Slapen in het Pentagon en...."bumpy roads"!

Dag allemaal! Zin in een nieuw verslag? Nou, dat komt dan mooi uit. Hierizziedan....

We eindigden het vorige verhaal in Chiang Mai, vandaar vertrokken we naar Phrae, zo'n 5 uur rijden ten zuidoosten van Chiang Mai. De rit was ronduit saai, weinig mooie vergezichten. Bij aankomst bleek het daar nóg heter, waarschijnlijk 40+ graden. In de schaduw. De bushalte was doods. Een pick-up truck bracht ons naar Bua Khao guesthouse. Al snel bleek dat dit stadje het tegenovergestelde was van een toeristenmagneet. We reden door doodse, saaie, duffe straten en dachten: wat IS dit? Het guesthouse was wel alleraardigst. Gelegen in een zijstraatje, op het eerste gezicht opgetrokken uit één blok massief teakhout met prachtige ornamenten van houtsnijwerk op de twee pilaren die de toegangspoort vormden.
De goedlachse oude dame achter de balie, ongeveer 53 cm. hoog, behept met een vocabulairekennis van drie woorden Engels, wees ons de kamer. Boven ook uiteraard alles teakhout. Kamers ok. That's all. Aan de overkant was een klein eettentje, op een hoek. Noodlesoep en bier. Dat kan je er krijgen. Heel knus. Echt een buurttentje. We namen bier, keken wat rond en dachten: ach, eigenlijk heeft dit ook wel wat. Geen toerist te bekennen en dat was ook wel leuk.... De mensen uit de buurt groetten ons allervriendelijkst (niet allemaal, natuurlijk), een jongeman met rechtopstaand blauw haar stopte even met z'n brommer en zei oprecht gemeend "nice to see you here!". Hij tipte ons om des avonds te gaan eten op de "night market", even verderop. We kregen een glimlach op ons gezicht. Het was goed zo. Wie was ook al weer die oude Chinese wijsgeer die zei: "travelling is no vacation, it's an experience". Dat gezegd hebbende, de experience kwam 's avonds op de nightmarket. Wow, een plein vol met eetkraampjes en uitklaptafels en -stoeltjes, stikdruk en bijna overdonderend. Dit was wat anders dan de eerder beschreven doodsheid!
We gingen ergens zitten en wilden wat bestellen. Maar jullie raden het al, lieve lezers: geen woord Engels. We besloten maar wat aan te wijzen op een ander tafeltje: pad thai met geroosterd vakensvlees. Wat een feest. Zelf bestelde ik nog maar een tweede bord. Topavond! Bij de 7 eleven, de Thaise appie hein, 24 uur per dag open (dat dan weer wel) en overal in Thailand, kochten we een flesje Thaise whisky en verdwenen in de donkere nacht, door diezelfde doodse straten, terug naar ons guesthouse.
Op de begane grond, die geheel open was en voorzien van massief teakhouten tafels en stoelen, dronken we nog wat, terwijl de nachtwacht met een vriend thais boksen keek op tv.
De volgende ochtend ontbijten....op de hoek tegenover het guesthouse. Helaas, dit keer niet de altijd zo vurig gewenste fried eggs with toast, of een variatie daarop. Noodlesoep. Met vleesballen en grote stukken varkensvlees. Toe maar, dan...
Die ochtend spraken we in ons guesthouse nog een zeer vriendelijke 70-jarige man uit Maleisië. Hij was met een vriend op de motor aan het toeren door zuid-oost Azië, en was zo enthousiast, zo vrolijk, we werden er zelf helemaal happy van!
Hij ontrafelde nog een mysterie voor ons. Het was ons namelijk gebleken dat veel mensen ondanks de hitte vaak een jas en lange broek dragen. Dat blijkt om het lichaamsvocht (zweet) vast te houden, wat verkoeling geeft. Niet superfris, wel effectief...

Die tweede dag konden we onze draai niet zo vinden. Het motorverhuurbedrijf bleek niet te bestaan, het was asociaal heet en we waren chagrijnig. Wel 's ochtends het vorige verslag geschreven (toen nog niet chagrijnig) en die avond weer heerlijk op de nightmarket gegeten. Nu bij een ander tentje en weer gruwelijk lekker: wontons, papayasalad en nog meer lekkers. We hadden die dag via het enige restaurantje waar nog Engels werd gesproken een motor weten te regelen. Een jongen kwam hem brengen, aan het eind van de dag en wilde nog héél graag een foto van ons maken. Voor de website. Logisch.
In de vooravond, toen we bij het genoemde buurttentje zaten, kwam er nog een pick-uptruck langs met boeddhabeeld, muziek en een aantal mensen die wierookstaafjse en stukjes bladgoud uitdeelden. Voor een offerritueel: bladgoud tussen de wierookstokjes, in een stuk schuim steken en 20 bath betalen. Wij ook meedoen, tussen de buurtbewoners.

Wat overigens heel bijzonder was: terwijl we door de straatjes wandelden, bleken op de begane grond vaak mensen te wonen met een geheel open voorgevel, voorzien van een rolluik. Je keek zo de huiskamer binnen. Fel licht, weer die kolossale teakhouten stoelen, eenvoudig keukentje en natuurlijk een grote tv. En een bed. That's all.

De tweede volle dag dus toch een motor! En dat werd nog een hartstikke leuk tripje.
Het hart van het stadje was gebouwd binnen een vestingmuur, waar nog slechts resten van overgebleven waren. Dit deel hadden we nog niet echt gezien. Ook niet druk, maar wel sfeervol, met veel groen en een aantal grote, houten huizen uit de tijd dat de handel in teakhout hier heel belangrijk was en er veel rijke handelaren waren die deze huizen lieten bouwen, midden 19e eeuw. Sommigen waren wonderschoon, met gigantisch grote ruimtes, mooie ornamenten en sfeer, heel veel sfeer. Eén huis was van meer dan 140 bomen gebouwd.....
In de ochtend, na getipt te zijn door een andere gast in het guesthouse, een hooggehakte ietwat ordinaire Bangkokse met een grote, oude mercedes, zijn we naar een grote tempel gereden, 10 kilometer buitengaats, om daar de lokale bevolking op zondag te aanschouwen tijdens tempelbezoek, om te bidden, te mediteren, te offeren. Echt heerlijk om toeschouwer te zijn op zo'n moment, en buitenstaander. Gewoon kijken. En genieten. En oh ja, de trap naar boven was in de Ajax-kleuren geschilderd. Nog ff foto ge-appt naar een paar fans. Prompt die dag 2-0 winst op psv. Sign of Buddha....

Het was wel mooi geweest in Phrae. De volgende dag verder. Op naar Phayao! Busrit, tuktuk, aankomst guesthouse. Heel andere sfeer! Levendig, open, meer energie. Guesthouse ook: sfeervol, brandschoon en vlak aan het meer. Prima! Verder niet heel veel te doen, we zouden hier 2 nachten blijven. Lekker mijmeren aan het meer, Kwan Phayao, feitelijk een groot moeras, en naar de ondergaande zon kijken. Zoals wel wordt beweerd één van de mooiste zonsondergangen in het noorden. En zo is het! Overdag zag je de vissers die op ultradunne houten bootjes op het achterste puntje zaten, op hun hurken.
Wat hier vooral leuk bleek waren de twee bars die we beide avonden bezochten. Aan de straat die langs het meer liep. Apart, mag je wel zeggen. De eerste had de looks van een garage, met halve olievaten als tafels, reclameborden voor smeermiddelen en olie, live-muziek (matig) en vol hippe lokale jongeren.
De andere bar was daarnaast. Totaal andere sfeer. Alleen vrouwen in de bediening die continu, tot vervelens toe, je glas kwamen bijvullen. Strak, kort jurkje aan, teveel make-up, verveelde blik en amper in staat om behoorlijk bier bij te schenken. Ook live-muziek. Nóg matiger. Bijna slecht. Wel aparte sfeer en bijna alleen mannen als klant. De dames keken ook alleen mij aan. Karlijn werd genegeerd.

Mooi. Het werd weer tijd voor wat leven in de brouwerij. We hadden ons reisplan inmiddels bijgesteld. We zouden niet bij Mae Sai, in het noorden, de grens naar Birma over gaan steken, omdat je dan niet verder kunt reizen. Voor dat deel van Birma heb je grotendeels een speciale vergunning nodig. We zouden bij Mae Sot de grens over gaan, in het westen. Dat betekende géén Chiang Rai als volgende stop, maar op naar het westen, op naar....Pai!

Pai. Ooit een idyllisch dorpje met een paar rijen houten huizen middenin één van de mooiste valleien van Noord-Thailand. Uitgegroeid van een hippie-enclave begin jaren tachtig tot een populaire stop op de backpackerstrail. Gelegen in de provincie Mae Hong Son, de dunst bevolkte en meest afgelegen van Thailand. Hmmmm....ben benieuwd. We hadden wel weer wat zin in een beetje toeristen-reuring en ach, het zou niet voor niks zo populair zijn. Toch?

Een lange tocht, eerst 4 uur met de bus naar Chiang Mai, daarna meteen overstappen op een minibusje, voor een doldwaze rit naar Pai. Een commercieel bedrijf onderhoudt een lijndienst met Pai, goeie business vanwege diens populariteit.
En ja, de voortekenen waren hoopgevend. Krap 140 km in ruim 3 uur. Maar liefst 762 bochten !! We werden dolgedraaid en zaten ook nog eens buitengewoon krap. Maar wat een tocht... Prachtige vergezichten over groene heuvels, rotspartijen, schitterende hoge bomen....en vrijwel geen huis te zien. Dat beloofde wat.
Toen we in de vallei aankwamen, werden we niet teleurgesteld. Schitterende omgeving. De rijstvelden weliswaar niet diepgroen, omdat het de droogste, heetste tijd van het jaar is, maar desalniettemin een schitterende omgeving. Heel landelijk.

Het plaatsje Pai was inderdaad toeristisch, maar had een gezellige sfeer. Het hoogseizoen is voorbij, dus het was net leuk. Restaurantjes, barretjes, winkeltjes, maar eerst maar even bijkomen van de lange tocht. En volgens ons vaste stramien is dat: niet na het uitstappen ingaan op het verleidelijke aanbod van de eerste de beste taxichauffeur die een o zo leuk guesthouse weet, very cheap, cheap, maar ééérst effe rustig titten, koud biertje en eens bedenken wat te doen.
Karlijn bleef bij de rugzakken en ik ging eens wat rondlopen. In een klein straatje achter de straat where the action is, vond ik een steegje waar aan het eind Tayai's guesthouse op de muur stond. Eenmaal de hoek om zag ik een mooie tuin met een zevental kamers waarvan een viertal naast mekaar, elk met een klein terras. Mijn gevoel zei, this is the place! De eigenaresse vertelde me nog meer goed nieuws: slechts 250 bath per nacht, zo'n € 7,50. Ik dacht dat ze een grap maakte. Gratis koffie, geen ontbijt. Karlijn opgehaald, ingecheckt, douchen, voor het huisje zitten en onze gezichten laven in de weldadige late namiddagzon. We zijn er weer!

's Avonds bleek het centrum reuze gezellig. Veel toeristen, maar niet te gek. Van alle soorten en maten. De trend op dit moment? Olifantenbroeken. Met een olifantenbroek ben je een ware reiziger. Wijde, katoenen, werkelijk elke vorm verhullende pofbroeken met allerlei prints erop maar vooral: altijd olifanten. En natuurlijk zijn daar weer de pseudo-hippies. Blootsvoets, met een blik van: ik ben de échte reiziger, de échte levenskunstenaar. Over dit onderwerp, de vermeende hiërarchie onder het reizigersvolk kan ik inmiddels een boek schrijven. Voer voor antropologen. Anyway, het was sfeervol, gezellig, vermakelijk. Lekker gegeten, heerlijke koffie gedronken (toegegeven, dat is dan weer wél makkelijk te krijgen in zulke toeristenmagneten). Volgende dag een"hangdag", dat hoort er soms bij. In de avond drong het nieuws van het overlijden van Cruijff door. Een schok. Was er stil van....
Tweede dag maar weer een motor huren. Een op het oog ielig motortje, een Honda zoomer-x, zo'n 120 cc. Het bleek de beste sinds tijden! Eerste motordag een rondje door de vallei, prachtige tocht wederom, door dorpjes, langs olifanten-trainingscentra, langs de "memorial bridge", een brug ooit aangelegd onder dwang van de Jappen tijdens WO ll, en uiteindelijk aangekomen bij een riviertje, waar een klein dammetje was aangelegd van kiezels en bamboe. Daardoor was er een goede plek om te zwemmen gecreëerd. Dit bleek een populaire picknickplek voor de Thais uit de buurt. Langs de rivier waren aan beide kanten overdekte plateautjes aangelegd van bamboe, op paaltjes en met een bladerdak. De vele kraampjes langs de oever verkochten van alles aan eten en drinken en dat werd bij je plateautje bezorgd. Hele families, groepen pubers, allemaal eten, drinken, badderen, we zagen het allemaal met veel plezier aan. Zelf ook wat besteld en lekker zitten en kijken.

Die avond zowaar slecht gegeten. Eén van de charmes van Pai is de aanwezigheid van een soort lopend buffet 's avonds in de hoofdstraat. Over de hele lengte staan her en der kraampjes met allerlei snacks, kleine maaltijden, ijs, crêpes (jaja, ook die. En het was er belachelijk druk. Niks voor ons). IJscomannetjes lopen met karretjes met waterijs en een belletje hun waren te slijten. Veel mensen lopen dan ook etend te slenteren. Wij dachten: goh, we gaan niet lopend eten maar bij een eetkraampje een kleine maaltijd nuttigen. Niet te vreten. Geen kraak of smaak. Zoals wij dan zeggen: zonder enige liefde gemaakt. Shit happens.

De tweede motordag. We wilden naar de grotten van Lod, 50 km over de "Mae Hong Son-loop", waar de weg Chiang Mai-Pai ook deel van uit maakt: een route van 650 km vanaf Chiang Mai door de provincie Mae Hong Son, weer terug naar Chiang Mai. Zeer populair onder motorrijders. En terecht!
Ook dit stuk was adembenemend mooi, met glooiende, scherpe en steile bochten, van het ene naar het andere verrassende uitzicht. Super asfalt. Donkerzwart. Grotendeels, althans. Onze Honda snorde van jolijt en genot, net als wij. Het laatste stukje was een zijweggetje van 10 km langs een prachtig houten dorpje, Tham Lot, bewoond door mensen van de Shan-stam, één van de vele bergvolkeren in de regio.
Bij de grotten aangekomen bleek dat we met z'n tweeën op een bamboevlot en een gids, voorzien van een grote gaslamp, de grotten in konden. Spannend! En het bleek waanzinnig indrukwekkend. We voeren door de grotten, legden een paar keer aan en gingen met de gids de grotten in. Prachtige limestone-grotten met stalagmieten en stalagtieten, zeg maar hangend en staand druipsteen, en ook zagen we muurschilderingen en teakhouten doodskisten van meer dan 2.500 jaar oud. Het leek wel een film van Indiana Jones. Bijzonder indrukwekkend. En vanuit de grotten aan het eind mooi zicht door een grote opening op de jungle en het riviertje dat ook door de grotten voert. In het prachtige strijklicht van de namiddagzon was de terugtocht nog mooier...Karlijn had de camera om en kon plaatjes schieten. Knoflook. Veeeeel knoflook. Plantages en vrachtwagens vol. En overal hingen honderden bossen te drogen. Overigens, een knoflookpers?? Daar hoef je hier niet mee aan te komen. Ze flikkeren hier hele grote tenen in je eten. Ongeschild vaak. En veel.

Het laatste avondmaal in Pai was bijzonder. Thaise barbeque! Een restaurant met alleen Thais. Op zich al bijzonder in Pai. Het was een soort Chinese bbq, in het midden een ronde bol, waarop een blok vet werd gelegd. Wij dachten dat het een stuk tonijn was. Proeven leerde ons anders. Op die bolvorm kon je je vlees laten garen. In de buitenste cirkel kon je groente garen in bouillon. Er was heel veel vlees, groente, vis, kruidige sausjes, zoveel je maar wilde. In het begin dachten we: waar beginnen we aan? Het lukte voor geen meter. Uiteindelijk was het een groot succes. Supermals vlees, eigenlijk alles was lekker. En zelluf gemaakt...!

Tijd om verder te gaan. Naar het hoofdstadje van de provincie, Mae Hong Son!
Ook hier: een weerzien na 24 jaar.... De reis erheen was weer een waar travellers adventure. Met een totaal versleten oude lokale bus, de klapdeur open, banken voor mensen onder 1 meter, zo dicht op elkaar, met een gangetje van 25 km per uur....een feest! 4,5 uur rijden...110 km.
We gingen vanaf het busstation aldaar met de tuk-tuk (driewieler met overdekte achterbank) naar Sang Tong huts. Even buiten het plaatsje, middenin de jungle. Acht vrijstaande hutten tegen een heuvel. Een heel klein hoofdgebouwtje met keuken, een paar tafels en de receptie, geheel van hout en zó sfeervol.... Ook de hutten waren prachtig. Mooi ingericht met veel smaak, en mooie terassen. We waren die eerste avond de enige gasten en we kregen de grootste hut voor de prijs van de kleinste, zo'n 800 bath. Een paleis! Twee verdiepingen. Beneden de badkamer, groter dan sommige kamers die we ooit hadden, en boven een ruimte als een balzaal, met hemelbed, meerdere niveauverschillen, klein keukentje, een puntdak en een heel groot terras. Het huis het de vorm van een vijfhoek en heette dan ook pentagon.... Wat een aankomst! Het dak was overigens geheel gemaakt van boombladeren, maar dan wel hééle grote bladeren. Op zich al bijzonder, en kennelijk waterdicht....

De eerste avond was wel wat eh....vreemd. De enige gasten, de vrouw des huizes was al om half zes vertrokken, dus we zaten alleen in het bos. Plus vier honden die de wacht hielden. Met een klein lampje zaten we op ons terras en we hoorden in de verte de trommels klinken uit de tempel en de monniken die hun mantra's zongen....pffff, mooi.....

Midden in het bos. Dat betekent ook twee nét wat te grote spinnen in huis en de wc-pot bezet door mieren. Karlijn smeerde echter een beetje zeep op de plek waar ze vandaan kwamen en probleem opgelost. Echte reiziger...

De volgende dag werd ik door een vrouw opgehaald om een motor uit te komen zoeken. Het verhuurbedrijf bleek pal aan het meer te liggen wat ik nog herkende van 24 jaar geleden! Wauw, dat was een kick! De prachtige tempel aan de overkant, weerspiegeld in het meer, zo'n bijzonder moment... Even later vond ik ook het guesthouse, vlak bij het meer, waar ik 24 jaar geleden met Rico had geslapen. Allerlei herinneringen kwamen ineens naar boven...écht een gedenkwaardig moment.
's Middags hebben we nog wat rondgereden en zijn nog naar de twee boeddhistische stupa's bovenop de heuvel geweest, met een schitterend uitzicht op Mae Hong Son, en zag weer de foto voor me die ik ooit had gemaakt. En nu maakte ik die weer!

De tweede avond waren er gelukkig nog een paar gasten, waar we nog even mee gekletst hebben. En daarna weer heeeeerlijk op ons grote terras gezeten.

De volgende ochtend nog even van deze unieke plek genoten, rustig aan, bakkie koffie, uitgebreid ontbijt, en om twee uur 's middags op weg naar onze laatste stop in Thailand: Mae Sariang.

Na vier uur rijden kwamen we daar aan. Een klein stukje lopen van het busstationnetje lag het guesthouse waar we zouden inchecken, north-west guesthouse. Simpel, wéér een compleet houten gebouw, met een wat donker restaurant beneden, maar.....één van de fijnste plekken! De eigenaresse was vriendelijk, praatgraag, bijdehand, en sprak goed Engels. Aan de overkant van de weg een terrasje gevonden met uitzicht op een riviertje en landelijk gebied. Heel rustig, heerlijk.
Eten was die avond geweldig, bij een klein restaurantje, in een soort tuin, met een allervriendelijkste eigenaar, die alleen wel een beetje dronken was. Super, superspicy. Die dronkelap dacht dat het té spicy was. Nee, hoor. Hééérlijk mijnheer!
Het is moeilijk uit te leggen wat deze plek nu écht zo leuk maakte. Het was de algehele sfeer, dat ene restaurantje en dat ene barretje die precies de sfeer hadden die we zochten, en natuurlijk die ene trip die we de volgende dag zouden maken op de motor......pfffffh....!!

De eigenaresse waarschuwde ons al, toen wij vertelden van onze snode plannen om met de motor naar het zeer afgelegen grensplaatsje Mae Sam Laep te gaan.... "Je kunt beter de sôrng-tâa-ou (pick-up truck taxi met twee banken in de lengte) nemen!" Ook zei ze nog dat het een "very bumpy road" was. 46 km. ver. We namen toch de motor. Ze kreeg gelijk, maar het was een volmaakt fantastisch avontuur!
De eerste 20 km was de weg goed. Toen gingen we de bergen in, de weg was bumpy: kuilen, gaten, grind, kiezels, en veel bochten, veel stof, vrachtwagens die voorbij denderden, ons achterlatend in wolken stof, steeds minder mensen, in de diepte een riviertje, steeds ruiger... Na ruim 2 uur waren we er, in the middle of nowhere, een dorp aan de rivier, en aan de overkant lag....Birma! "Tot morgen!", riepen we in koor. Ruig volk, veel Birmese vluchtelingen, veel bedrijvigheid op het water. Primitief. Geen enkele toerist, alleen Karlijn en Peter, uit Amsterdam.... Een man bood ons nog een boottripje aan, 600 bath voor een uur. We twijfelden.... Doe maar. We liepen naar een soort kantoortje, de man kreeg duidelijk ruzie met de anderen. Bijna vijandige blikken. He voelde ineens niet meer goed, en omdat we hebben geleerd inmiddels om onze intuïtie te volgen hebben we de trip gecanceld. Ook prima. Nog even rondgewandeld en her leven daar aanschouwd. Voldaan en gelukkig reden we even later terug. Bekaf kwamen we thuis.
De laatste avond in Thailand zaten we bij de Sawaddee-bar, ook aan de rivier. We glunderden en gloeiden van de napret. Goeie sfeer, goeie muziek, koud Chang-bier. Uit de luidsprekers klonk Johnny Cash. De zon ging bijna onder. Beneden kabbelde het riviertje, aan de overkant brandden kleine vuurtjes tussen de bossen op de akkers. We keken mekaar aan, Johnny Cash zong "hurt". Ook nog eens zo'n mooi nummer. Op dit moment. Kippenvelmomentje (citaat wesley Sneijder, red.).

Het was dan eindelijk zover. De volgende dag zouden we Thailand verlaten, en de grens oversteken bij Mae Sot. Een lange dag voor de boeg. Vijf uur op. Om zes uur bij het busstationnetje. Het was nog net donker. Stil op straat. Om half zeven vertrokken we, achterin de sôrng-tâa-ou, voor een rit van zes uur naar de grens. Een rit in het rijtje hoogtepunten! En hobbelen....
Er stapten continu mensen in en uit, maar vooral in. Na enkele uren zat de laadbak afgeladen. Onder mijn plek op de bank zat een kip in de doos. Een levende. Schoolkinderen stapten in, middenin het bos, en weer uit. Onderweg, terwijl de zon opkwam, zagen we monniken hun aalmoezen ophalen bij mensen langs de weg, de chauffeur leverde even een krantje af bij één van de vele grenscontroleposten. Maakte rustig een praatje, kinderen hingen aan de reling, een meisje hield haar zusje vast met twee armen, opdat ze niet uit de bak viel.... We zagen landelijk Thailand onderweg ontwaken...dat is het mooie van zo'n vorm van lokaal transport. Onmisbaar als je écht in een land wilt reizen en het land wil beleven.... Het leek soms wel of veel mensen onderweg elkaar kenden. Landarbeiders met grote kapmessen, mensen van verschillende inheemse stammen, oude vrouwtjes zonder tanden met grote tassen...ik kan hier wel over blijven vertellen...

Hoe dan ook, na zes uur, rond het middaguur, naderden we Mae Sot. Klaar om Birma in te gaan. Maar hoe dat ging, en hoe de eerste dagen hier waren, vertel ik in het volgende verslag. Anders krijg ik lamme handen. Het verslag is zo al lang genoeg, lijkt me!

Hier gaat alles prima, hopelijk met jullie ook!
Ik heb weer wat foto's bijgevoegd, hopelijk vinden jullie ze ook leuk!

Groeten en veel liefs, en tot het volgende verslag!
Karlijn en Peter