer, bekaf maar super voldaan van een majestueuze reis, en gingen naar de overkant, het enige restaurant, voor een lekker lauw biertje. Onze reisgenoten kwamen er ook bij en zo zaten we met z'n zessen in het bijna pikkedonker, want de stroom deed het nog niet (zou om zes uur gebeuren, maar ach...). Wat een aankomst....euforie bijna !! Dit blijft je je hele leven bij. Na een gezellige avond met lekker eten gingen we snel om half tien douchen, want om 10 uur zou de stroom uitgaan.... En lekker naar bed, maar...toen brak verderop ineens een feestje los ! Wij draaiden ons nog maar eens om en vielen als een blok in slaap...onder de klamboe, zonder fan...

De volgende ochtend, voor de verandering, weer eens lekker om kwart voor zes opgestaan, want om zeven uur ging de bus (hoopten we, want de informatie over dit soort dingen is niet altijd even betrouwbaar). We gingen met fris gemoed een douche nemen in het half donker, en namen aan de overkant nog snel een bakkie koffie, en inderdaad, om zeven uur vertrok de bus (overigens, het leven begon daar al om vijf uur, met kaarsverlichting op de markt....).
Als ontbijt een pak koekies mee voor onderweg, en nadat de laatste drie passagiers, een drietal uitgelaten vietnamese mannen, waren ingestapt, kon de laatste etappe tot Sam Neua beginnen.
Dat het weer een prachtige route was hoeven we niet meer uit te leggen. Ook nu bleek weer: vol is nooit vol !! Dit keer hing er ook een plastic tas met vissen in een laagje water aan de wagen... Het stonk wel een beetje boel. Onderweg kregen we nog een lekke band, en die werd gewoon, als een fietsband, uitgelicht en geplakt. Onderweg nog een plaspauze middenin de natuur en verder hebben we ons vermaakt met de drie vietnamezen, waarmee we sigaretten uitwisselden en Karlijn moest per se horen wat voor muziek eentje op z'n telefoon had. De stellage waar het dak aan vast zat (en waar onze rugzakken samen met heel veel meer bagage op lagen) begon wel erg te schudden, zeker omdat een man of drie op een gegeven moment aan de achterkant stonden en zich hieraan vasthielden, maar alles bleef gelukkig heel. De wagen was bijna te vol om bergop te komen en de rook uit de uitlaat werd steeds zwarter, onderweg moesten nog een paar Laotiaanse vrouwen kotsen, maar uiteindelijk kwamen we om twee uur ongeschonden aan in Sam Neua, de hoofdstad van deze verlaten provincie.

Het plaatsje zelf had weinig om het lijf, maar was schitterend gelegen tussen de bergen. Deze dag bleek later, tesamen met de vissen en kippen in de bus, een soort dierendag te worden. Eerst zagen we tijdens het eten 's avonds in een lokaal restaurantje, dat er een kat naar binnenliep met in z'n bek een dode rat. We attendeerden iemand van het restaurant hierop, maar die scheen het wel grappig te vinden. Vijf minuten later zagen we dezelfde kat weer lopen met dezelfde buit, maar nu hing hij in twee delen in z'n bekkie. Hierop gaf ik een schreeuw om aan te geven dat dit toch wel wat ver ging in een eetgelegenheid en mogelijk onze eetlust zou aantasten, waarop de rat van de kat werd losgemaakt en in de prullenmand werd gegooid, in de keuken uiteraard. Ondertussen gingen op tv Tom & Jerry verder met rollebollen...je verzint het gewoon niet.
Toen we 's avonds naar bed gingen bleek het nog steeds dierendag, want Karlijn lag in bed terwijl ik m'n tanden poetste, en ineens kwam Karlijn met d'r hart in de keel de badkamer in.... "er is echt iets heel ergs, een levensgrote spin !!" En ja hoor, daar liep'ie, rende hij over de muur. Een bruine, harige spin met een lijf zo groot als een duim een te lange poten. Allebei waren we niet echt helden en Karlijn ging beneden "pictionary" spelen met de eigenaar van het guesthouse. De goede man kende bijna geen engels, dus Karlijn tekende het maar op papier.... Het leek echter iets te veel op een lamp, dus kwam de man met een nieuwe lamp naar boven. Uiteindelijk zag hij ook wat ons probleem was en gaf de spin nonchalant een tikkie, waarop de spin verschrompelde en op de grond viel. Hij pakte hem op en gooide hem in de wc bij de buren. Zo simpel is dat dus.
Toen gingen we heerlijk ontspannen slapen.
De volgende dag een trip gemaakt naar Vieng Xai, 30 km verderop, waar prachtige grotten zijn alwaar de socialistische Laotianen hun schuilplaats hadden tijdens de "secret war" in de jaren 60/70, waarin de Amerikanen het land helemaal hebben volgegooid met bommen. De grotten waren erg indrukwekkend, het was feitelijk een ondergrondse stad annex militaire basis, met theaterzaal en al...en dat allemaal in grotten, in een wederom grootse, schitterende omgeving, en vooral ook een heerlijk relaxed plaatsje dat Vieng Xai. De avond van onze tweede en laatste nacht was nog heel bijzonder. Eerst werden we uitgenodigd bij een huiskamerfeestje, in verband met het al genoemde Laotiaanse nieuwjaar, met karaoke en al (vooral veel bier en dronken jonge Laotianen). Heel grappig, vooral ook omdat we elkaar vrijwel niet verstonden. Na het eten (in een ander restaurant dit keer...) gingen we nog even een kijkje nemen aan de overkant, waar buiten een bruiloft aan de gang was. We werden meteen naar de feesttent geroepen en konden niet anders dan plaatsnemen, meedrinken en zelfs meedansen. Ons glas werd steeds weer volgeschonken met lao lao, en het dansen werd steeds gezelliger en gekker. Het gesprek met onze gastheer wilde niet zo vlotten, enerzijds door het gebrekkige engels en anderzijds door de lao lao. Het was echter een bijzondere, verrassende avond. De volgende dag stond de tocht naar de Vietnamese grens op het programma.

Inmiddels zijn we twee dagen geleden in Hanoi aangekomen. Hoe de tocht hierheen is verlopen en het vervolg....dat lezen jullie later !! Anders wordt het wel erg lang, dit verhaal !!

Tot het volgende verslag uit Indochina !

Groeten en veel liefs,
Karlijn en Peter.