Angkor what ???? .....een wereld van verschil

Hierrrr zijn we weer ! Dit keer vanuit Cambodja en wel aan de oever van de Mekong-rivier, in het stadje Kratie (Kracheh).

Voor we verslag doen van onze reis willen we ook even stilstaan bij de "keerzijde" van een lange reis...Je mist de dingen die thuis gebeuren. Leuke dingen, zoals de geboorte van Stijn, het zoontje van Sjoerd, Karlijns broer. Maar helaas ook het trieste bericht dat tante Elly, de zus van Peters moeder, op 29 februari is overleden.....Dan is Nederland ineens heel ver weg...Of Cambodja juist...
Maar ja, een cliche is niet voor niks een cliche: het leven gaat verder, en ook onze reis....

En dan nu het verslag van onze avonturen:
We waren de vorige keer met ons verhaal geeindigd in Bangkok..... De volgende dag zijn we vertrokken naar de Cambodjaanse grens. Omdat een aardige taxichauffeur ons naar de north busterminal in plaats van de north-east busterminal had gebracht, moesten we anderhalf uur op de bus wachten waardoor we mogelijk te laat bij de grens zouden komen, temeer vanwege een extra overstap (de grens sluit nl. om 7 of 8 uur !!). Dus hebben we een andere zeer aardige, gok- en rookverslaafde taxichauffeur bereid gevonden om ons in drie uur tijd naar de Cambodjaanse grens te rijden voor zo'n 50 euro (ach, soms moet je 'ns improviseren). De man zat continu aan z'n mobiel, mogelijk om de paardenrennen te volgen of iets dergelijks, en na elk telefoontje zei hij "smoke ?", oftewel of ik ook zo'n zin had in een sigaretje, want dan kon hij ook weer roken....en gingen dus de ramen open, want een asbak had'ie niet.... Airco uit en ramen open, dat principe....

Om een uur of half vier waren we bij de grens. Daar kwamen een paar jonge knapen naar ons toe met de vraag of we nog een visum nodig hadden...en dat hadden we ! Het leek een beetje vreemd, want het leken geen beambten o.i.d., maar al snel bleek dat het zo werkte. We vulden een formulier in en die gasten gingen met de formulieren en onze paspoorten op de brommer naar het consulaat. Binnen vijf minuten hadden we voor 24 euro een visum voor....Cambodja !! Eerst langs de Thaise grens en dat ging vlot....toen een stuk door niemandsland lopen en toen begon het gezeik.... eerst kwamen er allerlei vage figuren ons een taxi aanbieden naar Siem Reap, wat onze bestemming was, voor zo'n 75 dollar (moeten jullie raden wat we terugzeiden...) of boden ons hulp aan met de laatste stempels die we nog nodig hadden op ons visum (zelfde vraag...), en toen belandden we uiteindelijk bij de Cambodjaanse douane, waar we echt een uur in de rij hebben gestaan voor een stempel...en toen waren we echt in Cambodja !! We werden met een pendelbus vijf minuten verder gebracht en vandaar zouden we met een bus naar Siem Reap gaan..... eerst nog effe geld wisselen, geen probleem...we waren met onze stomme koppen alleen vergeten vantevoren te checken wat de koers was... we kregen dus 30 % te weinig, bleek achteraf. Tsja, ook dat soort dingen gebeuren...gelukkig wisselden we maar een klein bedragje voor de eerste dag, dus ...soit. Dit brengt me trouwens wel op de overpeinzing dat je je tijdens het reizen gaat realiseren dat je in dergelijke situaties (bv. ook bij taxi's, tuktuk's en het kopen van spullen her en der) van 10 keer zeker 3 keer teveel betaalt, ook al gaat het soms om minuscule bedragen. Als je continu messcherp bent betaal je nog steeds 1 of 2 keer teveel..... Maar ja, wil je altijd zo scherp zijn en wantrouwend ?? Dit zijn soms lastige dingen, maar je moet er mee leren omgaan....Het hoort er bij, voor de mensen hier, of in India, zijn wij een soort miljonairs.

Enfin, we zaten uiteindelijk om kwart voor vijf in de bus naar Siem Reap, een rit van zo'n vijf uur (150 km), waarvan slechts 25 km verharde weg en 125 km hobbelen over een verharde (soms) zandweg...Wat een rit en wat een verschil met het relatief erg rijke en comfortabele Thailand !! Een en al stof van de rode zandweg, geen airco, dus lekker de ramen open en stofhappen. Het landschap was erg uitgestrekt, langs de weg stonden wat houten huisjes op palen (voor de regentijd en in het hete,droge seizoen om te kunnen schuilen tegen de zon) en daarachter alleen maar natuur en groen, zover het oog reikte. Er reden bijna geen andere auto's, wel ossenkarren en wat brommertjes.. Na een uur rijden werd het donker, dit was een vreemde ervaring...in een bus over de overharde wegen, dus een en al gehobbel.. verder geen licht te zien...alleen maar honderden sterren, niet alleen boven je maar links, rechts, echt overal!! Dit is in Nederland nooit zichtbaar door al het licht wat wij hebben. Aangezien vrijwel niemand electriciteit heeft of slechts een enkel lampje, had het al met al een hele vreemde sfeer, deze busrit. Je voelde echt dat je in the middle of nowhere reed...heel bizar...... Het contrast in welvaart was ijzingwekkend groot... We waren weer terug in de derde wereld.

Het vreemde is dan ook (weer zo'n overpeinzing...) dat je soms de indruk krijgt dat wanneer een land armer is, het land en het leven meer indruk maken. De natuur is vaak ongerepter en het dagelijks leven heeft een bepaalde puurheid.... Het leven speelt zich meer buiten af, en ja, we worden toch meer gefascineerd door ossenwagens, paardenkarren en huizen op houten palen, alsmede kleurrijke maar primitieve lokale marktjes, dan grote villa's en shoppingcenters...

Dit geeft ons tussendoor een mooi bruggetje naar datgene wat we nog niet echt hadden omschreven, maar zeer de moeite waard was, nl. de treinrit in India van Madurai naar Pondicherry en eerst nog de busrit van Varkala (Kerala) naar Madurai (Tamil Nadu).
Om met de laatste te beginnen: ook hier was het contrast verbijsterend: Kerala met de relatieve rijkdom en zodra we de grens met Tamil Nadu over waren, werden de wegen direct slechter. We zagen ineens vrijwel geen auto's meer, de winkeltjes langs de wegen hadden duidelijk minder voorraad en te verkopen, het land werd bewerkt met behulp van ossen en buffels. Ook aan de kleding en de vaak uitgemergelde lijven van de voorbijgangers was de armoede af te lezen.... De dorpen zagen er totaal anders uit. Het was duidelijk te merken dat het leven daar ruwer was en harder.... Maar wat een uitzicht..... het landschap was van een verbluffende schoonheid. Ik had al begrepen dat Tamil Nadu een waanzinning vruchtbare bodem heeft en dat was te zien... rijst, katoen, palmen (ook wel weer) en allerlei soorten gewassen, kruiden en weetikwatnietallemaalwatergroeide. Op de achtergrond doemden de heuvels op en naarmate de zon lager stond werd het licht evenredig mooier....De zon reflecteerde zowat op de rijstvelden....wauw !! Een werkelijk prachtige, maar ook verbijsterende rit. De combinatie van de toenemende armoede en een verpletterend mooi landschap...we zaten bovendien helemaal vooraan in de bus, dus qua uitzicht eerste klas.

De treinrit van Madurai naar Pondicherry was ook van een grote schoonheid. Wat deze rit vooral zo indrukwekkend maakte, was de opkomende zon die scheen over het weidse, tropische landschap, bestaande uit onmetelijke rijstvelden en bergen/heuvels op de achtergrond. Je zag bovendien de dorpjes langs de rails ontwaken. Mensen stonden te badderen in beekjes of gewoon te poepen langs het spoor.... Heel apart..

Goed, dat gezegd hebbende, we waren op weg naar Siem Reap.... Uiteindelijk kwamen we daar om een uur of tien aan. De bus stopte bij een guesthouse (waarschijnlijk een zakelijke connectie, but anyway...), we konden daar een prachtige kamer krijgen met een balkon met een enorm hardhouten terras-set... ongelovelijk, en dat voor 4 euro... We maakten meteen een afspraak met een mannetje die ons twee dagen de omgeving inclusief Angkor Wat, het grootste tempelcomplex ter wereld, zou laten zien. Dit was erg mooi (maar ja, dat Angkor Wat blijft toch een stapel ouwe stenen waar je een hoop geld voor betaalt, maar goed...)We hebben er anderhalve dag rondgelopen. Onze gids had 1(!) goede tip; Je kan de dag voordat je Angkor Wat bezoekt je ticket kopen en dan mag je alvast die middag naar binnen (joepie!) voor de sunset!! Dit was MOOI! Angkor Wat leek wel van goud. En de volgende dag begon onze sightseeing bij de tempel in de regen, Angkor Wat was grijs en nat en glibberig...Later de dag toch nog heel veel zon gehad en het verdere complex bekeken. Ontzettend warm...
De dag daarvoor zijn we met een schipper het Tongle Sap-meer opgevaren. Hier was een heel dorp op het water waar zo'n 2000 gezinnen wonen. Er was een elektronicawinkel, een school, een restaurant, wat wil je nog meer... En wij hadden weer een leuke uitstap!

Na 2 dagen Siem Reap naar de hoofdstad Phnom Penh, waar we twee nachten en een volle dag verbleven. Die volle dag zijn we naar het royal palace en de "silver pagoda", een prachtige boedhistische tempel met vijfduizend zilveren tegels op de vloer en prachtige boedha-beelden, o.a. van diamant en bladgoud gemaakt, geweest. Verder nog naar een meer geweest, midden in de stad en vol met waterplanten, waar we de zonsondergang zagen vanaf een terras...prachtig.

Vervolgens gingen we naar Sihanoukville, waar we 8 dagen op het strand hebben gelegen..effe bijkomen....en geen uitstapjes. Hier hebben we ook onze visa voor Laos en Vietnam geregeld en hebben we drie avonden met Charles, die we in Bangkok hadden ontmoet, heerlijk gegeten en bier gedronken....gezellig !! Ook hebben we hier een keer overdag en een paar keer 's avonds gigantische tropische stortbuien meegemaakt....ook gezellig... Vervolgens hebben we twee nachten en twee dagen op een onbwoond eiland doorgebracht, Koh Ru, zo'n 1 a 1,5 uur varen...wer-ke-lijk fantastisch ! Het lekkkerste, mooioste strand dat we ooit hebben gezien...alleen tien houten bungalows en een heerlijk relaxed restaurant.... Daar zaten we 's avonds, samen met de bewoners van de ander bungalows, heerlijk te chillen...totale ontspanning !! En weer honderden, nee duizenden sterren !!!!
Daarna moesten we weer eerst terug naar Phnom Penh om verder naar het noorden te kunnen gaan richting Laos. Weer twee nachten (in hetzelfde heerlijke hotel met uitzicht op het nationaal museum en het royal palace, op de vijfde etage en....zonder lift..ook erg gezellig).
Toen zijn we de ene hele dag dat we er waren naar het nationale museum en de russische markt geweest, waar werkelijk alles te koop is. Allerlei bekende merken (worden in Cambodja gemaakt) voor een prikkie (nieuwe rugzak gekocht! Verder hebben we ons ingehouden....).
Als laatste naar Tuol Sleng museum geweest...ofwel: de dodencellen uit de t tijd van Pol Pot en z'n rode khmer-regime. Ht gebouw was een oude school en hier zijn tussen 1975 en 1979, toen Phnom Penh werd bevrijd door vietnam, meer dan 17.000 mensen, gemarteld, verhoord, opgesloten en vervolgens vermoord, soms op een manier....die kunnen we hier maar beter niet bschrijven... Toen we het terrein opliepen en de huisregels van Pol Pot lazen (o.a.:"als je wordt gemarteld, electrische schokken krijgt of zweepslagen, dien je niet te huilen of schreeuwen !"), en de atmosfeer voelden....kregen we beiden kippevel, ook al was het bijna veertig graden. Woorden schieten te kort voor wat we daar gezien hebben....In de tuk-tuk op weg naar huis waren we er allebei heel erg stil en koud van....

dus tijd voor een biertje, borreltje, wijntje.....het leven gaat verder... Al met al hebben we een bijzondere, fantastische tijd in Phnom Penh gehad...

Vandaag zijn we dan eindelijk noordwaarts gegaan... We zijn nu in Kratie, aan de oevers van de Mekong. We hebben net waanzinnig genoten vanaf het dakterras bij ons hotel van de zonsondergang. De Mekong kleurde roze en oranje, net als de lucht..... tsja, wat moet ik zeggen..... zo mooi, en een rust hier....heerlijk (maar bloed en bloedheet)!!

Morgen gaan we een hele trip maken, over de Mekong, het platteland met buffels, tabaksplantages, plambossen etc. en tot slot: de zeldzame irrawadi-dolfijnen bekijken bij de ondergaande zon !!

En hoe dat afloopt.....dat lezen jullie later !!!

(NB: foto's wil nu even niet lukken, i.v.m. de computer enzo.. Hopelijk morgen of later !)

Veel liefs, Karlijn en Peter !